"Be-Ben kanserim!" Sözler kalbime hançer gibi saplanmıştı! Beni son kez görmek için gel demişti! Hastaydı ve ölecekti! Hıçkırığım bir çığlık misali dışarı çıktı. "Hayır olamaz bu doğru değil!" Bütün bedenim titriyordu kafayı yemek üzereydim. Bana yaklaştığında anladım.Yüzü solgundu göz altları şişmişti.O gün kapıdaykende öyleydi! Ben onu hasta haliyle yalnız bırakmıştım. Acıyla inleyip ona sarıldığımda kollarını belime doladı! "Gitme yalvarırım bırakma beni Aras!" "Üzgünüm meleğim artık çok geç!" "Sen bana acıyı öğrettin sen bana aşkı tanıttın be güzel yüzlüm öylece çekip gidemezsin..." ***************************** Bir hafta sonra Aras Karaca Karşımda öylece yıkılıyordu!O güçlü adam çökmüştü.Hastanede kalıyordu!Doktorlar tedavi için çok geç olduğunu söyleselerde ben direniyordum! Sevdiğim adamın ölmesini izleyemezdim. "Asya hanım Aras beyin hastalığı nadir görülenlerden biri!Üzgünüz ama hastalık çok ilerlemiş!" Kısık sesimle konuştum. "Yani yapacak bir şey Yok mu?!" "Malesef Asya Hanım!" Gözyaşlarımı serbest bıraktığımda telefon kapandı! Lanet olsun!! Telefonu duvara fırlatıp yere çömeldim! "Hayır hayır!Bir yolu olmalı!Böyle bitmemeli!Hayır hayır !!" Hıçkırıklarım yardım dilercesine odayı dolduruyordu! Bitmiştim!Tükenmiştim!Hayat bana öyle çarpmıştı ki ben yerle bir olmuştum! Hayat benden aşık olduğum almaya karar vermişti!Ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu! Odaya giren Poyraz ile gözlerim onu buldu! Bana üzgün bir bakış attığında ben sessizce fısıldadım. "Ölüyor!" Gözleri dolduğunda Yanıma çömeldi ve bana sarıldı. "Üzgünüm sarışın çok üzgünüm!" "Gitmesin Poyraz ne olur gitmesin!" "Dayan ufaklık !" "Olmuyor işte elimden kayıp gidiyor!" *********************** İki hafta sonra Hastane koridorunda koşmaya devam ettim. Aldığım telefon ile dünya başıma yıkılmıştı! "Aras!!" Odaya vardığımda içeride Doktorlar vardı!Aras'ın zayıflamış bedenine elektrik veriliyordu!Elimi cama yaslayıp ağlama başladım! Gitme ne olur gitme! Gitme Aras ! Doktorların çaresiz bakışları kalbimi yakıp geçiyordu Ve eli yana düştüğünde anladım! Çoktan gitmişti!Ölürken bile yanında değildim! Gözlerim kararırken son kez onun solgun yüzüne baktım! Gitme! ********************** 2 gün sonra Cenazesi çok kalabalıktı!Bütün sevenleri,İl adamları Ve bir çok kişi onu uğurluyordu! Ve ben sadece tabuta bakıyordum.Sadece bakıyordum. Onu şimdiden özlemiştim. Ellerim toprağı sıktıkça nefesim gidiyordu! "Oğluuumm!" Ayşe annemin acı haykırışı gözlerimi sımsıkı kapatmama neden oldu! "Abiii!" Ve Esila canı kadar sevdiği abisini gömüyordu!Gözlerimi açıp Sarp'a baktım yıkılmıştı.Herkesden çok yıkılmıştı yerde çömelmişti kızarık gözlerle tabuta bakıyordu! Keşke her şey bir kabus olsaydı be! Uyanıp yanımda yatan Aras Karaca'ya baksaydım be! Hayat acımasızdı Ve yine göstermişti kendini!Son kez acı tabloya baktım Ve kendimi karanlığa bıraktım!Son kez duyduğum ses ise Poyraz'ın ismimi söylemesiydi. *************************** Gözlerimi açtığımda hastane odasındaydım.Odaya Poyraz girmişti ve ardından doktor! "Asya hanım iyimisiniz?" Cevap vermemiştim! "Asya hanım size güzel bir haberimiz var!" "Aras yaşıyor mu?" Poyraz acıyla yüzünü buruşturduğunda olmadığını anlamıştım! "Hamilesiniz!" Gözlerim korkuyla doktoru bulmuştu! "Ne!" Birden ağlamaya başladığımda Poyraz elimi tutmuştu! "Onun babası öldü Poyraz!" Konuşamıyordu Ne söyleyecekti ki! "O çocuk doğacak sarışın Ve onun babası ben olacağım!" *******************************
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
