Violetta - podobna historia.

(1) Nie mogłam oderwać wzroku...

Dzisiaj wracam do domu, do mojego ukochanego Buenos Aires. Na lotnisku poznałam Francesce, jest ona moją jedyną przyjaciółką.

- Violetta zejdź na dół- krzyknął mój tata.
- Co się znowu stało - zapytałam zirytowana.
- Jedziesz z Ramallo do studia 21, będziesz sie tam uczyć. Przepraszam Cię, ale muszę iść-  wyszedł.
- Chodź violu-  powiedział do mnie.
Podekscytowana wzięłam torebkę i wyszłam za asystentem mojego taty. Na miejsce dojechaliśmy w 10 minut. Postanowiłam wyjść sama i załatwić tą sprawę za miesiąc mam 18 urodziny. Budynek wywarł na mnie niesamowite wrażenie. Wszędzie muzyka. Ruszyłam w stronę małej sali w której powinien znajdować się dyrektor. Poczułam jak ktos mnie popycha, byłam przygotowana na zetknięcie z ziemią jednak nieznajomy mi to uniemożliwił.
Otworzyłam oczy i nie mogłam oderwać wzroku od jego szmaragdowych spojówek.

Patrzyliśmy tak na siebie z dobrą minutę, lecz postanowiłam przerwać tą czynność.
- Emm, przepraszam jestem wielką niezdarą- powiedziałam speszona.
- Nic sie nie stało. Sorka, muszę lecieć-  odszedł.
Po całej sytuacji postanowiłam poszukać Pabla.

Następnego dnia.

Dojechałam do studia, na szczęście mam Francesce, która oprowadzi mnie po budynku i zapozna z innymi uczniami. Idąc przez korytarz zobaczyłam Bruneta, który uratował mnie przed upadkiem. Siedzi przed salą i nuci melodie, melodię, która przypomina mi moją piosenkę. Weszłam do sali, w której odbędą się moje zajęcia.

- Witajcie przed rozpoczęciem lekcji chciałabym przedstawić wam Violette, nową uczennice naszego studia. Violu może zaprezentujesz nam swoją piosenkę - zaproponowała nauczycielka.
- Z wielką chęcią- uśmiechnęłam się nie śmiało.
Śpiewając czułam na sobie wzrok, Leona bo tak ma chyba na imie.
Pochwalona usiadłam na swoim miejscu, które znajdowało się blisko Bruneta.

Hejka!
Mam nadzieję, że się podoba!
Następny będzie dłuższy!
Do jutra 💋