Darcy Styles [GESTOPT]

Chapter Six || Darcy Styles

POV Jane

'Ik ga naar huis,' deel ik ze mee. Iedereen kijkt gelijk op en ik zie hoe Harry's gezicht langzaam naar treurig zakt. Hij zet Darcy naast zich neer op de bank en springt op. 'Ik ga wel met je mee,' zegt hij. Darcy kruipt van de bank en trekt aan zijn mouw, 'Papa, mag ik ook mee?' Vraagt ze. Voordat Harry nog kan antwoorden zeg ik. 'Tuurlijk Darc.' Ze slaakt een blij vreugde kreetje en rent naar de gang om haar jas te pakken. Wanneer ze weer terug is help ik haar in haar jas en loop daarna naar de jongens. 'Dag jongens, het was gezellig,' zeg ik grinnikend. Ze knikken instemmend en geven me omstebeurt een knuffel. 'Kom je nog wel een keer langs?' Vraagt Niall. De jongens kijken me hoopvol aan. Ik schiet in de lach. 'Tuurlijk joh!'

Ik loop weer naar Darcy en Harry en pak Darcy's handje vast. Harry, die inmiddels zijn jas al aanheeft, reikt me mijn jas aan die ik snel aantrek. Ik open de voordeur en roep nog snel een ''Doei'' naar de jongens. De frisse buitenlucht komt me tegemoet. Zachtjes dwarrelen de vlokjes naar beneden. Dit geeft zo'n heerlijk gevoel, dit is waarom ik van de winter hou. Darcy schuifelt door de sneeuw en Harry pakt ondertussen mijn andere hand. Ik voel mijn wangen gloeien ondanks de kou en kijk in zijn ogen. Hij geeft me een knipoog en een glimlach. Ik glimlach terug en richt mijn blik weer op Darcy. Ze kijkt ons met pretoogjes aan. 'Word je mijn nieuwe mama?' Vraagt ze. Van schrik laat ik allebei hun handen los en blijf verstijfd stil staan. Ik kijk naar Harry die ook geschokt naar Darcy kijkt.

Ik kniel naast haar neer en pak haar handje vast. 'Waarom denk je dat?' Vraag ik haar. Langzaam maar zeker verschijnen er traantjes in haar ogen die ik voorzichtig weg veeg. 'Shh, stil maar Darc,' zeg ik geruststellend. Ze kijkt me met waterige oogjes aan. 'Ik wil een lieve mama,' snikt ze zachtjes. Ik kijk achterom naar Harry die schuldig naar haar kijkt.

Ik wist wel dat Darcy niet echt een moeder hand, maar wat er precies gebeurd is weet ik niet. 'Ik word denk ik niet je mama, maar ik zal wel altijd van je blijven houden,' fluister ik zachtjes en druk een kusje op haar kruin. Ze kijkt me aan en slaat haar armpjes om me heen. Ze murmelt wat in mijn nek en steekt haar armpjes uit. Ik til haar op en zet haar op mijn heup. Ik vestig mijn blik op Harry en zie een vlaag van verdriet door zijn ogen gaan. Hij kijkt weer op en drukt een kusje op mijn wang waarna hij mijn hand weer vast pakt. 'Je bent zo goed met kinderen,' fluistert hij in mijn oor waardoor er rillingen over mijn rug lopen. We beginnen weer te lopen op weg naar mijn huis wat nu inmiddels al zo'n vijftien minuten duurt. Ik zie een flits en kijk omhoog. 'Onweer?' mompel ik. 'Shit,'vloekt Harry. Ik kijk hem vragend aan. Voordat hij antwoord kan geven komen er weer flitsen, maar deze keer meer. Dit is duidelijk geen onweer. 'Paparazzi,' zucht Harry en trekt me aan mijn hand mee. Ik bedek Darcy's gezicht met mijn overige hand terwijl ik mee getrokken word door Harry. Ik versnel mijn tempo wanneer ik niks anders meer zie dan flitsen. Ook word er geroepen. 'Harry is dat die nieuwe vriendin van je?' 'Harry, kijk eens in de camera!' 'Is ze Darcy's moeder?' Bij de laatste vraag wurmt Darcy zich uit mijn greep en begint te roepen. 'Ja! Ja! Jane is mijn mama!' Ik kijk met grote ogen naar Darcy die inmiddels voor de fotograaf staat. Ik trek wit weg en til haar weer op mijn heup.

'Harry!' Roep ik naar hem. Hij is ondertussen verder gerennen, niet wetend wat Darcy heeft gedaan. Hij kijkt om en vermindert zijn pas zodat ik weer naast hem kan lopen. 'Wat is er gebeurd Jane? Je ziet bleek,' zegt hij bezorgd en legt zijn hand op mijn wang. Nog meer flitsen. 'Niet slim Harry, we kunnen beter doorrennen, ik leg het je zo wel uit,' zeg ik en begin weer te rennen met Darcy in mijn armen. 'Darcy waarom heb je dat gedaan?' Fluister ik zachtjes, de tranen beginnen nu te komen. Ze tilt haar hoofdje op en kijkt schuldig in mijn ogen. Harry kijkt ons nog steeds raar aan.

Na een tijdje rennen hebben we de paparazzi afgeschud. We zijn een paar weggetjes ingeslagen en ik heb nu totaal geen idee waar we zijn. Ik zucht en zet Darcy neer. Alles begint te duizelen. De flitsen en het geschreeuw blijft in mijn hoofd galmen. Mijn adem versnelt en ik zie een waas voor mijn ogen. 'Jane!' Roept Harry verschrikt en zijn stem slaat over. Ik hoor Harry nog wat roepen maar versta het niet. Ik voel mezelf slap worden en val met een klap op de grond.

Ik stap in mijn auto op weg naar het ziekenhuis. Ongeduldig trommel ik met mijn vingers op het stuur terwijl ik voor het stoplicht wacht. Hij springt op groen en ik geef gas. Zo snel als ik kan race ik naar het ziekenhuis. Ik kom aan en vergrendel snel mijn deuren waarna ik naar de receptie storm. 'Familie Newman,' zeg ik gehaast. Tergend langzaam tikt ze op haar computer. 'U kunt langs bij Natalie en Hailey Newman,' zegt ze. Ik kijk verbaasd. 'En mijn vader?' vraag ik. 'Meneer Newman?' Geïrriteerd zucht ik. 'Ja.' Ze begint opnieuw langzaam op het toetsenbord te tikken en kijkt me een tikkeltje medelevend aan. 'Die is net overleden,' zegt ze.

Wat?!

De tranen stromen als watervallen over mijn wangen en ik zak neer op de grond. De vrouw komt achter de receptie vandaan en helpt me opstaan. 'Het spijt me voor je,' zegt ze en veegt mijn tranen weg. Ik knik loom en staar met wazige ogen voor me uit. Mijn vader is zonet overleden.. Opnieuw begin ik te huilen.  'Welke kamer is van mijn moeder en zusje?' Vraag ik gehaast en met tranen in mijn ogen. Ze kijkt even verbaasd maar geeft dan toch antwoord. Ik ren naar de lift en begin op het juiste knopje te drukken. Als de lift op de juiste verdieping aan is gekomen ren ik door de gang op zoek naar de juiste kamer. Terwijl ik ren struikel ik ergens over en val met een klap op de grond. Alles begint te draaien. Ik moet door blijven gaan, ik moet sterk blijven. Voor mijn vader. 'Papa,' fluister ik en kruip langzaam met al mijn kracht verder. Ik tril van de inspanning en val uiteindelijk weer neer. Ik rol me op als een bolletje en begin weer te huilen. Ik had dood moeten gaan, niet mijn vader. Ik hoor voetstappen dichterbij komen maar doe geen moeite om op of om te kijken. Ik voel hoe ik opgetild word en meegenomen word. Ik doe nog steeds niks maar laat me gewoon meegevoerd worden. Voorzichtig word ik neergelegd op iets zachts. Een bed? Ik blijf maar huilen. 'Ga maar lekker slapen kindje, je hebt genoeg geleden,' hoor ik een rustgevende vrouwen stem zeggen. Langzaam sluit ik mijn ogen en val in slaap.

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Heeii, weer een nieuw chappie!
Extra veel drama omdat ik best lang niet meer heb gepost, vind ik. (Shame :$)

En bedankt voor alle vote's comments enzovoort.
Elke keer als ik een lieve reactie lees is mijn dag weer helemaal goed! :)

Xx

Comment

Vote

Fan