Backgroud girl

Wtorki były dla mnie zazwyczaj bardzo męczące. Dziesięć lekcji może naprawdę dobić człowieka. Tego dnia wróciłam do domu dość późno. Zjadłam, zrobione na szybko, kanapki (rodzice jak zwykle byli w pracy, więc jak zawsze musiałam sobie radzić sama), odrobiłam pobieżnie lekcje, wykąpałam się i położyłam spać. Byłam niesamowicie zmęczona.

Następne co pamiętam to fakt, że stałam na korytarzu w swojej szkole. Najwidoczniej organizowany był jakiś bal kostiumowy. Uczniowie byli dziwnie poprzebierani, a ja sama miałam na sobie ciemnozieloną togę, w pasie przewiązaną cienkim paskiem. Z góry wyglądałam jak dorodny zielony wieloryb, ale pomińmy to. Jeśli miała to być moja fantazja na temat antycznego Rzymu, to zdecydowanie zawaliłam. Nie wydaje mi się, żeby zielony był wtedy w modzie, albo chociaż ogólnie dostępny. Pokręciłam ze zrezygnowaniem głową. Nie miałam pojęcia jak znalazłam się w szkole, przecież dopiero co leżałam wygodnie w swoim łóżku, przebrana w cieplutką piżamkę z Harry'ego Pottera i byłam gotowa do snu. A tu bum i szkoła. Obejrzałam się w kierunku sali gimnastycznej i zrozumiałam jedną rzecz. Niewątpliwie ta cała szopka tylko mi się śniła. Skąd ten wniosek? W drzwiach widziałam stojącego Davida Tennanta, który rozmawiał z jakimiś dziewczynami. Niezbyt skupiłam się na owych pannach, byłam bardziej zainteresowana Davidem, który „o mój słodki Merlinie", wyglądał jeszcze lepiej niż w serialu. Moje małe fandomowe serduszko zabiło tak szybko, że myślałam, iż wyleci mi z klatki piersiowej.

Nie do końca wiedząc, co robię, skierowałam się do sali. Właściwie to podbiegłam tam, ale pomińmy ten, uwłaczający mojej osobie, szczegół. Podeszłam blisko Dziesiątego i ku mojemu zdziwieniu usłyszałam, że mężczyzna dopiero przedstawia się. „Opóźniony zapłon czy cokolwiek".

- Jestem Doktor - powiedział z tym swoim pięknym uśmiechem i machnął zgromadzonemu ludowi papierem parapsychicznym przed oczami.

Niewiele myśląc, złapałam go za rękę i przytrzymałam papier na wysokości swoich oczu.

- Ministerstwo edukacji narodowej? - zapytałam z wyraźnym sarkazmem.

- Oohhh skoro tak pisze - rzucił z uśmiechem. „Agrrr nie szczerz się kretynie, wiem że to mój sen, ale daj mi jeszcze trochę pożyć. Nie chce paść na zawał. Nie tak szybko".

- Jest napisane. - Poprawiłam go instynktownie, a uśmiech poszerzył mu się jeszcze bardziej. - Doprawdy myślałam, że tego Doktora będzie stać na lepsze wymówki.

- Znasz mnie? - zapytał zaskoczony. Prychnęłam lekko.

- Oczywiście, że tak. - Wzniosłam oczy do nieba i lekko pokręciłam głową. - Sławny Doktor, ostatni Władca Czasu z Gallifrey - odparłam z rozbrajającym uśmiechem.

- Ciekawe - mruknął - nie sądziłem, że już jestem znany na Ziemi.

„Ugh znowu ten uśmiech".

- Ciężko byłoby nie znać kogoś, kto wielokrotnie ratuje jej losy - powiedziałam, wzruszając ramionami. „Oh i kogoś, kogo shippuje z Rose", dodałam w myślach.

- Więc z kim walczysz tym razem Doktorze? Dalekowie, Cybermeni, Płaczące Anioły czy Sycorax'i?

Na twarzy Dziesiątego pojawił się wyraz kompletnego zaskoczenia. Zaraz jednak został zastąpiony przez szeroki uśmiech, a jego oczy wydawały się dziwnie świecić. Trochę tak jednocześnie creepy i niezwykle uroczo. „O. poluzuj majtki, bo jeszcze się zakochasz", odezwał się złośliwy głosik w mojej głowie. „Przeczuwam zbliżające się rozdwojenie jaźni".

- Taka wiedza. - Doktor zaśmiał się. Szybko i wręcz niezauważenia złapał mnie za rękę. - Zechciałabyś może towarzyszyć mi w podróży? - zapytał, a jego oczy ciskały wesołe iskierki. Uśmiechał się niezwykle szeroko.