'Grrrmblrrlrrrr!' Yana wordt wakker van het gerommel van haar buik. 'Grrmblr!' Ze opent haar ogen en gaat overeind zitten. 'Grmbl.' 'Ook goedemorgen, maagje van me', mompelt ze en wrijft in haar ogen. Ineens is ze klaarwakker. Vrijdag. Pizzadag. Joepie! Snel schiet ze in haar kleren, plenst wat koud water in haar gezicht, en loopt naar beneden. Wat zal ze als ontbijt nemen? Ze trekt de koelkast open. De lasagna die over is van gisteren? Dat zou kunnen. Ze trekt de schaal uit de koelkast, alleen maar om die vervolgens met een vies gezicht weer terug te zetten. De groenten liggen op de lasagna en er omheen. Nu zitten er groentenbacillen in! Geen lasagna vandaag dus. Maar wat dan wel? Ze speurt de koelkast af. Bijna alleen maar troep van Weight Watchers, het dieetprogramma waar haar moeder sinds kort fan van is. Puh. Alsof die dingen werken. Haar moeder heeft altijd al willen afvallen, maar aangezien ze een normaal dieet nooit vol kon houden (die verplichtten haar om geen koekjes meer te eten!) was ze al snel overgestapt op crashdiëten. Wat resulteert in dat haar moeder de ene week 100 kilo weegt, en de week erna weer 120. Of zoiets. Weet zij veel hoeveel haar moeder weegt.
Yana geeft het op, trekt de vriezer open en haalt de zak frieten eruit. Frituur als ontbijt is het beste ontbijt. Ze mikt het in de frituurpan - niet vergeten aan te zetten dit keer - en ploft neer op de bank met een glas chocolademelk. Ze zou op zich wel haar huiswerk voor Nederlands kunnen maken.. Werkwoordsspelling. Dat kon ze wel. Maar als ze het al kon, waarom zou ze het dan maken? Huiswerk is toch juist voor mensen die ergens slecht in zijn en dan kunnen oefenen? Ja, dat klinkt wel logisch. Ze pakt een koekje uit de trommel die altijd op tafel staat. Double chocolate chip cookies, yum. Nog een koekje. Is de friet al klaar? Bijna. Na nog één koekje misschien. Of twee.
Na het ontbijt fietst Yana naar school. Even langs de Albert Heijn? Dan komt ze wel te laat. Maar ze heeft nog geen lunch! 'Liever te laat komen dan flauwvallen van de honger', mompelt ze en parkeert haar fiets in de stalling van de supermarkt.
Wat zal ze nu eens kopen? Geen spritsen, die heeft ze gisteren al gehad. Je moet gevarieerd eten. Chips? Nee, dat maakt te veel geluid tijdens de les. Koekjes zoals spritsen en jodenkoeken kruimelen te veel, het moet iets zijn dat makkelijk in stukjes te breken of klein is en weinig tot geen geluid maakt. Zoals reuze mergpijpen. Nee wacht, als ze die in de buidel van haar trui stopt gaan alle pluisjes van de voering aan de marsepein plakken. Karameltoffees gaan ook niet, dat ritselt te veel als ze het openmaakt. Wat moet ze kopen? Minutenlang staat ze te treuzelen bij de koekjesafdeling, totdat ze op haar mobiel kijkt. Achtendertig minuten over acht. Ze had acht minuten geleden al in de les moeten zitten, en ze moet nog minimaal een kwartier fietsen! Ze snelt richting de uitgang, maar ineens valt haar oog op iets. M&M's! Natuurlijk. Niet apart verpakt, niet plakkerig en het hoeft niet in stukjes gebroken te worden want het is al zo klein. Ze grist een zak van 500 gram uit de schappen en snelwandelt naar de kassa.
Om negen uur precies rijdt Yana het schoolplein op. De zak M&M's is inmiddels al voor een kwart leeg. Het eerste uur duurt nog maar 20 minuten, daarvoor gaat ze zich niet haasten. Ze loopt naar haar kluis, gooit de boeken die ze nodig heeft voor de volgende twee uren in haar tas en loopt naar de aula. 'Yo Yana, wat ben je vroeg op school! We hebben eerste uur vrij. Moet je huiswerk maken, ofzo?' daar is Nikita, ook een van Yana's beste vrienden, waar Yana stiekem een beetje verliefd op is. Denkt ze. 'Ik dacht dat we eerste uur hadden, maar ik was te laat. Heb ik me weer voor niks lopen haasten', verzucht Yana. 'Is goed voor je, wordt dit weer een beetje minder.' Bij het woord 'dit' wijst Nikita naar Yana's shirt. Ze kijkt hem vaag aan. 'Wat is er met mijn shirt?' Nikita schudt zijn hoofd. 'Laat maar. Stukje cake?' hij reikt Yana een plak cake aan, die ze gretig vastpakt. 'Dankje!' zegt ze. 'Ik moet nu naar de les, denk ik. Ik zie je wel in de pauze!' en met die woorden loopt ze richting het klaslokaal. Als ze er bijna is, gaat de bel. Meteen stormt de klas die het lokaal in het eerste uur bezet hield de deur uit. Yana blijft stug staan, twee meter voor de deuropening. Ze kunnen haar toch niet omverduwen. 'Kijk uit je doppen, brugger!' snauwt ze tegen een haastig voorbijrennend meisje, dat bijna tegen haar opbotste. Ze stopt nog snel het laatste stukje cake in haar mond, en loopt het lokaal binnen. Engels. Misschien dat als ze de minuten aftelt, de tijd sneller gaat. Oke, daar gaan we. Vijftig minuten. Negenenveertig. Achtenveertig. Is het al tijd? Nee. Zevenenveertig. Zesenveertig.
