Unidentified Love [Completed]

Chapter 3

............Flashback.....

7 years ago

masayang masaya ang lahat ng students ng mataas na paaralan ng St. Benedict prom night namin at first time namin dahil 3rd year palang kami, so super saya kong nakikipag kwentuhan sa mga kaibigan ko ng bigla nalang...

blag....

sapul sa damit ko... chocolate cake.. nakapink pa naman ako at rent lang ang gown na yun.. lagot ako sa mommy ko... T.T

"ai" sigawan ng mga kaibigan at kakwentuhan ko...

"Marsha are you ok?" nagaalalang tanong ni Xane

"Oo im Ok..." habang pinupunasan ko sarili ko, i may look calm but deep inside I'm dying... T.T lagot talaga ako sa mommy ko eh... T.T

"oh Marsha! anung nangyari sayo" malakas na sigaw ng isang boses lalake,, paglingon ko si Jed at naka ngisi sya... HINDI kaya sinadya nyang gawin sakin to?

"obvious ba! tinapunan kaya sya ng cake!" inis na sagot ni Xane

"oh easy ka lang Xane, sure kabang tinapunan sya?" sagot ni Jed... 

baka nga hindi nya sadya 

"oo nakita namin!" sagot ng iba ko pang kasama

"Sinadya mo yun noh?" nakikita kong nang-gigigil na si Xane kaso kaylangan ko munang malaman if sadya ba yun o hindi

"Ang alin? ako???" painosenteng sagot nito.."alam naman nating paborito ni Marsha ang chocolate cake diba? malay ko ba kung kinain nya yun ng nakakamay at pinunas sa damit nya"

anu daw???? ipinunas sa damit ko???? 

umiinit na dugo ko... ramdam ko ang pagkulo nito

"sa susunod kase Marsha dahan dahan lang sa pagkain para di natatapon" si Jed pa din parang babae ang daldal ang daming alam!

"pero-"pinigilan ko si Xane sa pagsasalita

"at isa pa," humarap sya sakin "hindi ba uso ang kutsara at tinidor sa inyo bakit kaylangan mo pang kamayin ang cake" patawa tawa pa tong mokong na to!

"Hindi eh!" sagot ko

"a-ano?" gulat na tanong nya, hindi nya siguro inaasahang sasagot pa ko

"ang sabi ko... hindi uso ang kutsara at tinidor sa bahay namin, gusto mong ma-try kumain ng nakakamay!" tanong ko sa kanya sabay kuha ng natirang cake sa damit ko at sinalpak ko yun sa bibig nya, dahil napansin kong natulala sya sa labis na pagkabigla kinuha ko ang juice na hawak nya at pinaligo ko yun sa ulo nya.

"oh anu Jed? masarap diba?" sabi ko sa kanya nabigla nalang ako ng makarinig ako ng malakas na tawanan at hiyawan at napakadami ng flashes ng camera sa paligid namin, kitang kita ko din ang lungkot sa mata nya ng gabing yun pero wala akong pakialam ng mga  panahong yun.

**** end of flashback****

"Marsha? are you with me?" tanong ni Xane napansin nya atang natulala na ko sa kisame

umupo ako ng diretso.

"of course" 

"good, anyway gaya nga ng sabi ko kanina, it was his very first embarrassing moment with proofs pa, kaya naman gusto nyang makaganti ng pagpapahiya sayo"

"pero Xane kung tutuusin mas napahiya ako dun, 3rd year palang tayo nun, 7 years na ang lumipas and we both know na i dont like what happened!" reklamo ko

"maski na friend, kahit sabihin mo pa na 7 years na ng mangyari yun eh hindi naman huminto yun dun, patuloy mo pa rin syang napapahiya sa loob ng 7 years na yun, everyday sa classroom, graduation, nung college and until now" 

"pero kasalanan naman nya lahat ng yun eh" katwiran ko

"alam natin yun, ang tanung alam ba nya?"

"ewan ko? pero di ko naman sya mapapahiya kung wala syang ginagawang kalokohan sakin eh" teka nga bakit parang ako ang lumalabas na masama dito -___-

"oo nga friend, kaya lang kahit anu pang sabihin mo hindi naiintindihan ni Jed yun, all he knows is that you're stepping on his ego  everytime you embarrass him"

hmmm may point nga sya pero hindi pa rin!

"so anung gusto mong gawin ko? hayaan ko syang ipahiya ako?" tanung ko

"of course not!"

"eh ano?"

"uhm ewan ko" sabi nya sabay tayo

"tignan mo to sa sabi sabi hindi rin pala alam ang gagawin" tumingala ulit ako

"eh ang hirap kaya, hay naku.. nagdinner ka naba?" pagiiba nito sa usapan

"hindi pa po" tipid kong sagot at nakita kong pumunta na sya ng kusina tumingala ako

talaga nga kayang di na kami magkakaayos ni Jed?

"marsha nakalimutan ko palang itanong sayo, what if huminga ng sorry si Jed sayo tatanggapin mo ba?"

"malabo yan noh!" napangiti ako

"What if nga?" 

"ahmmm baka tatanggapin ko, yun lang naman hinihintay kong gawin nya eh then everything will be ok between us"

"ganun lang kadali yun?tapos ok kana?"

"oo naman,"

"hay naku friend, kung ako sayo papahirapan ko muna sya ng todo bago tanggapin sorry nya" 

"sobra ka naman" -____-

"ah basta ganun gagawin ko, ewan ko ba naman sayo, ang bait mo!"

"hahaha syempre ginagamit ko pa din ang daily motto ko na forgive and forget" nakita kong naiinis sya haha Xane talaga

"hmp! ewan ko sayo!" sabi nya sabay talikod sakin

"bakit mali ba? dapat ba forget and forgive?" sigaw ko.. sarap asarin eh :P

matapos naming magdinner ng pikon kong bestfriend ay naupo ako sa labas ng terrace ng inuupahan naming boarding house at patuloy kong iniisip kung pano nga ba nagkaroon ng tuloy tuloy na pahiyaan sa pagitan naming dalawa samantalang kaibigan ko pa sya nung una.. 

nung una... nung wala pa yung prom, nung naguusap pa kami akala ko nga magiging close friend kami dahil magaan pakiramdam ko kapag kasama ko sya pero iba ang nangyari.. kung sanang... 

kung sanang nagsorry na lang sya at di  na dinagdagan pa ang kasalanan nya.. sabi ko sa hangin..