3. Μία Καλοκαιρινή Ιστορία

3. Το Παιχνίδι του Αφηγητή

Αλλάζουν οι ρόλοι.
      Η Φωτεινή τώρα είναι πάνω από τον Νικήτα και δαγκώνει τον λαιμό του. Τρίβεται πάνω από το εσώρουχό του.
     (Ξέρω τώρα τι θες…
      Θες να μάθεις περισσότερα για αυτόν που κρύβεται στην ντουλάπα. Όλα με την σειρά τους…
      Μήπως θα ήθελες και να προειδοποιήσεις τους δύο εραστές; Μην ξεχνάς ότι βλέπεις την ιστορία, είσαι μεν εκεί, μα αποτελείς έναν απλό παρατηρητή, έναν αμέτοχο θεατή, και τίποτε άλλο. Κάνεις και βλέπεις ό,τι θέλω εγώ…
      Ποιος είμαι εγώ; Όχι πάντως απλά αυτός που αφηγείται. Να ξέρεις πως δεν είναι δική μου αυτή η ιστορία, δεν τη φτιάχνω… Οι επιλογές των πρωταγωνιστών είναι αποκλειστικά δικές τους.
      Όμως, πολυλογώ. Ας συνεχίσουμε…) 
      Η Φωτεινή κατεβάζει και το μποξεράκι του Νικήτα. «Έτοιμο σε βλέπω» λέει και τον κοιτάει στα μάτια ηδονικά. «Έχεις προφυλακτικό;».
      «Στο παντελόνι» της λέει ο Νικήτας και δείχνει την πιτζάμα του στο πάτωμα. 
      «Το είχες σίγουρο δηλαδή, πονηρέ!» του λέει η Φωτεινή και τον δαγκώνει απαλά στο αφτί. Η κοπέλα σκύβει στο πλάι του κρεβατιού και ψάχνει στις τσέπες της πιτζάμας του Νικήτα.
      Ο Νικήτας κοιτάει προς την ντουλάπα. Σηκώνει τον αντίχειρα προς τα εκεί σαν να λέει «Όλα οκ», ενώ η Φωτεινή είναι απασχολημένη στο να βγάλει το προφυλακτικό από τη θήκη του. 
      Ένα χαμόγελο γεμάτο στραβά δόντια φωτίζεται πάνω από το αντικείμενο που γυαλίζει μέσα από την ντουλάπα. Γυρνάς προς την πόρτα από όπου μπήκε πριν λίγο ο Νικήτας.
      (Αυτό δεν το κάνω για να μην δεις τη συνέχεια. Σε άφησα να δεις εξάλλου αρκετές λεπτομέρειες. Από αυτήν την πόρτα όμως θα συνεχιστεί η ιστορία.) 
      Κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας μπαίνει το λιγοστό, λευκό φως της σελήνης. Πίσω σου ακούς τις ανάσες να βαραίνουν κι άλλο, να επιταχύνει ο ρυθμός τους. Από το στόμα της Φωτεινής ξεφεύγει ένα βογκητό ηδονής. 
      Ξανακοιτάς την χαραμάδα. Δύο στήλες σκιάς έχουν εμφανιστεί. Είναι τα πόδια κάποιου που στέκεται απ’ έξω και περιμένει.
      Ο Νικήτας ξεφυσάει και η Φωτεινή φωνάζει ξανά.
      Η πόρτα μπροστά σου ανοίγει αργά.
      Μέσα μπαίνει ένας από τους διδύμους. Στο πρόσωπό του είναι ζωγραφισμένη μια έκφραση φανερής αδημονίας. Δεν εκπλήσσεται καθόλου που βλέπει τους δύο φίλους του γυμνούς στο κρεβάτι.
      «Στο είπα ότι θα σου κάτσει αμέσως το τσουλάκι» λέει, ενώ τους πλησιάζει. 
      Η Φωτεινή τραβάει τα σκεπάσματα για να καλύψει τη γύμνια της και ξεκολλάει επάνω από τον Νικήτα. 
      «Τι εννοεί;» ρωτάει κατακόκκινη τον Νικήτα και χώνει μηχανικά το χέρι της στα ανακατεμένα μαλλιά της.
      «Έλα τώρα, μην σταματάτε εξαιτίας μου» λέει ο δίδυμος, με φανερό ίχνος ειρωνείας στην φωνή του.
      «Τι κάνεις, ρε Στρατή; Ηλίθιος είσαι;» του λέει ο Νικήτας. Γυρνάει προς τη Φωτεινή, η οποία οπισθοχωρεί. «Άντε, κοπέλα μου, μην δίνεις σημασία σε αυτόν τον μαλάκα».
      «Φύγετε αμέσως από το δωμάτιό μου! Κι οι δύο σας» ούρλιαξε η Φωτεινή.
      «Κάτσε πάλι στο κρεβάτι, θα είμαι ήσυχος» λέει ο Στρατής και κάνει τον γύρο του κρεβατιού για να την πλησιάσει.
      «Μην με αγγίξεις, Στρατή!» τον προειδοποιεί η κοπέλα. «Δεν γουστάρω τέτοια φάση! Τελειώνετε, κατεβείτε κάτω!».
      «Θα τελειώσουμε, κοριτσάρα μου... Αρκεί να μας βοηθήσεις εσύ» λέει ο Στρατής και την πιάνει από τα μαλλιά. Την πετάει στο κρεβάτι και ο Νικήτας την ακινητοποιεί.
      Η Φωτεινή ουρλιάζει και χτυπιέται. Ο Στρατής της κλείνει το στόμα με ένα πανί, ενώ της μουρμουρίζει αισχρά λόγια για το τι πρόκειται να της κάνουν.
      Τώρα ήρθε η ώρα να δεις και μέσα στην ντουλάπα.