Tea Time - Larry Fanfiction [Dutch]

Hoofdstuk 15

[A/N] Hiiii

Oke, hier in Waalwijk staan de Macdonalds en de Burgerking recht tegenover elkaar, wat sowieso al nergens op slaat. Dan zijn wij nog van die idioten. Eerst zijn we euroknallers gaan halen bij de Mac, en daarna naar de overkant gelopen naar de burgerking. #BoycottenMacdonalds :D

Lots of love

Nina en Robin :D

Louis pov.

"Harry!" schreeuw ik door de straat. Na 3 keer het stuk tussen Tea Time en Niall hebben gereden besloot ik te gaan lopen. "Harry!" hoor ik Niall achter me schreeuwen. De tranen stromen zachtjes over mijn wangen als ik op Niall wacht. "Kom op Lou, niet huilen" zegt Niall en omhelst me kort. "Sorry" mompel ik en we lopen verder.

"Misschien moet ik Zayn bellen" zeg ik zachtjes. Niall kijkt me verbaasd aan. "Denk je dat hij er iets mee te maken heeft?" zegt hij zachtjes en ik haal mijn schouders op. "Komen we snel genoeg achter." zeg ik. Ik pak mijn Iphone uit mijn broekzak en typ zijn nummer in. "Ken je die uit je hoofd?" vraagt Niall lachend. Ik rol met mijn ogen en breng mijn telefoon naar mijn oor. "Met Zayn" mompelt hij. "H-hej" zeg ik zachtjes. Alleen door zijn stem te horen word ik weer verdrietig. Hij is even stil, schraapt dan zijn keel en begint te praten. "Wat is er Louis" Ik kijk naar Niall, die een paar meter van me af Harry's naam weer aan het schreeuwen is. "W-weet jij m-misschien.. Heb jij misschien iets.. iets van H-Harry gehoord?" stotter ik. "Waarom zou ik iets van hem hebben gehoord" zegt hij fel. "Hij i-is weg e-en.." "En je denkt dat ik hem iets heb aangedaan?" zegt Zayn en lacht. "Dat zeg ik niet.." "Maar dat bedoel je wel. Ik ben niet dom Tommo" mompelt hij. "Waar is hij?" zeg ik, nu boos en vol zelfvertrouwen. Zayn lacht spottend, en mijn zelfvertrouwen is meteen weg. "Ik heb je kleine vriendje niet gezien"

Harry pov.

Zachtjes druk ik mijn hand tegen mijn achterhoofd aan. Shit, het bloed. "Harry!" hoor ik een bekende stem schreeuwen. Niall? Ik wil terug schreeuwen, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Ik zak langs de muur omlaag en probeer me te herrinneren wat er gebeurt is voor ik mijn bewustzijn verloor. "Harry!" Louis? zijn stem klinkt verder weg dan die van Niall. Ik probeer op te staan, maar mijn benen werken niet mee. Dan weet ik het weer

"Blijf van hem vandaag" zegt een vage stem achter me. Ik draai me om en frons mijn wenkbrauwen. "Wat?" zeg ik verbaasd. "Je weet waar ik het over heb'' de man komt dichterbij en pakt mijn kraag vast. Hij heeft bruin haar en licht groene ogen, ik ken hem niet. "Ik weet niet waar je het over hebt" zeg ik stoer terug. Hij grijnst en drukt mijn keel dicht. "Blijf bij Louis vandaan. Je bent niet juist voor hem, je kan niet voor hem zorgen Styles" "Hoe ken je mijn naam" "Doet er niet toe. Zorg er maar gewoon voor dat Tomlinson terug gaat naar waar die hoort, anders is dit niet de laatste keer dat je me hebt gezien, begrepen?''

"Harry!" het is Louis, Ik voel hoe hij om mijn nek vliegt en zachtjes mijn lippen kust. Ik kreun van de pijn, en Louis laat me snel los. "Sorry" zegt hij zachtjes. "Geeft niet" fluister ik. Veel harder kan ik niet praten. "Wat is er gebeurt! Ik maakte me zon zorgen!" roept hij en trekt me omhoog. Helaas kan ik niet blijven staan en stort ik meteen weer in. Geschrokken knielt hij neer en kijkt me bezorgd aan. "Sorry! Gaat het?" roept hij geschrokken. Ik knik en glimlach. "Niall!" schreeuwt hij vrolijk en springt op. "Niall!" schreeuwt hij nog harder. Die lach op zijn gezicht is echt onbetaalbaar. Ik leg mijn hand weer tegen mijn achterhoofd aan en besef dat het nog steeds bloed. "Lou ik.." "Zeg maar niks Haz, je stem gaat er aan" "Maar.." "Harry" "Ik.." mijn ogen zakken langzaam dicht, en ik voel weer hoe ik mijn bewustzijn verlies.

Als ik mijn ogen weer open doe lig ik in bed. Louis staat met iemand aan de telefoon, en ik heb niet zon zin om hem te storen. Ik doe mijn ogen weer dicht en voel mijn achterhoofd. Gehecht, fijn. "Flikker maar op dan!" schreeuwt Louis door de telefoon heen. Er schiet een pijnscheut door mijn hoofd door het geluid. ''Lou..'' kreun ik en trek de dekens over mijn hoofd heen. "Je bent wakker!" zegt hij en kruipt bij me in bed. ''Hoe voel je je?'' zegt hij en kijkt me bezorgd aan. ''Super goed! Ik bedoel ik heb echt geen barstende koppijn. Super veel hechtingen in mijn hoofd en weet niet wat er afgelopen avond/ nacht is gebeurt!'' zeg ik zo sarcastisch mogelijk''Je voelt je dus kut?'' Ik knik. Hij drukt zijn lippen op die van mij. Als hij weer terug trekt stapt hij weer uit bed. ''Blijf liggen!'' comandeer ik hem. ''Waarom?'' ''Ik heb het koud.'' Hij grinnikt en komt weer naar naast me liggen. ''Lou wat is er allemaal gebeurt vannacht?'' ''Je was naar Niall en het werd later en later en Niall zei dat je al naar huis was dus raakte ik in paniek. Niall en ik gingen je zoeken en even later vond ik je. Je wou wat zeggen alleen viel buiten bewustzijn. Niall belde de ambulance en die heeft je opgehaald je gehecht. Je werd daarnaa nog wakker alleen was je moe en viel je in slaap en je mocht gelijk weer naar huis en nu lig je in je bed.'' zegt hij. ''En wie had je aan de telefoon?'' vraag ik en kruip meer tegen hem aan. ''Politie. Om te kijken wie je zo heeft toegetakeld. Alleen in dat steegje waren geen camera's en de Politie wou verder geen onderzoek doen..'' ''Wat een klootzakken zeg..'' zeg ik. Hij knikt. ''Wil je wat drinken of eten?'' vraagt hij. ''Ja ik barst van de honger.'' ''Wat wil je?'' ''Verras me.'' zeg ik en glimlach. ''Komt goed.'' zegt hij en geeft me een kusje.