"So, yun na lang po ang lacking na material para matapos na po ang gown ni Ms. Anastacia Buena."
"Uh, ma'am?"
"Ms. Guidotti?"
"Ma'am.."
Doon na nagbalik sa ulirat si Dawn ng niyugyog na siya ng sekretarya niya.
"Uh, yes. Sorry?" Sabi nito. Binabagabag kasi siya ng isip niya sa natuklasan niaya kahapon.
"Okay lang po ba kayo, ma'am?" Nagaalalang tanong ng isa niyang empleyado.
"Yes, I am." Sabi niya at ngumiti. "Ah, Christine, ibigay mo nalang kay Danica yung list ng mga lacking na materials." Tumango naman ang empleyado niyang si Christine. "Is that all? So far wala namang complains or violent reactions ang mga clients natin?" tanong niya and chuckled.
"Wala naman, ma'am." Her employees answered.
"They like it very much, ma'am. Infact Mrs. Sandoval's planning to give you a gift in return daw po for a very wonderful piece." Nakangiting sabi ng sekretarya niyang si Danica.
"Ay, ma'am may isa po palang nagreklamo." Sabi ng isa niyang empleyado. Binalingan naman siya ni Dawn na may halong konting kaba sa mukha. Sobrang minsan lang kasi ito kung mangyari. Kaya hindi siya mapakali sa mga gantong instances.
"Really.. Sino? So we can reach out to her." Nagaalalang sabi ni Dawn.
"Si Ms. Cleofe Ramos po." Sagot nito. Ang kaba sa mukha ni Dawn ay agad na nawala. Hindi siya nag salita. Wala kang makikitang reaction sa mukha niya, blangko lang ito at nakatitig lang sa mga papeles sa lamesa.
"Cleofe Ramos?" Paguulit niya.
"Opo."
"Yun po yung naka-meeting ko po, yung nasa London po kayo that time." Pagpaliwanag ni Danica. Si Dawn sana yung haharap sa nanay niya kung wala lang siya sa London. Napatango nalang si Dawn.
So, siya pala 'yon. She thought.
"Anong sinabi niya?" Walang emosyon na sabi nito. Habang iniikot ikot niya ang ballpen niya sa lamesa.
Napamura nalang ang empleyado sa kanyang isip at napaisip na sana ay hindi na lang niya sinabi, pero sa kabilang banda ay may karapatan naman malaman ito ng boss niya.
"A-according to her, via email, the piece was the w-worst gown, but ma'am I think she's just doing it to bring you d—"
"Pabayaan niyo siya. Wala lang magawang makabuluhan sa buhay niya ang babaeng 'yon." Sabi ni Dawn.
Nabahala naman ang empleyado sa kanya dahil hindi naman ganito ang boss nila. Tumatanggap ito ng criticisms, pero ngayon hindi nila mabasa ang boss nila.
Wala ni isa sa kanila ang nagpangahas na magsalita. Tahimik lang silang lahat at nagtitinginan. Wala silang ideya kung bakit ganoon nalang ang reaksyon nito ng marinig ang pangalan na yun, silang lahat maliban kay Danica. Alam nito lahat lahat ng mga pinagdaanan ng boss niya noon. Kaya ganoon nalang siguro ang tiwala ni Dawn sa kanya.
Hindi alam ni Dawn kung anong dapat maramdaman.. alam niyang sinadya 'yon ng taong 'yon para masaktan siya.. dapat ay wala siyang pakialam, dapat ay hindi niya inintindi ito, dapat ay bato na ang emosyon niya para sakanya, dapat ay hindi na siya nasasaktan, pero hindi niya mawari kung bakit may kirot siyang nararamdaman sa puso niya. Normal lang naman na makatanggap siya ng ganon sa mga kliyente niya. Normal lang maliban sa tao na 'yon.
Dahil noon pa man, her mother was never been a fan of her works.
Sanay naman na siya sa diskriminasyon ng sarili niyang ina sa kanya. Noon pa man ay ganito na ito. Siguro ay nag expect siya, na maybe right now, at this point of time, she already proved to her mother what she's capable of. She's a very successful career woman, girls would kill just to be her. But it seems like her mother's not yet pleased. But who cares anyway, she thought. She will not live her life proving herself to someone who cannot see her worth.
"Okay, meeting's adjourn." At agad na lumabas si Dawn at dumiretso sa opisina niya. Ini-lock niya ito at umupo sa sofa niya.
