Sevgiye muhtaç

Giriş

O kadın kanatırdı onu...Parçalardı... Yıkıp dökerdi...Bana gelirdi sonra...Yaralarından öperdim...Ellerimle dikerdim o kadının açtığı yaraları...
İyileşince ona giderdi...Yaralarımla baş-başa kalırdım...Mutluluklarını izleyip 1 dahakı yaralanaşını beklerdim...
1 kaç satır nasılda anlatıyor insanın halini,ruhunu,acılarını,içindeki cam kırıklarını,kanaması durmayan yaralarını...İşte tam da böyleydim bekliyordum sabırla,cam kırıkları canımı ne kadar yaksada,kabuk tutmayan yaralarımı ne kadar kanatsada...Beklemek her seyi çözermi?Ya da 1 insan canının aciyacağını bile-bile birini bıkmadan-usanmadan,sabırla ve heyecanla bekler mi?Peki,1 insanı bu kadar hayatının merkezine sığdırmak,her şeyiyle kabullenmek,hatta kendinden,hayallerinden vazgeçmek ne kadar doğrudur?Siz hiç sizi sevmeyeceyini bildiyiniz 1 insanı sabırla beklermiydiniz? 1 umut işte...
Umut da hayatın 1 parçası...Bazı insanlar için her şey...bazıları içinse sadece hayal kırıklığı...
Yine pazar gece yarısı ve ben her zamanki gibi bir elimde kitap ve bir elimde kalem okuyorum,kitap okurken sevdiğim cümlelerin altını çizmeyi seviyorum.Ve watsappdan 1 mesaj geldi.Arkadaslardır diyerek takmadım ve kitapa devam ettim. 1 kaç dakika geçmişti ki ayni numaradan 1 tane daha mesaj geldi,meraklı yanımı dinledim ve mesajı açtım.
"Sana ihtiyacım var, Alara. Beni tanıdın mı?" yazıyordu...Numarayı gözüm 1 yerden ısırıyordu,profil resmine bakınca kalbimin ritmi hızlandı... Allahım olamaz dimi,bu gerçek olamaz!Ellerim, bedenim titriyordu.Bunca zaman sonra beni buldu,numaramı buldu...Ali...Yüzü hiç deyişmemişti... Yine kirli sakalları vardı... Saç şeklini deyişmişti,ama yakışmamış.Yine de kalbimin hızlanmasına engel değil...Yine kanatmıştılar benim sevgiye muhtaç çoçuğumu...