DUYGULARIMDAN PARÇALAR

aralik ayi 2016

Elimde küçük umutlarla başladım bu yola özenti insanlar çıktı karşıma ne yalan söyleyim kıskanılmak hoşuma gidiyordu.
Ha o insanlar neyi kıskandı ,hangi umutlar bunlar ne anlatmak istedigimi hikayemin devaminda anlayacakdiniz .....

Aşka yelken açıyordu kalbim hissiz aşklara, sevmeyen gönüllere girmeye çalışıyordu . Yalan hayaller vardı karşımda sevilmeyi haketmeyen bir ben vardı aslında bana göre karşımdaki insan her ne kadar senin için az bile dese dahi haketmediğimi düşunuyorum
Bu günde öyle düşünüyorum. Neden mi?
Ben sevemiyorum...

Ben bu gün on altı yaşındayım meslek lisesinde okuyan ama ordan bir halt olup çıkmak için çabalayan ,her neyse iç dünyamdan bahsedeyim dışarının bir önemi yok bana göre ne de olsa.
Ben bu güne kadar emeğinin karşılını alamamıs yanlış yollara aile zoruyla sürülmüş hayatla cebelleşen biriyim . Bu güne kadar ailem beni hic onemsemedi onlara göre ben anlamazmisim benim hayallerimin önemi yokmuş o yuzden baskalarini dinlemeye basladılar ben intehar eşigine gelmisken bile kimsenin ruhu duymadı hayallerimin hepsini gecmişe birakip yeni bir hayat için on üç yasimda biraktim hepsini. Evet size on üç yasimdan beri olanlardan bahsedicem beni ailem 9. Sınıfa basladıgimda amcamin yanina birakti haftada bir defa ailemi gormeye gidiyorum sözde her sene sonu hep beraber olacağimiza dahi sozler verilir. Ama artik alismisim bos hayallere inanmamam gerektigine babama dahi güvenmem gerektiğini daha henüz beş ay önce ögrendim o günden beri kimseye karsi güven hissetmiyorum. Kimseyi sevemiyorum hep bir ciddiyet ve soğukluk olduğu söylenir üzerimde sebebini kısa yoldan şoyle veririm "BEN BÖYLEYİM" kimseye olanları anlatacak kadar cesaretimi toplayamadim şu anda öyle iki satır yazıya dahi dökemeyecek kadar çekiniyorum neler olduğunu merakla beklediginizi biliyorum ama uzun bir sure bunlari yazacagimi veya birine içimi dökecegimi sanmiyorum .