I Love Every Moment With You

         Merhaba,millet. Buraya ilk defa hikaye yazacağım. Yaklaşık 3 yıldır hikaye yazıyorum ve bunu seviyorum. Umarım şimdi yazacağım hikayeyi seversiniz, iyi okumalaaar!

    

   ''Bırak kolumu!'' dedim yalvarırcasına. Yüzünü ekşitip ''Neden sana karşı koyamıyorum amına koyayım?'' dediğinde sadece gözlerimi devirmekle yetindim. Olduğum yerden doğrulup ayağı zorda olsa kalmayı başarmıştım. Alayla gülümseyen yüzünebakıp '' Senden  nefret ediyorum! Piçin tekisin sen. Rahat bırak artık benimle uğraşmayı kes!'' diyip hızla tokadı yapıştırdım yanağına. Gözlerim dolmuştu. Ah, en ufak şeyde gözerim dolmaya başlıyordu artık. En ufacık şeye sinirlenip,üzülüyordum. Bu aralar ruh sağlığım pek yerinde değil. Beni getirmiş olduğu pis ve bir o kadarda leş gibi içki kokan mekandan dışarı çıktım. Hava gerçektende çok soğuktu. Rüzgar yüzümü yalayıp yutarken bi anda titreme oldu içimde. Üşüdüğümü anladığım anda ellerimi kollarıma sürterek ısıtmaya çalışıyordum fakat bu pekde işime yaramıyordu.

  Bu arada ben Christen. Kısacası Chris. Arkadaşlarım genellikle Chris demeyi tercih ediyorlardı. 17 yaşında olan, kendi halinde takılmayı,inatlaşmayı bir o kadarda küfürü ağzından eksik etmeyen kız tiplerindenim. Dış görünüşüm sizi yanıltmasın. Fazlasıyla sinirliyimdir. Sinirliysem yanımda olmanız hayatınızda yaptığınız en büyük hata bile olabilir. Her neyse bunları anlatmama gerek yok sanırım. Hayatımda sadece 1 kez aşık oldum. Fakat aşk diye bir şey yok benim için. Yani öyle sayılabilir..

  Hani çok sever ve değer verip karşınızdaki kişininde sizi çok sevdiğinizi düşünürsünüz ya, aslında herşey tam olarak öyle değildir. Kendimizi kandırmaktan başka bişey yapmıyoruz hayatta. Hatta ayrılacağınızı bildiğiniz halde sevmeye devam etmek.. Ah, bu kadar aptal olmayın lütfen! Etrafınıza bir baksanıza herşey ne kadarda saçma öyle değil mi? Unutmayın bu hayatta sadece 'ölmek' için yaşıyoruz. Hayatın amına koyayım. Amacımız mutlu olmayı denemek olsa gerek. Ama bir kez pot kırdığın zaman maalesef ki mutlu olmak yeterince çok zordur.. Felsefe falan yaptığımı düşünmeyin, sizcede öyle değil mi?

   Küçük bir çocukken hemen büyümeyi isterdik. Bok vardıda büyümeyi istiyorduk sanki. Şimdi istediğim tek bir şey var; çocukluğuma geri dönmek! Çünkü çocukken hayatın nasıl bir bok olduğunu bilmiyorduk, elimizdeki tek bir oyuncak bile mutlu olmamıza yetiyordu. Mutluluğun değerini ancak o zaman anlayabiliyorduk! İşte herşey bundan ibaret. Ne olursa olsun kimsenin sizin mutluluğunuzu elinizden almasına 'asla' izin vermeyin. Sonsuza dek güçlü kalmayı deneyin tabii, mutlu bir yaşam istiyorsanız!

Biraz kısa bir bölüm oldu farkındayım. Sonuçta ilk bölüm öyle değil mi? Fazla uzun yazmamın pek gerekli olmadığını düşünüyorum. Umarım beğenirsiniz lütfen yorumlarınızı eksik etmeyin bu benim için çok önemli! :]