2. Ας Δειπνήσουμε

5. Πριν το Δεύτερο Βράδυ

      Το επόμενο μεσημέρι, ενώ οι περισσότεροι μαθητές ξεκουράζονταν στα δωμάτιά τους, η Μαρίζα ωρυόταν μπροστά από τον κατάχλωμο Κώστα. Είχε μπει φουριόζα στο μπανγκαλόου των αγοριών, με την κόκκινη μπλούζα και το σχισμένο, φαρδύ τζιν της να ταιριάζουν με την επιθετική διάθεσή της. 
      «Με αυτήν την τσούλα! Δε μου έδωσες καμία σημασία χτες – ΚΑΜΙΑ! Πρέπει να φοράω κι εγώ προκλητικά ρούχα για να με προσέξεις παραπάνω; Και πριν λίγο, όταν παίρναμε πρωινό, την κοιτούσες συνέχεια σαν βρεγμένο γατί! Τι έγινε, μήπως σε τραβάει από τώρα απ’ τη μύτη;».
      «Μαρίζα…». 
      «Όχι, τώρα μιλάω εγώ! Ποτέ σου δεν με πρόσεξες σαν… σαν κοπέλα. Για σένα ήμουν ένας αδιάφορος φίλος, όμως δεν ισχύει το ίδιο για μένα, Κώστα… Εγώ-».
      Η Μαρίζα σταμάτησε βλέποντας τον Κώστα να βγάζει την μπλούζα του με προσεκτικές κινήσεις.
      «Τι κάνεις εκεί;» τον ρώτησε με αναψοκοκκινισμένα μάγουλα. 
      Ο Κώστας πέταξε το ρούχο του στο κρεβάτι, μορφάζοντας. Γύρω από τη μέση του είχε τυλιγμένο σφιχτά έναν επίδεσμο. Έμοιαζε με λευκό, γιγάντιο φίδι που τον έσφιγγε για να τον σπάσει στα δύο. Κάτω από τα δεξιά του πλευρά, ο επίδεσμος είχε βαφτεί με ένα δυσοίωνο χρώμα. Ο Κώστας ξετύλιξε αργά τη λεπτή λωρίδα. Κάτω από το σημείο που ο επίδεσμος είχε λερωθεί, εμφανίστηκε μια βαθυκόκκινη μάζα. Η Μαρίζα δεν αντιλήφθηκε αμέσως ότι αυτή η μάζα ήταν βαμβάκι ποτισμένο με αίμα.
      Σκέπασε το στόμα με το χέρι της και τον πλησίασε.
      «Τι έπαθες;».
      «Μην το αγγίξεις!» φώναξε ο Κώστας και η Μαρίζα μαζεύτηκε.
      «Ο Σταύρος κινδυνεύει» ψιθύρισε ο Κώστας.
      «Τι είναι αυτά που λες, ρε Κώστα; Θα μου εξηγήσεις τι συμβαίνει;».
      Το αγόρι δίστασε. Μετά από μια δύσκολη εσωτερική διαμάχη είπε, δείχνοντας την πληγή του: «Γι’ αυτό εδώ, ευθύνεται η Αγγελική».
      Τα λεπτά φρύδια της Μαρίζας έγειραν, κοντεύοντας να σμίξουν. «Τι; Δεν καταλαβαίνω…».
      Ο Κώστας της διηγήθηκε την χθεσινή βραδινή σκηνή με την Ράνια. Μέχρι το σημείο που εμφανίστηκε η Αγγελική στην τουαλέτα, η Μαρίζα ετοιμαζόταν για άλλη μια έκρηξη ζήλιας. Παρόλα αυτά, κατάφερε να συγκρατηθεί αντικρίζοντας ξανά τη ματωμένη μέση του Κώστα.
      «Με φίμωσε με το κασκόλ και μετά…». Ο Κώστας ξεροκατάπιε. «Μετά σήκωσε την μπλούζα μου και με δάγκωσε στο πλάι» είπε και έδειξε το σημείο. 
      «Σε έκανε τι; Κάτσε, ρε Κώστα, με δουλεύεις; Αυτό εδώ είναι σοβαρό κόψιμο, αποκλείεται να-».
      «Μαρίζα» την διέκοψε το αγόρι. Με το χέρι του έβγαλε προσεκτικά το νωπό βαμβάκι. Τα μάτια του βούρκωσαν.  Η Μαρίζα άφησε ένα σύντομο ουρλιαχτό. 