'Yana, Yana! Vandaag is de grote dag!' inmiddels herkent Yana de stem van Mariya nog op kilometers afstand. Ze draait zich om en geeft Mariya onmiddelijk een stevige knuffel. 'Pizzadag!' juichen ze tegelijk. 'En, welke ga jij nemen?' vraagt Nikita, die zich bij het groepje voegt. 'Hawaii natuurlijk', zegt Yana kordaat. 'Zoals altijd, dus. En jij, Mariya? Laat me raden, tonijn?' 'Helemaal goed!' roept Mariya blij, en steekt haar vuist in de lucht. 'Dan hou ik het ook maar bij het standaardmenu. Salami is de beste pizza van allemaal', zegt Nikita overtuigd. 'Ja, vast', zegt Yana, en stopt een M&M in haar mond. Ze biedt Nikita en Mariya er ook wat aan. 'Hey Yana, heb je misschien zin om met mij en mijn gezin uit eten te gaan morgenavond? Mijn moeder viert haar verjaardag en, wel, ik heb geen zin om samen met mijn zusje de enige kinderen te zijn', zegt Nikita ineens vanuit het niets. Yana staart hem weer vaag aan - dat is de tweede keer vandaag, ze moet echt stoppen - maar van binnen maakt haar hart een sprongetje. Of twee. Of drieduizend. 'Of wil je niet? Als je niet wil moet je het zeggen hoor. Het is wel een all-you-can-eat-buffet, voor 20 euro kun je onbeperkt eten. Is dat je te min?' vraagt Nikita weer, een tikje nerveus. Nu springt Yana's hart bijna door haar keel naar buiten. Zou je hart er hetzelfde uitzien als een snoephartje? Nee, dat was te klein. Misschien zo'n rode hartjeslolly die ze op school altijd uitdelen op Valentijnsdag. Voor één euro kun je dan een hartjeslolly naar iemand sturen. Ze heeft er nog nooit een gekregen. 'Nou?' dringt Nikita aan. De bel gaat. 'Uh.. ja.. is goed', stamelt Yana. 'Ik moet.. Wiskunde.. Doei.' en ze loopt weg, zo snel als ze kan.
Uit eten met Nikita. Eten. En Nikita. Onbeperkt eten, en onbeperkt Nikita. Nou ja, voor een avond. Maar wel een avond lang onbeperkt! Pizzadag ís de beste dag ooit. Daarop gebeuren altijd de leukste dingen. Nou ja, aankondigingen en afspraken voor de leukste dingen. Wiskunde is echt makkelijk: pizza staat gelijk aan blijdschap. Zo is het, en niet anders. Ze schrijft het nog maar eens in haar wiskundeschrift: PIZZA = BLIJDSCHAP. Met hartjes erom heen. Die zijn voor Nikita.
Voordat ze het weet is de dag om, en terwijl ze naar haar kluis loopt komt ze Mariya en Nikita tegen. 'Klaar om te gaan?' vraagt Mariya. 'Helemaal!' reageert Yana terwijl ze haar jas uit haar kluis pakt, en slaat haar kluisje met een klap dicht. Samen lopen ze naar de fietsen en rijden even later richting Domino's. Het is tijd om van vrijdag weer een feest te maken.
'Het gebruikelijke, alstublieft', zegt Nikita, terwijl hij een tientje op de bar legt. 'Apart betalen.' Yana en Mariya pakken hun portemonnee en leggen ook elk een tientje op de bar. 'Waarom betaalt deze heer eigenlijk niet jullie pizza's?' vraagt de jongen achter de kassa met een knipoog. Nikita kijkt hem even vuil aan. 'Zie ik eruit als een pooier?' snauwt hij. Verschrikt deinst de jongen terug. 'Grapje, grapje. Jullie pizza's worden nu bereid', zegt hij, en loopt nèt iets sneller dan normaal naar de keuken. 'Schurftjong', mompelt Nikita, terwijl hij plaatsneemt aan een tafeltje voor het raam. Mariya en Yana volgen. Yana betrapt zichzelf op het staren naar Nikita. Zelfs geërgerd ziet hij er lief uit. 'Pizza salami, hawaii en tonijn!' klinkt het vanuit de keuken. 'Ik ga wel', zegt Nikita, en staat op om de pizza's te halen. Nu is de vrijdag écht compleet.
Met een (redelijk) gevulde maag fietst Yana naar huis. Ze denkt na over wat er vandaag allemaal is gebeurd. Nikita vroeg haar mee uit eten! Oke, het is dan wel met zijn gezin en geen romantisch diner voor twee, maar je moet een gegeven paard niet in de bek kijken. Mond. Een paard heeft een mond. Vandaag was een leuke dag om het weekend mee te beginnen, en het wordt alleen nog maar leuker! Blij zet ze haar fiets in het schuurtje bij haar huis, en loopt naar binnen. 'Ben thuis!' brult ze. 'Ik hoor het!' hoort ze haar vader vanuit de keuken terugbrullen. Yana loopt naar de bank, ploft erop neer en graait een paar koekjes uit de pot die altijd op het bijzettafeltje staat. Best raar, een pot met koekjes. Een pot met snoepjes is gebruikelijker. 'Snoeppot' klinkt ook beter dan 'koekpot'. Het is 'snoeppot' en 'koektrommel'. Toch hadden zij een pot met koekjes. Hmm.
