Unexpectedly In Love With My Best Friend

Chapter 2: Dinner With Them

Marcus William's POV

Pagkatapos ko makausap ang mama nila Sophie at Stephen. Agad akong pumasok sa bahay and I immediately call them.

"Ma, pa. May sasabihin po ako sa inyo." Sigaw ko. At agad naman lumabas sina mama at papa galing sa kanilang kuwarto.

"Oh anak, ano iyon?" Tanong ni mama.

"Sabi daw ni tita Stephanie don tayo mag hapunan sa kanila."

"Nagkita ba kayo sa personal o itenext ka ba nya?" Tanong ni papa.

"Nagkita po kami sa personal." Sagot ko. Nanlaki ang mga mata nila at parang hindi makapaniwala sa mga sinasabi ko.

"Seryoso kaba Marcus? Eh ang layong layo ang bahay nila sa bahay natin ah?" Nagtatakang tanong ni papa. Hindi ba nila alam nakalipat sila ng bahay? At dito pa mismo sa tabi ng bahay namin? Ba't hindi sila updated ? I thought they were told by them? Tsk. Srsly? -__-

"Ano ba ang pinagsasabi mo papa." Sabi ko habang tumatawa. "Lumipat sila ng bahay at dito mismo sa tabi ng bahay natin."

"Ano?!" Sabay nilang sigaw dahil sa gulat.

"Bakit hindi man lang kami sinabihan?" Tanong ni mama. Nakikita ko ang lungkot sa mga mata nya. Siguro naman may dahilan kung bakit hindi sinabi nina tita, baka gusto nilang i-surprise sina mama at papa. At baka may ibang dahilan pa.

"Baka busy lang yung tao, hon." Paintindi ni papa sa kanya.

"O baka naman may sorpresa." Sugpon ko.

"Tama kayo. Ba't malungkot ako? Hindi ba dapat masaya ako? Dahil magkasama kami ulit ng best friend ko?" Sabi ni mama with a joyful smile.

"Si mama nagdadrama." Panunukso ko sa kanya. But in a tenderness way.

"Si Marcus nababaliw." Nagulat ako ng makarinig ako ng boses galing sa likod ko. Napalingon ako kung saan galing ang boses. At... Si kuya lang pala.. Akala ko kung sinong tao.

"You scared me again kuya. Tsk." At tinignan ko sya ng matalim.

"Wag ka naman magalit sakin Marcus William Franklin."

"Kailangan pa ba banggitin ang buong pangalan ko?" Seryosong tanong ko sa kanya.

"Syempre. I'm trying to be unique, bro." At kinindatan pa ako ng mata. Tsk. Daming style. Kaya maraming babae ang naghahabol sa kuya ko dahil palaging nagbibigay ng pansin.

"Oh tama na yan. Later at the evening get ready yourselves, because we will be having our dinner at the Appleby's house. So be on time." She reminded us. Dapat ako pa nga ang magre-remind. Hay nako, buhay! Ganito talaga ang buhay.

"Opo mama, I know every details of it. So ang dapat natin i-remind ay si kuya." Sabi ko at tinignan ko si kuya ng seryoso. After that umakyat na ako ng hagdan papunta sa taas. Pagkadating ko sa taas agad naman ako pumasok sa kuwarto para i-handa ang susuotin ko mamayang gabi.

Sophie's POV

Hay salamat, I can finally rest now. Until now nilalagyan ko pa rin ng ice ang ulo ko. Dahil dyan sa Marcus na yan nagkakaroon ako ng bukol sa ulo ko. Minamalas ata ako ngayon. But I don't expect that magkakilala pala sila ng mama ko. And later at night he will be here with his parents. Anong oras na? Tsk, maybe it's still early. Maybe I should take a break. Plus, yung bukol sa ulo ko masakit pa rin.