Δεν περασε πολύς καιρός, ο Ανδρέας παντα ήρεμος, χαμηλών τονων και ΤΡΟΜΕΡΑ ΒΑΡΕΤΟΣ. Μετά απο την προσπαθεια του να προχωρήσουμε την σχέση μας ,οι σκέψεις μου δεν με άφηναν να ησυχάσω. Απο τη μια ήξερα οτι ειμαι έτοιμη, οτι ενιωσα πράγματα τα οποία δεν τα καταλαβαίνεις μικρός, αλλά...κάτι, κάτι δεν με άφηνε ελεύθερη. Ίσως ήταν πολύ καλός για μένα;
Ίσως δεν άντεχα τόση προσοχή;
Δεν ξερω, το μόνο που ξέρω ειναι οτι μάλλον δεν τον θέλω αρκετά. Μετά απο μια εβδομάδα μου ανακοινώνει πως θα πάει στρατό. Ναι!! Αυτή ειναι η ευκαιρια μου. Φυσικά και δεν μπορουσα να του πω να χωρίσουμε χωρίς κάποιο αρκετά πειστικό λόγο. Πέρασαν τρεις μέρες και ειχα βρει τα τέλεια λογια ,τον τέλειο τονο φωνης, την αποφασιστική έκφραση μου και αύριο επιτελους θα του το έλεγα. Αισθήματα; Δεν λεω νιωθω άβολα, αχάριστη και ..ψευτρα(;), αλλά ήθελα τόσο πολύ να μην νιώσω την υποχρέωση να κάνω ερωτα μαζι του πριν φυγει.ή τουλαχιστον οταν ξαναβρεθούμε.
Την επομενη μέρα, κανονίσαμε να βρεθούμε.
Ήρθε, με πηρε απο το σπιτι μου...ηξερα πως αυτη ειναι η τελευταία μας βόλτα.
Καθίσαμε στην παραλία και συζητούσαμε. ΕΙΜΑΙ ΤΟΣΟ ΔΕΙΛΗ!
Μου έλεγε πως θα με σκέφτεται, πως θέλει να πηγαίνω να τον βλέπω και εγω απλά καθόμουνα και χαμογελούσα σαν χαζή! ΝΑΣΙΑ ΞΥΠΝΑ φωνάζω απο μεσα μου.
-ΕΙΙΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;
-ΝΑΙ,ΝΑΙ.
-ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ;
-ΑΝΤΡΕΑ...ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΩΡ..
Γέλασε, γύρισετο κεφάλι του απο την άλλη. Και μου λέει:
-Εγώ πάντως θα σε περιμένω, για οσο χρειαστεί.
ΝΤΡΑΠΗΚΑ,ΕΝΙΩΣΑ ΑΒΟΛΑ, ΠΛΗΓΩΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕ.
Με πήγε σπίτι, αγκαλιστήκαμε για τελευταία φορά.
ΔΕΝ ΞΑΝΑΜΙΛΗΣΑΜΕ.
