Ik keek laatst een serie, en hij was erg deprimerend. Heb je dat wel eens? Dat je iets kijkt, leest of luistert, en dat je verdrietig wordt maar toch doorgaat? Waarom doen we dat? We kunnen stoppen wanneer we willen. We hoeven niet te lijden voor een fictief iets. Maar telkens als ik me zo voel is er toch iets in me dat door wil gaan. Iets in me eist dat ik mezelf dwing verder te kijken. En dan doe ik dat en dan krijg ik een dichtbui. Vandaar de vorige hoofdstukken. Volgens mij heb ik gewoon af en toe iets treurigs nodig zodat ik weet dat ik dat ook nog kan voelen. Op een moment dat ik het bijna niet meer kan uithouden voel ik toch een soort triomf, alsof het een prestatie is om jezelf verdrietig te maken. Daarna lees ik iets vrolijks of knuffel ik een hond (die liggen erg luid te snurken terwijl ik dit typ) en plunder ik de koelkast. Een echt goed treurig verhaal doet dat nou eenmaal. Het dwingt je om iets vrolijks te doen. Ook de wereld van fictie kan niet alleen maar regenbogen zijn. Soms is pijn nodig. En soms moetje jezelf even afleiden van diezelfde pijn.
Ik stop nu maar weer even, ik heb hier een hond die nodig geknuffeld moet worden.
JE LEEST
Waarom is dit zo ingewikkeld?
RandomIn deze verzameling willekeurige verhaaltjes probeer ik mijn meningen en de loop van mijn gedachtes uit te leggen. Sterkte. Blijkbaar vond ik het nodig wat te rijmen, dus dat staat hier nu ook.
