Irish Mysteries

Hoofdstuk 2

Morgen moet ik voor het eerst naar school. Wat zouden al die Ierse kinderen van mij vinden? En hoe zouden de leraren en de lessen zijn? Ondertussen heb ik thuis mijn plekje al gevonden. Alles in huis is al uitgepakt maar de badkamers en de keuken moeten nog opgeknapt worden. In tegenstelling tot vorige week heb ik het nu erg naar mijn zin in Roseberry Cottage. Het bos ben ik ondertussen best interessant gaan vinden en ga ik elke dag er even in wandelen. Dat ga ik nu ook doen. Ik loop naar de keuken en grijp mijn jackje van de stoel. “Mam, ik ga wandelen!” roep ik. “Is goed, schat, niet te laat thuis zijn!” Zuchtend trek ik de achterdeur achter me dicht en snuif de geur van het grote bos op. Dan loop ik van het stenen trapje af, bestaande uit maar 2 treden (nutteloos trapje, zeg!) en loop het bos in. Ik ben het bos interessant gaan vinden in de afgelopen week. Niets is in dit boos hetzelfde. In Nederlandse bossen staan alle bomen maar op een rijtje, je kunt maar één pad aanhouden. Hier is dat anders. Mijn moeder vertelde dat er al jaren niemand in dit bos is geweest en dat Roseberry Cottage hiervoor wel 50 jaar leeg heeft gestaan! Dat is lang, zeg... Ik loop nog een aantal minuten door tot ik bij mijn boom aankom. Dit is mijn boom, want ik ben begonnen van oude planken en takken een boomhut erin te maken. Klinkt kinderachtig maar het is wel fijn. Ik heb gewoon een eigen plekje in het bos. Ik heb juist een aparte boom uitgekozen, hij valt op. Hij staat scheef en er zitten onderaan veel kleine takken, terwijl alle andere bomen pas 2 meter hoger takken hebben. Het is op die manier wel makkelijk om in te klimmen. Ik klim in de boom. Soms, als ik met die takken moet sjouwen, denk ik bij mezelf: Waarom heb ik die hut zo hoog gemaakt? Ik plof neer op het kleine kussentje dat ik op de vloerplanken heb neergelegd. Het is best fijn om hier te zitten. Je hebt prachtig uitzicht over het bos en op andere bomen op deze hoogte. Ik blijf even zitten. Denken over morgen. Serieus, ik ben zo nerveus voor school! Mijn moeder zei dat ik een uniform aan moet. Ik hoef toch niet in het leger?! Ik moet een grijs rokje, zwarte schoenen, een wit bloesje en een stropdas aan. Een stropdas?! Ik hoef toch niet op kantoor of zo?! Serieus... Na ongeveer een halfuurtje zitten besluit ik om terug naar huis te gaan. Ik klim uit de boom en loop naar huis. Ineens hoor ik het gekraak van het takje. Ik kijk onder  mijn voeten. Geen takje... “H-hallo?” roep ik. Geen antwoord. Waarom dacht ik dat iemand antwoord zou geven? Als je iemand zit te begluren zeg je toch niet: “Ja, ik ben het, ik zit hier!” Of wel? Ik besluit verder te lopen. Maar even later hoor ik een hoog, echoend gegiechel. Van een jong meisje. Niet heel jong, ongeveer net zo oud als ik. "Wie is daar?" roep ik. Geen antwoord. Alweer. Ik besluit in een rap tempo naar huis te lopen.

"Goedemorgen, Maisa!" Ik open mijn ogen. Mijn vader zit naast me op mijn bed. "Pap, het is pas half 7..." kreun ik slaperig en draai me om. "Het is tijd voor schoo-hool!" fluistert mijn vader in een hoge toon. Mijn ogen worden groot. Wat? Nee! Geen school! "Kom je even ontbijten? Mama heeft lekkere pannekoeken gemaakt voor ons." Ik kom zuchtend overeind. "Moet ik echt naar school?" vraag ik. "Nou nou, Maisa, St. Erin's Secondary School is een prima middelbare school voor meisjes zoals jij. Je zult er veel leren en volgens mij zul je snel vriendinnen maken!" zegt mijn vader. Hij is al de hele week veel te enthousiast. "St. Wattes School? Pap, ik kan niet eens Engels!" Boos sta ik op, duw ik mijn vader de kamer uit en ga me omkleden. Meteen als ik later de keuken in loop krijg ik commentaar van mijn moeder. "Maisa, je hoort je uniform aan te hebben, je kunt zo echt niet naar school!" "Ik ga ook niet naar school. Ik blijf thuis, bij jullie!" antwoord ik en ga aan de keukentafel zitten. "Je krijgt geen ontbijt tot je fatsoenlijk bent aangekleed, ik ben het zat, Maisa! Al de hele week doe je zo, je gaat naar school, of je het nu wilt of niet!"schreeuwt mijn vader. Geschrokken loop ik naar mijn kamer. Wat is er toch met mijn ouders? Ik snap dat je verhuizing stressvol is maar zo hoeven ze niet te doen... Jezus man... Ik kijk met een smerig gezicht naar het uniform dat op mijn kastdeur hangt en haal het met tegenzin van mijn klerenhanger. Zuchtend stap ik uit mijn spijkerbroek en trek het vreselijke grijze rokje aan. Ik haal ook mijn trui over mijn hoofd en knoop zuchtend mijn witte bloesje dicht. Nu komt het... De stropdas. Mijn vader heeft me letterlijk 50 keer laten zien hoe het moet. Ik knoop de stropdas om mijn nek en doe het afschuwelijke grijze vestje aan. Dan stap ik in de vreselijk zwarte schoentjes. Ik kijk in de spiegel. Hoe kunnen de mensen hier leven?! Ik loop naar de keuken. "Ah, dat is beter, wat zie je er prachtig uit, Maisje!" Mijn vader noemt me zo altijd, ik haat het... "Nou, eet snel, dan gaan we zo!" Ik kijk naar de klok. "Pap, het is pas 8 uur! De lessen beginnen toch pas om 9 uur?" "Ja, maar we moeten iets eerder zijn. Gewoon wat zaakjes regelen en jij krijgt nog een rondleiding en zo. Je hele klas moet eerder komen, voor de kennismaking." Fijn, alsof dat geruststellend is. Nou gaat de hele klas me haten omdat ze eerder op school moeten zijn. 

"Maisa, kom nou, we moeten echt gaan!" roept mijn vader. "Ik kom zo-ho!" Ik pak mijn bril van mijn nachtkastje en doe hem op. Hm... Dit ziet er niet bepaald geweldig uit maar anders zie ik toch niks. Ik ren naar buiten waar mijn vader al in de auto zit. "Klaar voor school?" zegt hij als ik naast hem in de auto ga zitten. Ik knik. Ik lieg maar wat moet ik dan doen? We rijden weg van Roseberry Cottage, door het bos. Het is een lange weg, heel lang.