She Who Love You (one shot)

--

"Sean Constantino?" Nag angat ako ng tingin sa babaeng nakatayo sa harap ko.

She's smiling wide letting me see her complete set of crystal white teeth.

I smiled back. Sinong hindi? Bukod sa nakakahawa ang ngiti niya, nakaka tuwa ring isipin na hindi ako nakalimutan ng babaeng ito.

Ng babaeng sobrang naging malapit sa akin, back in our high school days. Nakakalungkot lang isipin na bigla na lang nalayo kami sa isa't isa.

Grabe, ang bilis ng panahon. Parang kahapon lang magkakasama kaming nag aaral, ngayon may kanya kanya ng buhay.

It's been ten years. Sinong mag aakala. Halos lahat kami ngayon ay successful na at may kanya kanyang katungkulan. At heto na nga, muling nagsama sama sa isang hotel function hall para sa aming batch reunion.

At sinong mag aakala, na ang isang malokong bully noon na tulad ko, isa ng certified licensed surgeon ngayon?.

Tumango ako sa kanya. "Yep!, that's my name." I told her.

Tumango rin siya, "still remember me?" Tanong niya.

Pero dahil maloko ako, I playfully look up, pretending I don't.

But I do clearly remember her. Everything about her.

Pigil ang tawang tinignan ko siya ng narinig ko ang pag singhal niya. Nakatingin rin siya sakin, taas ang isang kilay at nakanguso na.

"I'm so offended." Reklamo niya, saka sumalampak ng upo sa upuan sa tabi ko.

Nakakatuwa, walang pinagbago ang babaeng to. Kung paano siya nung nagkakilala kami ganun pa rin siya ngayon.

May pagka maldita at times, pero mas madalas ang pagiging isip bata. She's somewhat crazy and funny. Napaka masayahin niya lang talaga.

"Let me remind you, then." She said, looking at the crowd.

I grinned. She's always this determined. Something i like about her.

Magsasalita na sana ako para amining naalala ko pa siya pero naunahan na niya ko.

" do you remember her?" She asked, i glanced at her. " the girl who had her hair braided in small pieces."

I frown, recounting the memories.

"Yung hilig mong hinihila during English class, seatmates kase kayo non." Patuloy niya.

Natigilan ako bago mahinang natawa.

Yes, i remember her. I remember that moment.

Back in our freshmen years.

Unang beses pa lang na makita ko siya gusto ko na siya. Gusto ko siyang kausapin pero natatakot ako na baka snob-in niya ko. Mukha kase siyang masungit at hindi palasalita non.

Kaya tuwang tuwa ako ng maging seatmates kami sa english class. Pero medyo awkward. Di kase niya ko kinakausap.

Nakakatuwa rin ang hairstyle niya non. Naka ponytail ito at nakatirintas ng maliliit. Kaya sa kalokohan ko, lagi kong hinihila yon para lang magpapansin.