So many worries, so few solutions |L.D|

Prolog

*Dzwoni mój telefon*

Spojrzałam na wyświetlacz. Mimowolnie się uśmiechnęłam, bo już wiedziałam, że to Leo.

-No co tam ?- odezwałam się pierwsza.

-Hej. Mogę do Ciebie przyjść? Mam ważną sprawę...- powiedział poważnie.

-Jasne! Już na Ciebie czekam.- zgodziłam się mimo, że się trochę przestraszyłam, bo w jego głosie było słychać powagę jak i smutek.

Rozłączyłam się i zeszłam na duł. Nie musiałam długo czekać, bo zaraz po tym zadzwonił dzwonek. Otworzyłam drzwi. Zobaczyłam w nich Leo, który od razu przytulił mnie na powitanie. Uścisk odwzajemniłam oczywiście.

-Hejka.- zaśmiałam się.

-Cześć!- powiedział wesoło i dalej mnie przytulał.

-No to o czym chciałeś mi powiedzieć?- zapytałam ciekawa odrywając się od niego i pokazując mu gestem ręki, aby usiadł na kanapie.

-Yymm... Nie wiem jak Ci to powiedzieć...- uśmiech zszedł mu z twarzy, a ja na nowo zaczęłam się bać tego co mi zaraz powie.

-Nie strasz mnie...- powiedziałam równie poważnie jak on.

-Spokojnie.- odpowiedział patrząc mi w oczy.

-Maya... Jaa... Wyprowadzam się...- spuścił głowę.

Łzy cisnęły mi się do oczu. Usiadłam mu na kolanach i wtuliłam się w blondyna. On zrobił to samo i głaskał mnie po włosach. Po chwili zaczęłam ryczeć.

-Cii... Wszystko będzie dobrze... Nie martw się.- próbował mnie uspokoić, gdy czas mojego płaczu powili zaczynał przekraczać 10 minut.

-Leo...- zapytałam z trudem uspokajając strumień moich łez.

-Tak?- odpowiedział również prawie płacząc.

-Obiecaj mi, że Twoja wyprowadzka nic nie zmieni, że nadal będzie tak jak teraz i, że będziemy utrzymywać kontakt...- patrząc mu w oczy znów się poryczałam, ale tym razem na dobre. W oczach chłopaka było widać łzy. Z powrotem się w niego wtuliłam.

-Obiecuję, księżniczko.- obiecał łamiącym się głosem, głaskając mnie po plecach. Siedzieliśmy tak dobre 20 minut.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------