Kendimi tanıdığımı zannederdim bu halde olsam bile hayata her zaman pozitif bakmaya çalışırım o zaman ne zaman insanlarla ilişki kurmaya başladım o zaman pozitiflik anlamında hiç bir şey kalmıyor normal bir insandan farklı görünmek herzaman dezavantajım olmuştur;nasıl mi?
Çok basit aslında insanların bakışları tavırları farkında olmadan yaptığı hareketler çok fazlasıyla zorlaştırıyor hayatımı bir gün bir cafede oturuyorum arkamda bir kişi var oturuyor dalga geçmeye başladı bunlar nasıl insan içine çıkıyor diye daha on altı yaşındayım ve yanımda kardeşim dediğim insan var ben o an yerin dibine girdim çünkü o anda o adamın sözüne güldü ve ben onu gördüğüm andan masadan kalkıp mekandan ayrıldım ve o dakikadan sonra hiç bir insana guvenmemeyi anladım bir yandan okul devam ediyor okulda bir kaç kişi dışında kimseyle konusmuyordum dersler iyi olmasada idare ediyordum tabi aşık olduğum bir kız var ve halen daha ona aşığım seneler geçse bile ama acilabilmis değilim çünkü özgüvenim yok birgün ders matematikti bende matematiği hiç sevmedim tahtadaki bir soru vardı benden cözmemi istedi tabi yapamadım bana dediği kelime şu sen engelli olmamın yanında kafadan da engellisin heralde dedi bütün sınıf gülmeye başladı özgüven eksikliğinden birsey diyemedim ama o hocanın o sözü yüzünden iki sene sınıfta kaldım ve okuldan atıldım bir engellinin iş bulması kadar zor birsey yoktur patronlar senin eksik insan olarak görüyor tabi çalıştım pek çok işte onun içindir ki çok sevdiğim bir söz vardır herkes engelli adayidir ama hiç bir zaman kimseye beddua etmedim etmem de ve bu duruma karşı halen daha hayat devam ediyor
İşte benim hikayemin kısa bir bölümü hayatla savasirimda insanlarla savasmakta zorlanıyorum.Bizde bir İnsanız bir eksik veya bir fazla ona göre davranın sevin.
