My life is a mess. Until now i fvking know why am I still living. I wish my mother just kill me.
Galit ako sa lahat. Dahil LAHAT sila ay parepareho
Mapanghusga, Masakit mag salita, at itutulak ka pababa
Actually wala na talaga akong balak mabuhay but I won't commit suicide only sick people will do that, and im not.
I will just go with the flow like a dead fish.
Wala akong maaasahan sa buhay. May pamilya pa ako pero wala akong maaasahan sa kanila. Of course they give my financial help pero higit pa do'n, wala na.
Let me tell you a story
✴✴
(Flashback: Elementary days)
I love my family. I always want them to be proud of me!
I'm already Grade 5 and 1 school year to go and I will graduate.
I always wanted to make my parents proud especially my mom because I love her.
Recognition day namin ngayon at sobrang saya ko dahil may award ako. Hindi masyadong mataas ang award ko. Kaya lang naman ako nag ka award dahil sa club ko. But still I'm so proud of myself and I hope my parents are also proud of me.
Gusto ko si mom ang mag sabit sa akin ng bronze medal. Dahil kung kay mom at dad lang ang pag uusapan mas close ko si mom kaya gusto soya ang kasama ko sa stage!
Nasa kwarto ako at nag aayos
"Aliiiiceee" I hear my mom call me
Agad akong lumabas ng kwarto at bumaba
Ready na rin ako umalis
"Mom? Let's go?" I asked my mom
Lumapit siya sa akin at...
"Alice I'm sorry but I can't go with you I have an important business meeting. But don't worry your kuya and dad will come with you. Okay? I have to go na bye! Babawi na lang ako sayo" Sabi niya sabay halik sa pisngi ko
Nalungkot ako kasi sa kaniya ko inaalay yun tapos siya pa itong wala. I feel disappointed.
At napanghinaan ako ng loob. Alam ko rin na hundi siya gaanobg proud sa akin. How did I know?
Yesterday night I tell her about my bronze medal/ award
And our convrsation is like this
"Mom! I have a good news!" I said
"What is it?" She ask while looking at me
"Mag kakaroon ako ng bronze medal dahil sa club ko" sabi ko
Naramdaman ko na parang na disappoint siya dahil hindi naman ako na awardan dahil sa major subject
"Wow ang galing mo naman! Pero bakit dahil sa club mo lang?" tanong niya
At halatang halata ang pag ka fake ng pagkagalak niya sa award ko
Back to present so ito nga wala akong choice but to go with my dad and my brother
✴✴
Nandito na kami sa school at nag sisimula na ang emcee na tawagin ang mga pangalan namin
"Alicia Civir, she will be receiving a bronze medal" sabi nung emcee at umakyat na ako sa stage together with my dad
Isinuot niya sa akin ang medal ko
I just fake a smile.
(End of flashback)
✴✴
Kulang pa ang lahat ng iyon isa lang yun ang hindi ko malilimutang eksena sa buhay ko.
First time ko nun makatungtong sa stage na may medal! I'm so happy for myself kahit ganun lang nakuha ko, malaking bagay na rin yun pero I know naman na they won't appreciate that sht.
✴✴
VOTE.COMMENT!