Hinihilot hilot niya ang kanyang noo. Para biglang sumakit ang ulo niya sa mga nalalaman niya. Kahapon pa eh, tapos nadagdagan pa ngayon. She wanted to rest for awhile pero her loaded works won't let her. Kailangan niya pang i-finalize ang lahat ng gowns for Monica and Richard's wedding. Mas lalo tuloy siyang nanghina, sa thought na tuloy na tuloy ang kasal. What's funny is siya pa ang gagawa ng gown. Wow. Just wow!
Tumayo na siya sa pagkakahiga sa sofa at umupo na sa kanyang swivel chair. Just when she's about to do what she needs to do ay biglang nag ring ang phone niya. Someone's calling. She reached out for her satchel to get her phone. It was an unknown number. She wonders who's in the line. She really doesn't answer calls which are unlabeled. But a part of her is pushing her to answer it so she did.
"Hello?" She said.
"Hello, Dawn? Si Monica to!"
"Ay, yes. Hello, Nic!" Bati rin niya. Naalala niya, nag exchange nga pala sila ng number kagabi.
"Uhm. Busy ka ba?"
"It depends." She chuckled. "Why? May kailangan ka?"
"Oo sana eh. If it's not too much to ask. Pero kung busy ka, pwede some other time."
"No, it's okay. Next month pa naman ang pasahan ng karamihan nito. And I really need to relax right now. So where would we meet?"
"Oy, wag kang ma-pressure sa gown ko ah? 6 months pa naman before the wedding." Sabi ni Monica at tumawa ito. Dawn only smiled. "Same place pa din? I love their sushi! My god. I'm craving for it!"
Natahimik naman si Dawn. What?! Crave??? Buntis ba 'to? She thought. Pero pakialam ko ba. Pero--- aish!
"Dawn? You still there? I would understand if busy ka talaga, rea—"
"No, ofcourse. I'll be right there. Ngayon na ba?"
"If okay lang sa'yo? But whenever your free nalang."
"I'm free right now."
"Sige, sige! That's good! See you!" She said and they bid goodbyes.
She fixed her things at tumayo na siya. Bahala na muna ang mga dapat niyang gawin. Ngayon lang naman eh. Plus she really need to unwind.
Nang makarating na siya ay agad niyang hinanap si Monica and andoon pa rin ito sa table kung saan sila umupo kahapon.
"Hi!" Bati niya at nag beso-beso sila.
"Hello, Dawn! I ordered for us na. Hopefully di naman ako masyado nakaistorbo sa 'yo." Sabi nito.
"No worries. Tyaka kailangan ko talaga makalabas sa opisina ko. Para na akong sinasakal." Natawa silang dalawa sa sinabi ni Dawn. Pero ang totoo ay hindi naman talaga siya nasasakal doon. She loves working. Hindi lang talaga siya maka pag concentrate ngayon.
"Uhm. Dawn, hindi na ako magpaligoy ligoy pa. Can I ask you a favor?"
Medyo kinabahan si Dawn sa tanong ng kaibigan, parang hindi niya ata magugustuhan ang hihingin nitong pabor.
"Uhm, sige, pero yung kaya ko lang ah?" She said and took a sip on her orange juice.
"I'll be out of town kasi. I don't know when I'll be back but for sure I'll be back before my wedding day." Sabi ni Monica at tumawa, natawa na din si Dawn. Sa tingin niya'y alam na niya ang sasabihin ni Monica. "And you are the only one I trust in terms of designs and flavors since you're a good cook and bihasa sa fashion."
Dawn's flattered and she smiled. "Di naman!" At humagikhik.
"Sarap kaya! Kaya minsan ayaw kong ipagluto mo ko noon eh, napaparami kain ko. Diet pa naman ako!" kwento ni Monica na natatawa pa. "So as I was saying, I trust your choices, and this week and some other weeks, Richard and I have appointments sa mga kailangan naming for our wedding, and unfortunately I cannot come because I need to fly back to Chicago, because I'll be managing my mom's business for awhile." She explained. "My sister's not available kasi, so I need to be there because mom's sick. And for sure when I get back malapit na wedding namin, and I think it's always better when you have a woman to decide with and I cannot go."Monica reached out for her hand and said, "
So will you please go with Richard for me please?"
BINABASA MO ANG
Mon Amour (CharDawn Fanfic)
Romance"Love, tanggapin mo na lang. Please?" Sabi ni Richard. Di maiwasang di masaktan ni Richard sa mga katagang sinabi niya. Talagang, magpapaalam na talaga sila sa isa't isa. Tumango nalang si Dawn habang may tumutulo ding luha sa kanyang mga mata, kinu...
