''Wees alsjeblieft niet dood Jo, dat kan ik niet aan.'' zeg ik terwijl mijn ogen zich vullen met tranen en ik naar het levenloze lichaam van mijn beste vriend kijk. ''Ik kan dit niet zonder jou.'' zeg ik terwijl er een traan uit mijn oog ontsnapt en uiteen valt op de wang van Jonathan. ''Ik heb je nodig om te overleven, ik weet niet of je dat ooit geweten hebt.'' Ik trek hem tegen mij aan in een knuffel, meer tranen komen uit mijn ogen gerold.
''Nee, zo kan het niet Grace, herpak jezelf en kijk of hij nog een teken van leven geeft.'' Ingespannen kijk ik naar zijn borstkas om te kijken of hij nog ademt. Door de tranen in mijn ogen heb ik een wazige blik waardoor ik niet kan kijken.
Ik wil bijna opgeven als ik me besef dat ik ook nog kan luisteren of hij ademt. Het gaat een moeilijke opdracht worden door de piep in mijn oor die de knal veroorzaakt heeft, maar het valt altijd te proberen. Langzaam laat ik mezelf zakken tot ik mijn oor naast zijn mond heb en luister aandachtig.
Na zo'n 3 minuten wil ik mijn hoofd weer wegtrekken, aangezien dit ondanks de situatie best wel ongemakkelijk is, als ik ineens een schokkerige, onregelmatige ademhaling hoor. Ik sla mijn hand voor mijn mond als tranen zich weer in mijn ogen vormen, dit keer zijn ze alleen van geluk. ''Omg, Jo je leeft nog!'' roep ik, terwijl ik besef dat ik hulp moet zoeken.
Met mijn bloederige handen typ ik langzaam het nummer van de hulpcentrale in op mijn telefoon, 1.. 1.. 2.. Ik hoor de telefoon overgaan, na vijf keer is er nog steeds geen antwoord en ik word ineens bruut naar de voicemail doorverwezen. ''Jo, ik weet niet wat er aan de hand is, maar ik krijg niemand aan de lijn.'' Met mijn andere hand heb ik zijn hand vast waarmee ik soms even controleer of ik nog een hartslag voel.
Ik had ook eerder zijn hartslag gewoon kunnen voelen, maar ik kon niet meer goed nadenken door de paniek. Als het een andere situatie was, zou ik om mijn domheid gelachen hebben, maar op dit moment vind ik er maar weinig aan.
Ik schrik op uit mijn gedachten als ik een zacht kneepje in mijn hand voel. Alsof Jo, ondanks dat hij er niet bij is, mij nog steeds gerust probeer te stellen. Ik ben blij dat hij dat doet, anders weet ik zeker dat ik in paniek zou raken. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht door het simpele gebaar. Wie weet hoeveel hij zich daarvoor heeft moeten inspannen?
Toch heb ik in mijn onderbuik nog een beetje het gevoel van paniek en besluit dat ik in deze situatie niet erg belangrijk ben. Nadat ik had gecheckt of ik ergens verwondingen had, kwam ik erachter dat ik alleen een paar stukjes glas ik mijn hand, een snee boven mijn wenkbrauw, een piep in mijn oor en geschaafde knieën had. Ik was nog best oké.
Ik besluit om ook Jonathan te controleren op andere verwondingen naast het feit dat hij bijna dood is. Hij heeft een snee op zijn wang, een geschaafde schouder die net ver genoeg is geschaafd dat er bloed uit komt, een kapot shirt waardoor duidelijk een snee te zien is en... En een stuk glas in zijn been.
Ik haal langzaam diep adem, ''K Jo, dit gaat waarschijnlijk wat pijn doen, maar ik denk dat dit het beste moment is voor het zegmaar... in je been groeit. Je mag in mijn hand knijpen tegen de pijn.'' Zeg ik kijkend naar zijn gezicht voor ook maar een klein teken van goedkeuring. Er verschijnt een klein trillerig glimlachje op zijn gezicht. ''Daar gaan we dan.'' Ik zet mijn elleboog op zijn heup bot en sla mijn hand om het stuk glas. Ik gebruik mijn trui als bescherming zodat ik niet mijn hele hand open snij.
Als ik er over nadenk besluit ik dat ik het net ga doen alsof ik iemands benen wax, zo snel mogelijk eruit halen dus. ''Ik tel af en op drie haal ik het er uit.'' Zeg ik meer tegen mijzelf dan tegen Jo ''1.. 2.. 3..'' Zeg ik terwijl ik aan het stuk glas trek met al mijn kracht. Mijn hand word bijna fijngeknepen en ik val achterover door de plotselinge vrijheid van het stuk glas. ''Het spijt me zo erg daarvoor Jo.'' zeg ik oprecht en zelfs ik merk de bezorgdheid in mijn stem.
Als ik naar de, nu open wond kijk zie ik dat het bloed er uit komt stromen. Hoe doen ze dat in boeken en films ook alweer? Zonder er nog verder over na te denken doe ik mijn lievelingstrui uit en bind het zo strak als ik kan rond zijn been. Nu heb ik ondertussen de hand van Jonathan losgelaten, anders is het natuurlijk nooit mogelijk iets aan te trekken.
Ik probeer nogmaals de hulpcentrale te bellen en krijg weer de voicemail. Ondanks dat hetzelfde net nog gebeurde, ben ik nu een stuk kalmer dan op dat moment. Dan besef ik me ineens wat ik aan het doen ben, ik ben net uit een auto gekropen om vervolgens mijn beste vriend er uit te trekken en hem 'te redden.' Ik geef mezelf een schouderklopje, lekker Grace.
Ineens schiet Jo overeind en pakt mijn arm, zijn ogen volledig open en helemaal zwart, ''Ze komen ons halen Grace, allemaal. We zijn gedoemd en er is niks dat ons kan redden.'' Zegt hij en gaat weer rustig liggen, ogen dicht en ademhaling weer hetzelfde alsof er net niks gebeurd is. Ik ben verstijfd van de schok en kijk naar hem, zijn hand nog steeds op mijn arm.
Ik duw zachtjes zijn hand van mijn arm en neem een paar momenten voor mezelf om weer rustig te worden en mijn normale ademspatroon terug te krijgen. Ik schuif mijn armen onder het lamme lichaam van Jonathan en til hem op terwijl ik zelf ook opsta. Ik werp nog een laatste blik naar de auto en loop, op zoek naar een plek om hulp te zoeken voor mijn beste vriend.
Ik weet niet wat, maar er gebeurd zeker iets.
