Slowly but surely

1 - Een grote bak koffie voor Auljolah

Zodra ik opnieuw kotsgeluiden hoor houd ik Emily's haar vast zodat het niet in de buurt komt van al het alcohol dat haar maag weer verlaat. Ook al zit haar shirt al onder. Hetzelfde geldt voor mijn schoenen, mijn nieuwe schoenen nog wel! Direct geruïneerd door de vieze geur van braaksel.  Ik hoor mensen op de deur van de badkamer rammen en schreeuwen dat ze dat kotsen maar lekker in haar eigen tijd mag doen omdat ze toch echt naar het toilet moeten, waar ik het eigenlijk ergens wel mee eens ben. Ik sta hier namelijk ook niet echt voor mijn plezier.

'H-het spijt muh Auljolah,' stottert Emily met dubbele tong, nadat ze weer klaar is met haar maaginhoud naar buiten te gooien.

Ik trek haar langzaam overeind en veeg de tranen van haar wangen. 'Niks meer aan te doen, we gaan nu naar je huis en gaan eerst eens een halve dag slapen,' antwoord ik terwijl ik haar ondersteun naar de deur.

Als we eindelijk de badkamer uit zijn gekomen, het is namelijk nogal lastig om een zoutzak mee te sleuren, krijgen we een paar hatelijke blikken toegeworpen. Gelukkig kijkt Emily alleen maar naar beneden, als ze al die blikken had gezien zou ze zeker weten in huilen uitbarsten en dan zou het al helemaal niet lukken om haar thuis te krijgen.

'Zo zo, en wat is er hier allemaal aan de hand?' hoor ik geamuseerd achter me. Ik verstijf en Emily valt bijna voorover. We waren na een lange tijd eindelijk door de groep dronken tieners heen gekomen, we waren bijna bij de deur.

'Michael rot op,' sis ik. Ik neem niet eens de moeite om me om te draaien, deels komt dit ook mijn aanhangsel, omdraaien zou niet heel soepel gaan. Helaas neemt Michael wel de moeite en gaat hij nu voor ons staan.

'Aurora, ook leuk om jou hier weer te zien. Jullie gaan toch niet weg he? Ik zou graag nog even met je willen dansen,' zegt hij terwijl hij steeds dichterbij komt. Ik kan recht in zijn ogen kijken doordat ik mijn hakken aan heb, het valt me nu pas op hoe licht zijn ogen eigenlijk zijn met een intens donkere rand.

Ik duw hem naar achter, eigenlijk kan je het meer 'proberen' noemen aangezien hij nog precies op dezelfde plek blijft staan. Er komt een grote lach op zijn gezicht. 'Michael, ga weg. Ik heb hier nu gewoon geen zin in, ik moet Emily naar huis brengen,' roep ik uit. Ik ben zo klaar met die gozer, hij weet altijd hoe hij me kan irriteren. 

Opeens komt er een andere gezichtsuitdrukking op zijn hoofd in plaats van zijn eeuwige zelfverzekerde glimlach. Het lijkt alsof hij zowaar medelijden heeft! Wie had dat gedacht. 'Oh, uh, ik help je wel,' brengt hij uit. Hij kijkt me intens aan.

Ik ben een beetje geschokt door zijn reactie, maar waarschijnlijk hoort dit gewoon weer bij zijn spelletje. 'Ik red mezelf wel,' snauw ik terug en loop snel weg van hem. Ook al gaat dat eigenlijk niet zo zeer snel met Emily die met haar volle gewicht aan me hangt maar ik doe mijn best.

Zodra we bij onze fietsen zijn zet ik Emily tegen een muurtje aan, ik hoor haar iets mompelen maar versta er niets van. Zuchtend besef ik dat het natuurlijk nooit gaat lukken om bij haar huis aan te komen. Ook al is het maar een kwartiertje fietsen vanaf hier, haar laten fietsen gaat nooit lukken. Zelf heb ik ook aardig wat op dus met haar achterop fietsen wordt ook een grote ramp, dan liggen we meteen op de stoep.

'Trouble in paradise, prinsesje?' wordt er opeens in mijn oor gefluisterd. Ik schrik op en draai me heel snel om, natuurlijk staat daar Michael weer met zijn zelfverzekerde glimlach te zien.

'Niks aan de hand, ik ga gewoon naar huis oké.'

Hij pakt mijn hand vast, die ik meteen weer weg schud. 'Ik help je, Emily fietst in het midden, wij fietsen beide aan een kant en houden haar overeind,'

Hij kon dan wel een eikel zijn, hij had wel goede ideeën. En veel betere opties waren er niet, dus misschien moest ik maar gewoon zijn aanbod accepteren. 'Pf, oké dan. Ik weet het anders ook niet. Maar verwacht niet meer dan een bedankje van me,' antwoord ik zuchtend.