Irish Mysteries

Hoofdstuk 1

"Nou, we zijn er, Maisa! Is het niet mooi? Mijn ouders stappen uit de auto. Als protest blijf ik zitten. Wat was dat een saaie reis! Een bootreis van Nederland naar Ierland, en met de auto van het onderste puntje van Zuid-Ierland naar bijna het bovenste puntje van Noord-Ierland. Nog een nadeel: het is niet eens dichtbij het strand! Gewoon midden in het bos. Met de auto duurde het al 20 minuten om van het begin van het bos naar dit huis te komen! Hoe moet ik nou op school komen zonder om 6 uur op te hoeven staan? Ik zink verder weg in mijn gedachten. Gisterochtend nam ik afscheid van mijn vriendinnen. We hebben heel veel gehuild en ik heb beloofd dat ik in de zomervakantie naar ze toe zou komen. Vrijdag, 2 dagen geleden, had mijn klas voor mij een afscheidsfeestje geregeld. Met de hele klas naar het zwembad in Eindhoven! De brugklas is misschien toch nog niet zo slecht. Maar hoe zou dat hier zijn? Zou het net zo gezellig zijn? 

Ineens schrik ik op. Mijn vader klopt op het autoraampje. Zuchtend stap ik uit de auto. Mijn ouders staan blij in de tuin. Die er trouwens verwilderd uitziet door de vele hoge, meestal dode planten, bloemen en klimop. Hoe kunnen ze blij zijn met dit? Het huis is van witte, met mos begroeide bakstenen en een rieten dak. Het huis is niet eens twee verdiepingen! Hoe moet ik ooit mijn privacy weer krijgen zoals thuis, op mijn zolder? "Nou, lieverd..." begint mijn moeder met een iets-te-brede glimlach. "Welkom in Roseberry Cottage!" maakt mijn vader af met een net zo brede glimlach als die van mijn moeder. Ik besluit maar mee te spelen. "Het is heel mooi!" zeg ik, niet al te overtuigend. Toch lijken ze me te geloven. "Je zult het hier vast naar je zin hebben! Kom." Mijn moeder leidt me naar binnen. Alle grote meubels zoals bedden, banken, tafels en stoelen staan al op de goede plekken in de kamers, maar alle kleine meubels en de rest van onze spullen zitten nog in dozen ingepakt, en de vloer staat er serieus bezaaid mee! De woonkamer is heel groot, maar is helaas gescheiden van de redelijk grote woonkeuken. En de woonkamer heeft ook een open haard, zie ik. Niet dat ik dat wilde. Niet dat ik überhaupt wilde verhuizen! Toch zijn mijn ouders dolblij. Ik snap dat nog steeds niet.

"Zullen we naar jouw kamer gaan, Maisa?" biedt mijn vader aan. "Is goed," antwoord ik simpel en volg hem door een redelijk lange gang. Het huis is toch wel groter dan het aan de buitenkant lijkt... Aan het einde van de gang, recht vooruit, is een open deur. Mijn vader gaat ervoor staan en wacht af tot ik er ook ben. Dan duwt hij de deur opgewonden open. Ik verwacht een super mooie, grote prinsessen kamer of zoiets, maar het is een gewone kamer. Misschien wel kleiner dan mijn vorige! En... Er staat alleen mijn bed (of in ieder geval een matras op houten planken) en 2 kasten en... Heel veel dozen. Er is niks bijzonders aan de kamer. Witte muren en houten vloerplanken. Deze kamer is heel oud, kan ik wel merken. Het raam is heel groot met uitzicht op... Verrassing: bomen. "Heel mooi, pap..." zeg ik en ga bij het raam staan. Ik hoor krakende planken en voel een hand op mijn schouder. "Je vindt het niet mooi, of wel?" zegt mijn vader. Ik schud mijn hoofd. "Ik mis Eindhoven..." "Ik beloof je, het wordt hier super!" zegt hij. Ik hoor hem de kamer uit lopen, half struikelend over de dozen. "Wanneer begint school?" roep ik nog. "Volgende week maandag!" roept hij terug. Ik zucht diep. Ik plof neer op mijn um... 'Bed'. Geweldig, gewoon super, deze verhuizing! Dus niet. Ik besluit maar wat dozen te gaan uitpakken. Ik zet mijn glazen beeldjes in mijn vitrinekast tot ik een oude foto tegenkom in de doos. Van mij met Eveline samen, toen we nog klein waren. We waren al beste vriendinnen toen we 4 waren en nu nog steeds. En nu ga ik haar nog amper zien! Ik geef de foto een speciaal plekje in mijn vitrinekast, net onder het lampje. Zo, dat is mooi. 

Ik loop de woonkamer in. "Wow, wat is het hier leeg!" merk ik als eerste op. Alle dozen zijn weg! Alles is al uitgepakt! "Ja, de woonkamer is nu klaar. Het was behoorlijk veel werk maar na een uurtje staat alles er al zo'n beetje. Nu nog de slaapkamers, badkamers, de keuken--" "Wacht," onderbreek ik haar, "badkamerS?" "Ja, je hebt je eigen badkamer, wist je dat nog niet?" zegt mijn moeder. Ik schud mijn hoofd. Dit is tot nu toe nog het enige voordeel, maar toch. "Zeg, lieverd, ik dacht aan een picknick in het bos voor lunch, wat denk jij?" vraagt mijn moeder aan me. "Wat? Een picknick? Je denkt toch niet dat ik midden in het bos ga zitten eten, dat is toch smerig met al die beestjes?" zeg ik met een smerig gezicht. "Schat, probeer er nou eens het béste van de maken, klagen zal niet helpen, we kunnen niet zomaar terug naar Eindhoven!" Ik besef dat mijn ouders gelijk hebben. Ik heb al een week niks anders gedaan dan klagen. En als zij blij zijn... Ik probeer positief te blijven. "Oké, ik ga wel mee..." zucht ik.