Gerards oogpunt:
Ik wist niet waar hij mij mee naar toe ging nemen, hij had me geblinddoekt dus kon ik ook niet zien waar we waren. Het was wel een erg hobbelige weg, ik hoorde Jan lachen om mijn reactie.
'We zijn er' hoorde ik Jan zeggen.
Ik probeerde mijn riem los te maken maar dit lukte niet.
Jan lachte me uit om hoe ik hopeloos mijn riem probeerde los te maken en hij kwam me helpen. Toen ik voelde dat hij mijn riem los maakte sloeg ik hem in zijn gezicht.
'Aaaauw' zei Jan 'waar was dat nou weer voor nodig ?'
'Je lachte me uit, dit krijg je ervan' zei ik.
Jan gaf me een tik op me been en hielp me uit de auto. Het leek alsof we in een soort bos waren of park ofzo. Het duurde erg lang voordat we er waren maar uiteindelijk waren we er. 'Ik hoop dat je het leuk vind.. ik ben erg bang dat je het niet leuk vind maar ik heb zolang hierover zitten denken en het is iets dat ik echt wil en ik hoop dat je me hierin steunt.' Jan haalde de blinddoek van me af. En daar stonden ze dan, Gordon en René. Ik was erg in schock, maar nog steeds drong het niet door wat ze van me wilden, maar toen ik het bosje zag wist ik genoeg. Een bosje groot genoeg voor ons vieren..
