FALSE HOPE

Memoire

Chapter 1

Memoire

Buong araw akong lutang hanggang sa matapos ang klase ko. Paulit ulit sa tenga ko yung katagang binitawan niya. "You are mine"

I am his but he's not mine? Whut the heck. Ganito na lang ba ang role ko? I should've known...

Hindi ko na siya hinintay pa. Agad akong sumakay sa trike at nagpasya na kayna Mommy titira pansamantala. I need ways to stop from over thinking.

Bumaba agad ako sa trike napansin ko rin si kuya Aldrin na naka-ngising papalapit sa akin.

"O mukhang biglaan ata ang uwi ng ating prinsesa ah?" mapang-asar niyang tanong.

Umiling na lang ako at nilagmpasan ang pinsan ko habang papasok ng bahay. Ako na naman ang nakita niya. Tsk!

Dirediretso ako sa kwarto ko. Buti na lang wala sila sa sala kaya't wala ni isa nag-usisa sa akin.

Sa dahilan na ako rin mismo hindi ko alam kung bakit.

I roamed my eyes on my own room. There were picture frames hanging on my wall. Those memories were I can see happiness.

Agad akong humiga at nakatulalang nakatitig sa kisame.

Memories are after me.

All I can do is to run from everything but there is no permenant escape for what is meant to be.

Living in a world that is full of magical things can uplift your spirit toward happiness and sorrow.

Reality? Well, ano nga ba ang reason ko? I just want to stay away from the truth of life. Malayo sa stress or fear. A place where I can express myself.

Some people uses escape because they want something new. Something that would make them happier or things that can fulfill their dreams. Our dreams.

They say, "Once na tumakbo ka o kaya't nagtago ka ay isa kang duwag." I chuckled with that thought.

Duwag kasi ayaw harapin ang katotohanan? Nah. Hindi duwag ang minsa'y magtago o pagtakbo. Escaping isn't about retreat or surrender. It is more on a preparing side.

Minsan sa buhay ng tao nakakapagod ang sugod ng sugod. It's just habang iniiwasan mo ang problema, maari ka pang mag-isip ng higit na solusyon kumpara sa pagharap na lang dito.

May posibilidad na ang pagiging padalos dalos na ang maaring maglagay sayo sa mahirap at komplikadong sitwasyon.

This house is my comfort place but I want to go afar from everyone. Wherein no one knows my name. Kailangan ko magtago before fear took me down again..

Madali kong naiimpake ang ilan sa mga gamit ko sa maleta. Habang naghihintay ng cab, I immidiately dialed his number.

"Hey babe." I hear some loud music and people shouting on his background.

"Where are you?" kalmado kong tanong.

"Why? May problema ba?"

I need to be calm to hid my nervous. "Nah. I just want to see you, badly."

"So your mood for today is being sweet huh?" I hear him chuckled. "I'm here at Zero Club's entrance. I'll be waiting in here."

"Alright. See you in a bit."

Pumara ako ng cab and quickly told the driver where I am off to. Kinakabahan ako sa buong byahe. There is no turning back. Clearly I've decided.

"Manong pakihintay po ako dito. May kakausapin lang po akong importante sa loob." tumango lang si manong at bumaba na ako.

Malayo pa lang ay kitang kita ko na siya. He is smiling from ear to ear pero kita mo ang pagod at hirap sa mga mata niya. What happened to the man I love very much?

Hanggang leeg lang ang tangkad ko sa kanya. Matangos ang kaniyang ilong samantalang bilugan naman ang kanyang mga mata. His body built was my favorite to touch. Kita mo parin na may nagbago. He look so matured.

"Babe what's wrong?" he gently hold my hand.

I gulped. Tumingin ako sa kaniya like memorizing every inch of his looks. Still I manage to smile and drop what I need to say.

Pikit mata akong huminga at tinitigan siya mata sa mata "I am—breaking up with you."

Hinigpitan niya ang hawak sa kamay ko ngunit pilit kong tinanggal iyon sa akin. I saw how his abdomen rise and fall with his long draw of breath.

"Why?" bakas pati sa boses niya tila napapaos at pagod.

His hand fell beside his pockets. Nakakuyom iyon na parang pilit niya parin iintindihin kun ano man ang sasabihin ko.

"I need to let go.." sabi sabay hingang malalim

His fist loosened up a bit. Maybe he realized that I've decided already. Hindi niya na ako mapipilit pang mabago yun.

Last one glance bago ako tumalikod sa kanya pero hinila niya ang kamay ko na dahilan para lumingon sa kanya. Nanlalaki ang mga mata ko ng makita ko siyang nakaluhod.

May iilan ang napatingin sa gawi namin ang iba naman ay walang pakialam. Kilala kami sa Zero Club kaya't maaring maging usapin kami pagkatapos nito. I sighed.

"Stand up. Walang kung ano man makakapagpa-bago ng desisyon ko." huminga ako ng malalim. "Please do understand."

Yumuko siya dahilan para ipakitang pagod na siya. Pansin ko nagtaas baba ang balikat niya.

Oh no. He is crying!

Lumuhod ako at hinaplos ang mukha niya pilit na kinukuha ang atensyon niya. Namumula na ang ilong niya dahil sa paghikbi ng tahimik.

"Don't make it hard for me babe." nginitian ko siya para lang mapawi ang lungkot sa mga mata niya.

But I know this ain't enough.

Tumitig ang mapupula niyang mata sa mata ko and I felt I was froze by this moment. "What about me babe? I thought you'd understand!"

"I understand babe but it wasn't right." nais ko sana isagot at ipaliwanag sa kanya pero nanatiling tahimik ako.

Dahan dahan ko siyang hinawakan sa magka-bilang pisngi. Hinalikan ko ng mariin ang mga labi niya nang maramdaman niya kung gaano ko siya kamahal.

Kahit ngayon na lang. I also need to feel him pero it is too much to ask.

Baka hindi ko na siya pakawalan.

I can see he loves me so much on his eyes that make me smiled. "I'm doing this for you."

"You don't need to. Bree pleasee. ." his voice cracked. "Please—stay."

He's now pleading and begging. This is not his usual self. Clarence is taking care of his pride. Lalo ko gustong panindigan ang desisyon ko.

For him, by what I am seeing? Our love was destructive.

I hope he'll be better when I left.

"I can't. Goodbye."

Tinanggal ko ang pagkakapit ng kamay ko sa kanya at tumalikod para maglakad pabalik sa cab. Patuloy ang agos ng luha sa mga mata ko.

Naninikip ang dibdib ko sa bawat hakbang palayo sa kanya.

Gusto kong tumakbo pabalik at yakapain siya ng mahigpit para sabihing "I'll stay babe." but I don't have the guts.

I was about to turn around "You wont love someone else except me."

Pinagpa-tuloy ko ang pag-lalakad. He's being selfish. He needs to learn.

Sumigaw pa siya tila nag-babanta "Only.." pahabol pa niya. "Me."

Ramdam mo ang diin sa bawat salita niya na para bang sigurado siyang hindi na ako magmamahal bukod sa kanya.

Umiling ako at pinagpatuloy ang paglalakad ko palayo sa kanya.

This must be our end.