"Sorry.."
Nakayukong sambit niya sa harapan ko. Bumuhos ang mga luha sa mga mata ko.
Tila nagyelo ang mga paa ko sa kinatatayuan ko. Walang ni isang salita ang lumabas sa bibig ko.
Tinignan ko lang siya hanggang sa mawala na sa paningin ko. Ang makitang iniwan niya ako sa altar ang nagpawasak sa puso ko.
Akala ko wala ng mas sasakit sa pagaakalang pagiging magkapatid namin. Hindi pa pala,dahil ngayon,ang galit at sakit sa puso ko ay nananaig sa buong sistema ko.
At ang habulin siya ay hindi man lang sumagi sa isipan ko. Kasi siguro nga,ang pagmamahal na binuo namin sa simula palang ay kailan man hindi mangyayare.
