karanlığın renkleri

1. Bölüm

Ayağımın plastik bir şeye takılmasıyla ne olduğunu anlayamadan yere düştüm,ellerim düşmemi biraz daha yavaşlatmıştı neyseki. Ellerime su deydiğinde su dolu bi şeye çarpıp devirdiğimi anladım. Kokudan anlaşıldığına görede deterjanlı suydu annem temizlik yapıyodu sanırım ve ben annemin başına birkez daha iş çıkarmıştım dizimin acısını umursamadan dizlerimi kendime çekerek kenara oturdum, kendimden nefret ediyordum daha ne kadar sorun çıkarabilirdim, annem benim için uğraşırken onu daha çok uğraştırıyordum her düştüğümde yanıma gelmek zorundaydı çünkü kendim bişi yapamayan aciz bi kızdım karanlığında kendinden başkası olmayan aciz bir kız.. Yüzümü ellerimin arasına alıp ağlamaya başladım, böyle olmak istemiyodum yanımda sürekli birinin olmak zorunda olması onun hayatını kendi hayatıma hapsetmek fazlasıyla kendimi kötü hissettiriyordu. Ayak seslerinin yaklaşmasıyla annem odaya girdi annem olduğunu biliyodum çünkü ondan ve benden başka biri yoktu evde, annem korktuğunu belli eden bi sesle 'birşeyin varmı bitanem biryerine bişey oldumu' dedi yanıma hızla gelerek. Hıçkırıklarımın ardından 'hayır anne iyiyim.. Çok özür dilerim nası oldu anlamadım deyneğimi bulamadım onu arıyodum ama ben onu bulamadım yani sana seslenicektim ama seni uğraştırmak istemedim anne gerçekten çok özür dilerim' cümleler ağzımda karma karışık hale gelmişti annemin bana kızmayacağını biliyordum çıkardığım sorunların hiçbirinde kızmazdı bana nası katlanıyordu bilmiyorum ben daha kendime katlanamazken o bana ilgiye muhtaç küçük bir bebek gibi bakıyordu gerçi bu karanlığımda ilgiye muhtaçtım ' Öykü ahh saçmalama sana bişey olmadıysa gerisi önemli değil iki dakkada halleder senin bu süper annen ya dert ettiğin şeye bak' ses tonundan anladığım kadarıyla hafif gülüyordu nedeni açıkca belliydi beni suçlu hissettirmemek içindi. Ben annemin ayağına daha fazla dolanmamak için odama gidip yatağıma uzandım, annem yıllardır hep böyleydi benim karanlığıma ışık katmaya çalışır bana kitaplar okur, dışarı çıktığımızda insanların neler yaptıklarını söyler ,filmler anlatır filmlerdeki insanların görünüşlerini anlatır.. gerçi insanların dış görünüşleri çok umrumda değil ben daha kendimin nasıl olduğunu bilmezken onların nasıl olduklarından banane. Kendimi sadece başkalarının anlatmalarıyla biliyorum. Annem hep kumral dalgalı saçlarım, kumral tenim, ela gözlerim zayıf vücudum olduğunu söylüyor ben bu söyledikleri renklerin,özelliklerin ne olduğunu bile bilmiyorum. 19 yıldır neyin nasıl olduğunu bilmiyorum kendimi görmedim,annemi görmedim,babam. O hiç yanımda olamadı onuda görmedim ama en azından tanımak isterdim.. Annem bana hamileyken ölmüş aslında öldürülmüş cinayet olduğundan bahsetti annem ama katil bulunamamış bu konuları pek sevmiyo annem sesinden anlıyorum bende üzüldüğünü, hüzünlendiğini o yüzden daha fazla açmıyorum bu konuları. Babamın olmasını çok isterdim bi sorunum derdim olduğunda yanına gidebileceğim, küçükken arkadaşımla falan tartıştığımızda seni babama diyicem diyebileceğim beni koruyup kollayan bi babam. Babam öldükten sonra annemin kendini toplaması çok zor olmuş gidebileceği hiçbi akrabası yokmuş çünkü anneannem ve dedem vefat etmiş zaten tek çocukmuş annem, teyzesi yada halası da yokmuş. Tek başına kalmış beni tek başına büyütmüş tabi amcam yardımlarda bulunmuş. Ama ne olursa olsun bi kadın için çok zor bi iş tek başına çocuk büyütmek. Maalesefki normal bi çocukta değilim her zaman bi zorluğum oluyo. annem için her ne kadar o inkar etsede ona zorluklar çıkardığımın farkındayım.