ERBATUR

BOZKIRDA SIRADAN BİR GÜN

Balkanların bozkırında güneşli ve güzel bir hava vardı , yeşillikler sofra gibi zemini kapatmış nevroz bayramının yaklaştığı belli oluyordu . Yiğit erler at biniyor ,yarış yapıyor ,ok atıyorlardı . Hatunlar ise yemek pişiriyor, erlerin zırhlarına yama yapıyor, şarkılar söylüyorlardı .

Nevrozun gelmesi ile beraber Saka Bey'i akından yeni dönmüş olan orduya dinlenip , güçlenmeleri , yaralarını tımar etmeleri için istirahati uygun görmüştü . Erler bir kaç gün dinlendikten sonra obada şenlik olacak , kuzular kesilecek çevre obalardan gelen Türk soylu yiğitler güreşecek , ok atacak , binicilik sanatındaki hünerlerini sergileyeceklerdi bu yarışları kazanan erin ödülü ise Türk Atası Alper Tunga'nın kızı Gökçe'ye hediye etmiş olduğu ve Avarlara miras kalan , kam kopuzları eşliğinde yapılmış bir yaydı . Bu yay Gökçe komutanın elinde nice zaferler görmüş , ata mirası , hedefi şaşmaz Tengri armağanı bir yaydı . 

Yarışmalar başlamak üzereydi Türk  Boylarının yiğitleri sırayla kendilerini tanıtmaya başladılar, dizilmişler arasından bir yiğit öne çıktı
- Adım Timuçin, "soyum sopum belli bana Türk derler en büyük maharetim ve şerefim budur" dedi ve
Diz vurup sırasına çekildi geri geri genç bir yiğit doldurdu ondan boşalan yeri 
- Adım Çengiz düşmanlarım iyi bilir adımı,  milletime feda edeceğim kolumu ,kanadımı . Yenilmezliğin sembolu Atam Oğuz'un torunu Türk'üm ben .

Şimdi sırada vardı en kuvvetli erlerden öyle babayiğit duruşu vardı ki düşmanın dizi titrer,  gözleri korkudan yuvasını terkederdi, kimsesizdi Erbatur, Avar ovasından bir bey onu evlat edinmiş, büyütmüş bildiği herşeyi ona da öğretmişti .
Sert yüzlü , kavgada aldığı hasarlardan burun kemiği sola doğru eğilmiş yakışıklı bir yiğitti, Ayçıl adında bir evdeşi, ve Çakıl adında bir kızı vardı.