This virus went viral

Heden deel 1

Pov. Anna

"Oke jullie worden direct gedropt. Bel aan bij nummer 23, daar wonen jullie." Zegt een man met een masker.
"Euhm... nog een vraa...!"
Het busje schuift open en we worden er uit gegooid.
Er staan veel mensen bij nummer 23. We stappen er voorzichtig voorbij. Ze stellen allemaal vragen maar ik weet er geen antwoord op.
"Waar waren jullie?"
"Wat is er gebeurd?"
"Kennen jullie de anderen?"
"Wie heeft jullie ontvoerd?"
Ontvoerd...

Ontvoed???

Ondervoed...

Arme hondjes....

Arme kleine hondjes...

Wow wacht hoe kom ik bij arme hondjes.

Ik kijk naar Arno. We staan beide nog steeds stil voor nummer 23.
We bellen aan.
Twee vriendelijke mensen doen open.
Wat een mooie lacht heeft die vrouw....

Lachen....

Flop...

Wat betekend flop?

Flop!

Flop flop...

Flopperde flop flop???

Het komt me bekend voor. Het woord flop.

Ik moet er van lachen.

HU? Wat doen die armen rond mij?

Oh een knuffel. De vriendelijke vrouw laat los en de man geeft een knuffel. Arno heeft zo te zien al knuffels gehad.

Ze nemen ons mee naar binnen.
We worden naar boven geleid.

Arno moet een andere kamer dan mij binnen.

Wow wat is die kamer mooi!!
Geel!

De zon...

Het strand.....

Zwemmen....

"Ik heb zin om te zwemmen!" Flap ik er uit.
De vrouw lacht vriendelijk.
Ze toont mij een kast let allemaal mooie kleren. Ze laat een schuif met bikini's zien. Ik pak de mooiste en kleed me om.

In de tuin staat een zwembad!
Wow!
Arno komt er ook aan.

Na een paar uur zwemmen liggen we in de tuin. We staren naar de lucht.

De vriendelijke meneer en mevrouw komen er bij zitten.
'Wie zijn jullie eigenlijk,' vraag ik.
'Ik ben je moeder en dit is je vader.'

'Oh... sorry. Het spijt me maar ik herinner me bijna niets meer...'
'Dat is niks schat. We hebben jullie heel erg hard gemist! We zijn heel blij dat jullie terug zijn! Wat is er gebeurt al die tijd dat jullie weg waren?'
Ik kijk Arno hulpeloos aan.
'Het spijt me maar ik weet het echt niet,' zeg ik. Mijn moeder kijkt me droevig aan.
'En jij Arno?'
'Nee sorry. Het is een zwart gat in mijn geheugen...'

Ze kijkt op haar gsm.
'Er is een oproep gedaan voor een vergadering met alle ontvoerde tweelingen. Als jullie elkaar zien komen er misschien herinneringen terug zodat we weten wat er is gebeurd! Want niemand herinnerd iets.'

'En wanneer vertrekken we,' vraagt Arno.
'Morgen vroeg!'