      Ήταν μία τρύπα βάθους τουλάχιστον δύο εκατοστών. Από τα ψωμάκια της μέσης του Κώστα έλειπε ένα κομμάτι κρέας. Ένα δαγκωμένο ανθρώπινο μήλο. Το δέρμα στην περιοχή είχε ήδη μολυνθεί. Άρχισε να μαζεύεται πηχτό, σκουρόχρωμο αίμα.
      «Με δάγκωσε ξανά και ξανά» συνέχισε ο Κώστας με σπασμένη φωνή, «μέχρι που τράβηξε τόσο δυνατά και έκοψε ένα ολόκληρο κομμάτι. Το μάσησε και το κατάπιε μπροστά στα μάτια μου… Το απολάμβανε. Στο τέλος…» είπε ο Κώστας και έκανε μια μικρή παύση για να σκουπίσει τα μάτια του, «…στο τέλος ρούφηξε όλο το αίμα που έτρεχε από την πληγή. Ζήτημα είναι αν άφησε δύο σταγόνες να πέσουν στο τζιν μου. Σκουπίστηκε, έβγαλε από την τσέπη της το βαμβάκι και το ρολό με τον επίδεσμο και μου κάλυψε το κενό. Μου έδωσε τον υπόλοιπο επίδεσμο, μου είπε να το αλλάξω την νύχτα, να του ρίξω ιώδιο και να παίρνω συνέχεια παναντόλ».
     Η Μαρίζα, η οποία φαινόταν έτοιμη να κάνει εμετό, ξέσπασε σε φωνές: «Μήπως σου έδωσε και συνταγή ιατρού; Καταλαβαίνεις τι μου λες τώρα; Είναι το πιο αρρωστημένο πράγμα που-».
      «Βοήθησέ με λίγο» τη διέκοψε για άλλη μια φορά ο Κώστας, κρατώντας την πληγή που αιμορραγούσε επικίνδυνα. Την περιποιήθηκαν με τα λίγα ιατρικά από το ντουλαπάκι του μπάνιου. Η Μαρίζα κοιτούσε τον Κώστα ανήσυχη. Πίστευε την ιστορία του. Ήξερε ότι ο Κώστας έκανε πολλές φορές πλάκα για διάφορα ζητήματα, όμως για αυτήν την πληγή, για αυτήν εδώ την τρομερή δαγκωνιά, κανείς δεν θα μπορούσε να αστειευτεί. Έτσι κι αλλιώς, η Μαρίζα το έβλεπε στα μάτια του: ο φίλος της ήταν τρομοκρατημένος. 
      «Πρέπει να πας στο νοσοκομείο».
      «Όχι» είπε κατηγορηματικά ο Κώστας. «Και λέω όχι, για τον ίδιο λόγο που δεν είπα σε κανένα τίποτα ως τώρα. Η Αγγελική με απείλησε ότι αν μιλήσω σε κανένα για αυτό θα φάει “κάτι πολύ πιο ζωτικό από τον Σταύρο”.  Και ότι εγώ ήμουν "απλώς το επιδόρπιο". Αυτά ήταν τα λόγια της».
      Η Μαρίζα αναγούλιασε.  «Και η Ράνια τι ρόλο παίζει σε όλο αυτό;» κατάφερε να τον ρωτήσει.
      «Δεν ξέρω σίγουρα. Μα νομίζω πως η Αγγελική την εκβίασε με παρόμοιο τρόπο. Και αυτός ήταν ο μόνος λόγος που η Ράνια βοήθησε αυτή την άρρωστη να με δέσει, χωρίς να κινήσει υποψίες η ίδια. Ο Σταύρος δεν κατάλαβε τίποτα, και όσοι με είδαν να μπαίνω με τη Ράνια θα νόμιζαν… ξέρεις».  
      «Πρέπει να ειδοποιήσουμε τους καθηγητές ή κάποιον, τέλος πάντων, που θα μπορεί να βοηθήσει να σταματήσουμε αυτό το τέρας» είπε η Μαρίζα.
