7. BÖLÜM HASTANEDEN EVE

41 5 0
                                    

Hastanede gece olmuştu. Emre'den nefret ediyordum ama nefret ettiğim kadarda onu düşünüyordum. Aklımdan hiç çıkmıyordu, elimi tuttuğu an. Birazda korkuyordum. Nedenini bende bilmiyorum ama korkuyorum. Aslında bana bu kadar çabuk aşık olmasını beklemiyordum. Hadi benim ona sevgim çok güçlü. HEMDE BAYILACAK KADAR! Ama onun beni sevdiğini düşünmemiştim. Tam bunları düşünürken annemin horlaması bütün düşüncelerimi aldı götürdü. Annem uyurken bir şey söylemeye çalıştı:

- Aşkım neredesin , neredesin?

Babam:

- Buradayım buradayım.

Dedi ve annemin elini tuttu. Onları izlemek bana büyük bir keyif vermişti. Ama o gün rahat uyuyamadım. Daha doğrusu uyumadım.

Artık hastaneden çıkmıştık. Arabaya bindik. Eve geldiğimizde anneme şöyle dedim:

- Evimi hiç bu kadar özlememiştim.

Dedim. Annem bana gülümsedi. Sonra bana çorba yapacağını söyledi. Eve girer girmez odama girdim. Biraz uzandım. Sonra dışarı çıktım. Parka gittim. Parkta biraz yürüyüş yaptıktan sonra bir banka oturdum. Benden başka hiç kimse yoktu. Birden biri omuzuma dokundu. Aklıma Emre 'nin omuzuma dokunduğu geldi. Kim olduğuna bakmak için kafamı çevirdiğimde Emre bana bakıyordu. Ben onu tanımamış gibi yaptım:

- Şey siz kimsiniz?

-Dedenin hatırlamadın mı?
Dedi.
-Eseriniz çok kötüydü!
Dedim.
Sonra yanıma oturdu elinde paket vardı. İçinde ise en sevdiğim kurabiye vardı. Çok canım çekmişti. Emre bana baktı ve "ister misin?" Dedi. Ben de hayır dedim. Ama gerçekten çok canım çekmişti. Emre ayağa kalktı ve kollarını açtı. Bende paketten bir tane kurabiye aldım. Fark etmiş olmalıki hemen geri gelip yanıma oturdu. Sonra ağzını şapırdatarak kurabiyeyi yedi. Bende ondan gizli gizli elimdeki kurabiyeden ısırık alıyordum. Kalktım. Eve gidecektim. Emre arkamdan baktı. Eve geldiğimde hava aktarmıştı. İçeri gittim. Yatağıma uzandım. O sırada da uyuya kalmışım.

AŞK NE ?Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin