AFFETMEM

ACILAR BİTİYOR...
Bundan sonra yapacak hiç bir şeyim yoktu kuru,sade tam manasıyla ot gibi bir hayatım vardı.önce babamı sonra annemi ve sonra hayallerimi kaybettim.Sanki bunların hepsi beni yıkmak içindi ve başardılar.Artık o eski ben ben değildim.Yüzümdeki tatlı tebessüm, kanımda ki o heyecan o sevinç o mutluluk yoktu.Geriye siyahlar içinde somurtkan bakımsız bir kız olup çıkmıştım.Bir sabah yataktan yine hayattan bıkarcasına çıktım.Elimi yüzümü yıkarken gözüm bir anda aynaya takıldı.İsyan ettim ve montumu aldığım gibi evden çıktım.
Kendimi denizin kıyısında buldum.Çok üşüyordum.Hayata çok sinirliydim.Neden böyleydi bir anda neden böyle olmuştu anlamıyordum.Saate baktım okula yetişmem gerekiyordu.Bir anda aklıma geldi.GİZEM çok merak etmiştir.Diyecekken o aradı eve gelmemi söyledi.Tamam deyip kapttım kesin çok kızgındır. kaç gün oldu onunla konuşmuyordum. Meraktan ölmüştür.eve gittiğime bin pişman yüzüm sapsarı şekilde çıktım.Benim çok değiştiğimi biraz olsun kendime bakmamı söyledi. Bende benim bu olduğumu ve bir daha konuşmayalım dediğimi sonra kapıyı çektiğim gibi çıktığımı hatırlıyorum.Yolda bir simit ve ayran aldım. Çok açtım ve bu sefer ağlamayacaktım. Çünkü kendim yaptım.Yanlız kalmayı şimdi hak ediyordum.Birden iç çekip eski o güzel günler aklıma geldi ve duygulandım.Okula geldiğimde sınıfa doğru yürüdüm kapıyı açtım.Şükürler olsun hoca girmemişti. Sevindim derken bir anda dikkatimi çekti.Herkes bana bakıyordu. Anlayamadım ilk başta sonra aklıma geldi doğruya üstüm başım berbat bir haldeydi.Utanarak arka sıraya geçtim.Çok garip değilmiydi insanların bu huyu belki yarın öbür gün onlarda benim gibi olacaklardı.Hayret sınıfa benden sonra giren bir sade türbanlı kız yanıma oturdu.Ama bir şeyler mırıldandı sanki bana bir şey diyordu anlayamadım...