      «Όχι καθηγητές» είπε ο Κώστας και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. «Πρώτον, κανείς δεν θα μας πιστέψει. “Ξέρετε, μία από τις μαθήτριές σας είναι ψυχανώμαλη κανίβαλος”. Δε θα πιάσει. Θα προσπαθήσουν να εκλογικεύσουν την κατάσταση, θα πουν ότι έκρυψα την πληγή μου επειδή βγήκα κρυφά από το ξενοδοχείο ή κάποια παρόμοια μπούρδα. Δε θα ασχοληθούν με το πώς έγινε. Άσε που θα με στείλουν πίσω στην Αθήνα. Και, δεύτερον, φοβάμαι ότι η Αγγελική θα πραγματοποιήσει την απειλή της με το που καταλάβει ότι έχω μιλήσει».
      «Μα αν κάνει κάτι τόσο ακραίο στον Σταύρο, θα την πιάσουν! Δε νομίζω να τη συμφέρει κάτι τέτοιο».
      «Μπορεί… όμως, ούτε εμάς συμφέρει. Θα την πιάσουν αφού ο Σταύρος θα είναι ήδη…» είπε ο Κώστας με δυσκολία και ξεροκατάπιε στην ιδέα. «Επέλεξα να το πω μόνο σε σένα, γιατί σε εμπιστεύομαι. Και, επιπλέον, δεν καρφώνεσαι όταν ξέρεις κάποιο μυστικό. Έπρεπε να το πω σε κάποιον, δεν μπορούσα να περνάω αυτόν τον εφιάλτη μόνος μου, απλά δε γινόταν, δεν μπορούσα…». 
      Η Μαρίζα του χάιδεψε τα μπερδεμένα μαλλιά και κοίταξε το χαμηλωμένο βλέμμα του. Η προηγούμενη αγανάκτησή της είχε εξατμιστεί μέσα σε μια έκρηξη συμπόνιας.
      «Λοιπόν» άρχισε η κοπέλα με την συνηθισμένη ήρεμη και σταθερή φωνή της, «σήμερα θα παρακολουθούμε στενά την Αγγελική και τον Σταύρο. Αν πάνε να ξεμοναχιαστούν επεμβαίνουμε».
      «Ωραία. Και πες ότι καταφέρνουμε να ακινητοποιήσουμε αυτή την ψυχανώμαλη. Μετά, τι;».
      «Θα δούμε. Κάτσε πρώτα να φτάσουμε σε αυτό το σημείο». 
      «Πάντως, λέω να μιλήσουμε και στη Ράνια. Να την πάρουμε με το μέρος μας» πρότεινε ο Κώστας.
      Η Μαρίζα τον κοίταξε με το φρύδι ανασηκωμένο. «Όχι, βέβαια» του είπε. «Η κοπέλα είναι χαζή και χέστρα. Θα μας μαρτυρήσει στην Αγγελική στο πιτς – φυτίλι.»
      «Δεν έχεις κι άδικο» παραδέχτηκε ο Κώστας. «Πάντως, όσο είμαστε στο οπτικό πεδίο της Αγγελικής, δεν πρέπει να καταλάβει ούτε στιγμή ότι ξέρεις».
      «Μην ανησυχείς, είμαι καλή ηθοποιός. Εδώ εσύ κατάφερες μισή μέρα να περάσεις απαρατήρητος, ενώ σου έλειπε ένα ολόκληρο κομμάτι από - Ω Θεε μου...». Η Μαρίζα αναγούλιασε.
      «Είσαι εντάξει;» ρώτησε ο Κώστας και την έπιασε από τους ώμους.
      «Ναι… Μην ανησυχείς για μένα. Πάμε τώρα δίπλα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Θα έχουν αρχίσει να μαζεύονται» είπε η κοπέλα και έπιασε την μπλούζα του Κώστα για να του τη φορέσει. «Πρέπει να φροντίζουμε συνέχεια την πληγή σου». 
      «Εντάξει… Α! Και όσο γι’ αυτό που είπες πριν για εμάς τους δύο» έκανε το αγορι, «- αν βγούμε σώοι από αυτή την ιστορία - θα το συζητήσουμε εκτενέστερα».
      Χωρίς να σχολιάσει τα λόγια του, η Μαρίζα του έγνεψε ανέκφραστη ότι ήταν ώρα να φύγουν.

