Maffia Geheimen

Inleiding

Voorzichtig breng ik een vochtig doekje over mijn rechterwang. Ik heb er wat alcohol opgedaan, dus het prikt een beetje zodra ik het doekje over de snee heen breng.

Het klinkt misschien vreemd, maar dit is een bijna dagelijkse routine. Ik kom thuis van school en het eerste wat er gebeurt is Mr. Wright die me bevelen geeft om allerlei huishoudelijke taken uit te voeren. Zodat ik 'niet compleet nutteloos ben' hier. Vervolgens doe ik wat hij zegt, hoogstens twee of drie klusjes. Maar nee, dat is niet genoeg voor meneer, en wordt dus boos. Als er een ding is waar ik niet tegen kan, dan is dit het wel. Ik doe alles wat er van me gevraagd wordt, maar ik laat me toch echt niet zomaar uitputten.
Dus ik geef een grote mond, en dat is nou precies hetgene wat je bij Mr. Wright beter niet kunt doen.

Het begon eerst met meestal een klap in het gezicht. Maar het werd steeds erger en er kwamen steeds meer klappen bij. Naarmate ik vaker tegen hem in ging, werden de straffen steeds hoger. Van een hele dag geen eten of drinken tot aan zweepslagen in de rug met een riem.
Mr. Wright werd steeds agressiever en begon zelfs met messen te bedreigen. Dat heeft dus een paar keer geleid tot een paar snedes. Waaronder nu dus weer eentje op m'n wang.

Mijn leven was niet altijd zo. Voordat Mrs. Wright overleed op mijn twaalfde was er nog niks aan de hand. Ik was geliefd, ook al was het maar door één persoon. Mr. en Mrs. Wright hadden al twee kinderen voordat ze mij in huis namen. Een zoon die nu vierentwintig is en een dochter van twintig. Maar Mrs. Wright wilde graag nog een kind. Alleen dit keer wilde ze iemand adopteren, omdat ze het zo zielig vond dat weeskinderen geen thuis hebben. En zo adopteerden ze mij, tot grote teleurstelling van Mr. Wright.

Dus toen Mrs. Wright overleed aan kanker, was het simpel voor Mr. Wright om mij te mishandelen. Hij wist dat ik niet naar de politie zou stappen, omdat ik toen niks durfde. Ik was een lief en onschuldig meisje.
De straffen van Mr. Wright hebben mij alleen maar sterker gemaakt en ik heb geleerd om voor mezelf op te komen.
Zijn kinderen durfen niet tegen hem in te gaan, ze weten dat zijn gedrag niet kan. Ze zijn bang dat hij hen ook zal straffen, en dus zeggen ze er niks over.
Ik neem het ze niet kwalijk. Ik heb nooit echt een band met ze gehad. We gaan normaal met elkaar om, maar het is geen broeder-zusterband.

Ik had mezelf voorgenomen om het de laatste vijf maanden nog vol te houden. Nog vijf maanden, en dan word ik achttien. Maar vandaag viel toch echt de laatste druppel. Waarom zou ik die vijf maanden nog wachten. Ik heb genoeg geld gespaard van het bijbaantje dat ik heb in een café. Genoeg om voorlopig een klein appartementje te huren. Maar daar kan ik beter morgen voor kijken, het is al 9 uur in de avond. Voor nu zoek ik even een motel waar ik kan verblijven.

Één volgepakte weekendtas lag op mijn bed. En dat was alles wat ik met me mee zou nemen. Ik had ook niet echt bepaald veel spullen hier.
Wat nogal verbazend is, aangezien de familie Wright aardig rijk zijn. We wonen in een groot landhuis met een grote achtertuin en een groot zwembad.

Het was ook geen wonder dat hun kinderen nog thuis wonen. De enige reden dat ik dit huis nooit zou willen verlaten, is vanwege het huis zelf. Mr. Wright heeft een goed betaalde baan en is altijd druk met werk, maar zodra hij eenmaal thuis is, breekt de hel los. Geloof me, ik was goed opgevoed. Precies hoe een 'rijk meisje' zich zou moeten gedragen. Ik was beleefd, netjes en een goede leerling op school. Maar dat veranderde dankzij Mr. Wright.
Ik werd onbeschoft, mijn cijfers gingen omlaag, ik begon met roken en alcohol drinken ook al was het illegaal tot je achttiende. Zelfs mijn kledingstijl veranderde. Vroeger kleedde ik me altijd netjes; blouses, rokjes, jurkjes, blazers, laarsjes en hakken. Nu waren het strakke spijkerbroeken, sommige met gaten en sommige van leer, leren jasjes, sneakers, boots en bomber jackets.