Tylko Bądź.

Rozdział 1.

Mam na imię Xavier. Mam 14 lat. Mieszkam w mieście. Od zawsze tam mieszkam, więc nic dziwnego że zżyłem się z tym otoczeniem...
Hah, pomyślicie pewnie, że rodzice skrzywdzili mnie nadając mi takie imię... Prawda, może jest inne ale je lubię. Nigdy jakoś nie miałem problemu z jego zaakceptowaniem. A moich rodziców kocham ponad życie.
Chodzę do szkoły. Nic specjalnego. Każdy w tym wieku chodzi do szkoły. Jedni mają lepsze, drudzy gorsze oceny. Ja akurat należę do grupy, która się na nic nie uczy i dostaje oceny 4 i 5. Czasem nawet 6...
Lubię śpiewać. To moja pasja odkąd skończyłem 3 lata.
Mimo iż nie lubię mówić o sobie... Trzeba umieć się przedstawić...
Najprościej o moich pasjach: Czuję się niespełnionym w śpiewaniu, teatralnie i rysowniczo nastolatkiem. Na codzień jestem wesoły i wszędzie mnie pełno, ale kiedy jestem sam pogrążam się w swoich rozmyślaniach. Żebyście mieli jako takie pojęcie jak wyglądam... Nie... Nienawidzę siebie opisywać...
Mam przydługie blond włosy z grzywką opadającą na lewe oko. Nie mam piegów... Nie lubię ich...
Niebieskie oczy... Tia, chciałbym takie. Niestety mam takie... Dziwne... Nie, nie dziwne... POPAPRANE ZIELONO-BRĄZOWE OCZY... A dokładniej... Sa ciemnozielone z taką... Jakby kocią źrenicą na środku... Taki pasek przedziela moje oko przez sam środek. Dobra, dalej.
Jestem jedną z najniższych osób w mojej klasie. Nieważne, że w podstawówce byłem jednym z najwyższych...
Ubieram się... Nie mam jakiegoś stylu. Codziennie rano patrzę co mam w szafie i dobieram sobie... Zależy co akurat chcę założyć.
Lubię książki... Nie, ja je kocham! Czytam odkąd skończyłem 3 lata, nie znając alfabetu. Zapytacie: 'Jakim cudem?'
A ja wam odpowiem: 'Sam się zastanawiam...'
Nie należę do pokolonia strachaiły. Jestem śmiały w stosunkach z ludźmi. Łatwo przychodzi mi zagadanie do nowego towarzystwa, w którym mam się obracać...
____________________________________
O nie... Znowu dzwonek? Jaka lekcja teraz...
O nieeee~! Historia... Jak ja nie lubię historii...
Poszedłem w kierunku sali 25.
Tylko nie usnąć ani się nie załamać... Muszę coś wiedzieć z tej lekcji...
Rzuciłem plecak na stertę innych i poszedłem do sąsiedniej klasy razem z moją przyjaciółką. Tak to jest, kiedy nudzi mi się na przerwach.
Jak zwykle podeszłem do przyjaciela jeszcze z czasów podstawówki i uwiesiłem się na nim, stając za jego plecami i dając mu ręce na klatę.
Przyjaciel? Znaczy... To taki przyjaciel, któremu za wiele nie mówię... No nieważne.
Skończyła się przerwa.
Biegnę pod moją salę ciągnąc przyjaciółkę za sobą...

♣♠Magic Time Skip♠♣

Ugh... Lekcje się skończyły. Nareszcie...
Teraz siedzę na najniższym piętrze szkoły i czekam na przyjaciółkę... Dobra, za dużo tego słowa. Ona ma na imię Melanié... Jest śliczną brunetką z włosami do ramion, okrągłą twarzyczką i właśnie niebieskimi oczami, które tak uwielbiam...
Niestety, jest zajęta przez jakiegoś kolesia, którego nie znam. Kiedyś ją kochałem. Ale ona o tym nigdy się nie dowiedziała i chciałbym, żeby tak zostało...
Jak zwykle czekając na Melaniè słuchałem muzyki na słuchawkach siedząc z podkurczonymi nogami pod ścianą. Nagle ktoś, kto przechodził obok, zasłonił mi światło. Odruchowo spojrzałem w tamtą stronę. Nie było widać za dobrze, ponieważ promienie zachodzącego zimowego słońca padały na moją twarz. Zanim odszedł zdążyłem przyjrzeć się odrobinę jego twarzy. Momentalnie zrobiło mi się gorąco a na policzkach lekki odcień czerwieni... Był piękny...
Co...
Miał włosy idealnie tak samo brązowe jak Melaniè...
Co...
A oczy... Są głębią najczystrzego oceanu..
Cooo...
I ten uśmiech... Anielski...
Cooooooooo...
I te promienie wychodzące zza niego...
COOOOOOOOOO?!
Momentalnie się otrzepałem i dałem sobie z liścia.
Źle...
Zapomniałem, że kiedy tak robię to krew z nosa mi puszcza...
O cholera... Zaraz się zacznie...
W panice zacząłem szukać chusteczek.
O Boże... Nie... Nie puszczaj jeszcze...
Jakimś cudem wynalazłem z zakamarków kieszeni w plecaku chusteczkę, którą rozłożyłem i od razu przyłożyłem do nosa...
PUFFF...!