                                     ***

      Μέχρι το βράδυ δεν συνέβη τίποτε. Ο Σταύρος ήταν συνέχεια μαζί με την Αγγελική, μα δεν έμειναν καθόλου μόνοι τους. Η Αγγελική κοιτούσε προειδοποιητικά τον Κώστα. Από την άλλη, η Μαρίζα δεν κοιτούσε καθόλου για να μην προκαλέσει υποψίες στην Αγγελική.
      Το βράδυ, όλοι ετοιμάζονταν στα δωμάτιά τους για τη δεύτερη και τελευταία έξοδο της τριήμερης εκδρομής. 
      Ο Σταύρος ήταν ενθουσιασμένος και φλυαρούσε στους δύο φίλους του για την Αγγελική. Εντωμεταξύ, ο Αναστάσης ντυνόταν με τα αταίριαστα ρούχα του και ο Κώστας προσπαθούσε να μη μορφάζει, ώστε να μην καταλάβουν οι φίλοι του ότι κάτι τρέχει.
      «...και έπειτα, με φίλησε στο λαιμό» κατέληξε ο Σταύρος και σταμάτησε για να ανασάνει. «Δε με φίλησε. Σχεδόν με δάγκωσε. Δείτε εδώ πιπιλιά! Κωστάκη, καλά έκανες και μου είπες για προφυλακτικά. Απόψε μου είπε να πάω στο δωμάτιό της. Η Ράνια θα κοιμηθεί στης Εβελίνας».
      Ο Κώστας έκλεισε τα μάτια. Το φοβόταν ότι θα το άκουγε αυτό. Σκέφτηκε πόσο εύκολο θα ήταν τώρα να κάνει η ίδια η Αγγελική το κόλπο με το δέσιμο. Φαντάστηκε τον φίλο του στο κρεβάτι να σφαδάζει, ενώ η Αγγελική ξέσκιζε με τα δόντια της τη σάρκα του λαιμού του.
      «Κώστα;» έκανε ο Αναστάσης και έσπρωξε με το δάκτυλο τα γυαλιά του για να επιστρέψουν στην θέση τους. «Είσαι καλά; Φαίνεσαι χάλια».
      «Ναι ρε, μια χαρά είμαι» βιάστηκε να απαντήσει. 
      «Από τη στιγμή που δεν σχολίασες καν αυτό που είπα για το σεξ» είπε ο Σταύρος, «κάτι έχεις, πράγματι. Άσε που είσαι και κατάχλωμος. Έγινε τίποτα με τη Ράνια;».
      Ο Κώστας ένιωσε την παρόρμηση να ανοίξει το πουκάμισό του, να τους δείξει το κομμένο κομμάτι και να τους τα αποκαλύψει όλα. Όμως έτσι, μόνο αναστάτωση και δυσπιστία θα προκαλούσε, ειδικά στον ερωτοχτυπημένο Σταύρο. Το πιο πιθανόν, μάλιστα, ήταν να φτάσει στα αυτιά της Αγγελικής ότι ο Κώστας μαρτύρησε τις ορέξεις της και έτσι ο Σταύρος να μην ξυπνούσε το επόμενο πρωί. 
      Γι’ αυτό και ο Κώστας αρκέστηκε σε μία απλή απάντηση: «Όχι, δεν έγινε τίποτε με τη Ράνια. Χτες κάτι παίχτηκε πάνω στον χορό, μα ούτε καν φιληθήκαμε».
      «Και τότε γιατί είσαι έτσι;» ξαναρώτησε ο Αναστάσης. «Τόσο πολύ ξενέρωσες;».
      «Ούτε καν, ρε. Απλά δεν έχω όρεξη. Αυτά τα ρεμπετάδικα, που σκοπεύουν να μας τραβολογήσουν απόψε, μου την δίνουν στα νεύρα. Ξέρετε ότι πάω πιο πολύ τα κλαμπ».
      Αυτή η δικαιολογία φάνηκε να αρκεί στα άλλα δύο αγόρια για να σταματήσουν τις ερωτήσεις. 
      Λίγο πριν αναχωρήσουν, ο Κώστας έστειλε μήνυμα στη Μαρίζα, η οποία αγωνιούσε το ίδιο, λίγα σπιτάκια πιο δίπλα.

                                     ***

     Το κινητό της Μαρίζας δονήθηκε. Το πήρε κοντά της νευρική και διάβασε το όνομα του Κωστα στην οθονη. Της έγραφε:
      «ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΟΙ ΑΠΟΨΕ».