“Gözlerini açıyor.” Dedi Harry. Herkesin derin bir nefes aldığını duydum. Acıyan gözlerime ve içeri girmeye çalışan ışık kümesine aldırmadan gözlerimi açtım.
“Selam bebeğim.” Dedi ve üzerime eğildi Harry. Hafifçe gülümsedim.
“Hastanede miyim?” dedim fısıldayarak.
“Evet. Ameliyata gireceksin.” Dedi. Gözlerimi tamamen açıp suratına baktım. Kıvırcık saçlarına,zümrüt yeşili gözlerine. Aslında şu anda tam da yeşil değildi. Bu da onun saatlerdir ağladığını gösteriyordu.
Heart beats fast(Kalp atışları hızlanır ) Colors and promises(Renkler ve sözler ) How to be brave(Nasıl cesur olurum ? ) How can I love when I'm afraid to fall(Düşmekten korkerken nasıl sevebilirim ? ) But watching you stand alone(Ama seni izlemek tek başına ) All of my doubt suddenly goes away somehow(Bütün şüphelerim her nasılsa birden gider) One step closer (Bir adım daha )
“Demek hala buradayım. Her neyse. Siz nasılsınız çocuklar?” dedim. Hepsi topluca “iyiyiz” demekle yetindi. Kızlar onların yanında oturuyor ve gülümsemeye çalışıyorlardı. Barbie ve Miranda-bunlar diğer eski hikayelerimin karakterlerindendi ve Sally’le arkadaşlıkları vardı. Eh ben de onları unutmak istemedim- sakin olmaya çalışıp etraflara bakınıyorlardı.
“Öleceğimi sanmıştım.” Dedim. Harry gözlerini sıkıca kapatıp açtı.
“Bunu sanmaya devam edersen seni ben öldürebilirim.” Dedi. Kafasını boynumun ve omzumun arasına koyduğu için sesi boğuk çıkıyordu.
“Komiksin. Birisini morgdan çıkarıp tekrar öldürmek imkansız. Bil istedim.” Dediğimde Zayn kafama hafifçe vurdu.
“Kapa çeneni Sally.” Dediler aynı anda.
“Sesimi son kez duyuyor olmayasınız sakın?” dediğimde yüzlerinin aldığı şekle gülmeye başladım.
“Sakin olun. Sadece şaka yapıyorum. Gittiğim hiçbir yer yok,emin olabilirsiniz.” Dediğimde sadece gülmekle yetindiler.
Birkaç dakika sonra odaya sedyeyle birlikte hemşire girdi.
“Uyanmışsın. Üzgünüm ama seni tekrar uyutmamız gerekecek.” Dedi. Hafifçe gülümsedim.
“Zaten yorulmuştum. Hadi gidelim artık.” Dedim. Beni sedyeye yatırdıklarında hala elimi tutan Harry’nin elini hafifçe sıktım.
“Çıkışta görüşürüz.” Dedim. Kafasını salladı ve akan yaşı hızla sildi. Çocuklara da kısaca veda edip ameliyathaneye girdim.
“Şimdi sana anestezi veriyoruz. 10’dan geriye doğru saymaya başla.” Dedi doktor.
“10-9-8-7-6….”
-------------------*-------------------------
HARRY’NİN AĞZINDAN*
Ameliyata gireli yaklaşık 2 saat olmuştu ama hiçbir doktor çıkıp ne olup bittiğini bize anlatmıyordu. Çocuklar sakin kalıp beni de sakinleştirmeye çalışıyorlardı ama en ufak bir değişim yoktu.
Koridorda bir ileri bir geri yürürken doktor kapıdan çıktı.
“Bayan Jackson’un ailesi misiniz?” dediğinde hepimiz kafamızı salladık.
“Ameliyatı bitti ama hayati tehlikeyi atlatmış sayılmaz,şu anda yoğun bakıma alınacak. Geçmiş olsun.” Dedi ve uzaklaştı.
Zihnimde hala “hayati tehlikeyi atlatamadı” sözcükleri uçuşurken Lou yanıma geldi.
