MAHREM

Kasvetli bir hava.Gökyüzü maviden uzak,siyaha çalıyor.Arada bir şimşek çakıyor yağmur damlaları inci taneleri gibi düşüyor yeryüzüne azar azar.Caddeden geçen hızlı arabalar tarafından ıslatılmış yayaların küfürleri havaya karışıyor.Mazgallarda birikmiş su yansıyan sokak lambalarının vurmasıyla parıldıyor.Saat gece yarısına yakın.Seyyar satıcılar geçmiş iş başına.Yerlerde iç çamaşırları kurmalı oyuncaklar hırdavat eşyalar....Tüm bunların arasında Helen son kalan otobüsü de kaçırmamak umuduyla duraklara gidebildiği kadar hızlı gitme çabasında.ayakkabısının kırılmış topuğunu tek elinde taşıyor,hafif topallayarak yürüyor caddede.Fileli çorabının diz kısmı büyük bir boşluk yaratacak şekilde kaçmış. İşaret parmağının kenarıyla akan makyajını silmeye çalışıyor. Rüzgarda savrulup önüne düşen saç tutamını mecali kalmayan ellerini kullanmadan hafifçe üfleyip gözünün önünden çekiyor. Yaklaşan otobüsün kornasını işitince adımlarını hızlandırıyor. Sıraya giriyor. Tek biniş hakkı kalmış otobüs biletini yoklayıp otobüse biniyor. Şoför dahi çoğu yolcunun eleştirel bakışlarına aldırmadan cam kenarında bir direğe yaslanıp cama yapıştırılmış reklam afişleriyle kısıtlanmış manzarasını seyre dalıyor. Çok da topluma uygun olmayan giysileri hakkındaki yorumları duymamaya çalısıyor. Kırık topuğunu çantasına koyup gözlerini kapatıyor.zihnini boşluğa bırakıyor. Hiçbir şey hissetmeden düşünmeden. Acı yok. Aşk yok. Kullanılmış duygular yok. Helen bu sessizlikte kaybolmuş hor görülmüş bedenini hiçliğin ortasına bırakıyor. Kafasının içi bomboş. Hislerden arındırılmış. Sadece yaşama programlı bir beyin..

Evren Helen gibi birçok kadının varlığında yok olmasına alışkın. Helen gibi kadınlarsa toplum tarafından,evren tarafından yutulmaya alışkın.Ve bu onun hikayesi. Bir kadının ,kadıngillerden olmayan bir kadının ,kadınlığa eremeden yolunu şaşırmış bir kadının hikayesi...

ARKADAŞLAR WATTPAD DE İLK DENEYİMİMİ OKUMUŞ BULUNMAKTASINIZ.İŞLEYİŞ HAKKINDA BİLGİLENDİRİRSENİZ SEVİNİRİM:D