Ako si Nita. Ang batang walang magulang, walang tirahan, wala lahat. Habang ako ay naglalakad patungo sa tulay, may isang bata na nilalamig dahil may lagnat raw siya. May jacket ako pero, ayaw ko sanang ibigay pero binigay ko nalang dahil mas kailangan pa niya yun. Siya si Alice. Ang bestfriend ko. Siya ang batang naging bestfriend dahil lang sa jacket. Magkasama na kami palagi sa paghahanap ng pagkain, matitirahan at mapagkunan ng damit. Siya ang naging pamilya ko, ang tanging pamilya ko. Araw-araw ipinagdarasal ko sa Panginoon na sana walang mangyaring masama sakanya dahil siya ang nanatanging pamilya ng buhay ko. Gabie-gabi ko siyang binabantayan. Para ko siyang kapatid, inaalagaan ng maayos, binabantayan. Pero isang araw, hindi ko nagawang bantayan siya. Naglakad siya upang supresahin ako. Humanap siya ng makain dahil birthday ko yun. Pasasayahin daw niya ako. Siya na ata ang napakamahalagang regalo na natanggap ko. Pero, nawala siya.. Iniwan niya akong mag-isa sa mundong hindi ko inakala. Nasagasaan siya ng kotse nung tumawid siya at masayang dinadala at tinitingnan ang chocolate na binili niya gamit ang matagal na niyang pinag-ipunan para sa chocolate na yun. Dahil sa malakas ang pag bunggo sakanya, namatay siya at hindi kaagad nadala sa ospital. :'( Sana, maaga akong gumising nun, hindi ko pa nga nagawang mag pasalamat sakanya dahil nakasama ko siya sa buong buhay ko. Namatay na. Alice, patawarin mo ako ah? Di ko sinasadyang hayaan kang bumili mag-isa..
Nawalan siya ng malay at may isang mayaman na negosyante ang nagpadala sakanya sa ospital, si Mr. Wang. Inadopt siya at inalagaan. Ikinuwento niya yun lahat. At dahil sa tinding pagmamahal niya kay Alice, nagsumikap siyang mag-aral ng maayos at makatapos para kay Alice, ang bestfriend niyang buhay niya....
(END)
