Unexplained imagination

Μέρος 1

Όλα άρχισαν από μια απλή μέρα(ή μάλλον καλύτερα νύχτα), οπού ο χιονιάς είχε καλύψει την πόλη του Unexown.Εγώ και η Lottie έχουμε αποφασίσει να βγούμε βόλτα στην γειτονία μας (στο Mysthood).Αφού περπατήσουμε για αρκετή ώρα, βρεθήκαμε έξω από τις ψηλές και μαύρες καγκελόπορτες του σχολείου μας,οι οποίες τη νύχτα έμοιαζαν πιο μυστήριες προκαλώντας σου μια περιέργεια για εξερεύνηση.

Ξαφνικά ένας θυελλώδης άνεμος πάγωσε τα πάντα...Οι πόρτες του σχολείου άνοιξαν και από το άδειο προαύλιο ακούγονταν φωνές.Η Lottie πρότεινε να κρυφτούμε πίσω από ένα μεγάλο θάμνο για να δούμε τι συμβαίνει.Προς μεγάλη μας έκπληξη βλέπουμε τη γυμνασιάρχη του σχολείου μας δεσποινίς Phoebe Dragon να κοιτά δεξιά και αριστερά κι έπειτα να μπαίνει με δισταγμό στην αυλή του κτιρίου.Στα επόμενα λεπτά η πλειοψηφία των καθηγητών μας άρχισαν σιγά σιγά να έρχονται.Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα ανεξήγητα γεγονότα μια περίεργη δυνατή μουσική άρχισε να αντηχεί από το γυμναστήριο.Πιστεύοντας ότι είναι μια καλά οργανωμένη φάρσα εγώ και η Lottie πλησιάσαμε στο σκοτεινό γυμναστήριο.Διάφορες ανθρώπινες φιγούρες μπορούσαν να διακριθούν.Με το που ανοίξαμε την πόρτα η μουσική σταμάτησε απότομα και οι μορφές χάθηκαν στο άπειρο.Όλα έμοιαζαν τόσο περίεργα...

Τελείως απρόσμενα ακούστηκε μια γνώριμη φωνή που μου φώναξε "Daisy τρέχα μακριά..."Έπειτα από αυτό διάφοροι άνθρωποι,γνωστοί άνθρωποι,άρχισαν να ξεπροβάλλουν από παντού.Όμως κάτι διαφορετικό υπήρχε πάνω τους,κάτι όμοιο σε όλους.Το δέρμα τους χλωμό και τα μάτια τους μαύρα.

Τελείως απρόσμενα,  βλέπω τη κ. Dragon να τρέχει προς το μέρος μου.Αρπάζει σε κλάσματα δευτερολέπτων εμένα και τη Lottie και μας απομακρύνει από το γυμναστήριο,αφήνοντας μας στο πάρκο απέναντι.Πριν προλάβουμε να πούμε οτιδήποτε, η κυρία Phoebe μας είπε ότι θα μας τα εξηγήσει όλα , όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, και μας παρακάλεσε να μην πούμε σε κανέναν τίποτα.Ξαφνικά πετάγεται η Lottie και φωνάζει με θάρρος αλλά ταυτόχρονα και με φόβο "Απαιτώ να μάθω τώρα τι συμβαίνει",αλλά πριν προλάβει να ολοκληρώσει η γυμνασιάρχης είχε εξαφανιστεί.Ξαφνιασμένες γεμάτες με πολλές απορίες,εγώ και η Lottie κοιταχτήκαμε και κάναμε μια μεγάλη αγκαλιά.Δεν βγάλαμε άχνα.Ήταν το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε για να πάρουμε θάρρος, μετά από όλα αυτά τα συνταρακτικά γεγονότα.Ύστερα αποχαιρετιστήκαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας.

Πέρασαν περίπου δυο εβδομάδες μετά από την περίεργη εμπειρία μας , αλλά καμία δεν είχε αναφέρει κάτι για το τρομακτικό περιστατικό.Δεν ξέρω πώς ένοιωθε εκείνη, μα εγώ δεν ήθελα να συζητήσω.Όλα ήταν τόσο νωπά , όπου το μυαλό μου δεν τα είχε επεξεργαστεί.Το μόνο που ήθελα είναι απαντήσεις για να καλύψουν τα κενά από την παράλογη ιστορία που ήταν ακατανόητη.Οι μέρες περνούσαν χωρίς αναφορές στο συμβάν, μα με ένα κλίμα γεμάτο αμηχανία.

Το πρώτο βήμα το έκανε η Lottie λέγοντας μου ότι θέλει να μιλήσουμε.Την ακολούθησα ως το πίσω μέρος της αυλής του σχολείου μας χωρίς να πω τίποτα.Μόλις φτάσαμε στις παλιές τουαλέτες, οι οποίες ήταν γεμάτες με παράξενα συνθήματα, ονόματα τραγουδιστών και ηθοποιών, αλλά και με σταγόνες αίματος και αποτυπώματα παπουτσιών στο πάτωμα, με αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. "Φοβάμαι Daisy", μου λέει με σπαραχτική φωνή."Φοβάμαι για το τι θα γίνει"συμπληρώνει.Ήταν η πιο κατάλληλη στιγμή για να πω τι σκεφτόμουν όλο αυτό το διάστημα και αυτό έκανα."Lottie θέλω να ανακαλύψουμε τι συμβαίνει, δεν θέλω να περιμένω να μας βρουν αυτοί.Δεν αντέχω να ζω άλλο στην άγνοια".Ευτυχώς για μένα η Lottie συμφώνησε απόλυτα μαζί μου.Ξαφνικά η ησυχία χαλάει από το χτύπημα του κουδουνιού...