Zyskując nadzieję (wydana)

II. Zaplątane znajomości

Nie jest tak źle. W pół godziny dochodzę do kolejnego przystanku i właśnie jadę autobusem, chociaż wiem, że jestem już totalnie spóźniona. Może załapię się na końcowe wystąpienie dziekana. Pomimo okropnego bólu, który doskwiera mi w teraz w całym ciele, muszę skupić się na nauce. Taki był nasz plan. Pamiętasz Joss? Razem będziemy się uczyć w Princeton. To nasze marzenie. Gdyby tak było. Tęsknię za nią. Moja najlepsza przyjaciółką, która nie miała szansy nawet zobaczyć tego miejsca. Przeze mnie. Gdybym powiedziała jej o wszystkim wcześniej... Myślałam, że jak wyjadę z tego okropnego, rodzinnego miasta, przypominającego mi wszystko, to będzie mi łatwiej. W najbliższy weekend i tak tam pojadę, bo później, gdy będzie więcej nauki, nie będę miała czasu odwiedzić grobu mamy. Obiecałam jej. 

Bądź silna Joss. Musisz spełniać swoje cele, wtedy będę z Ciebie dumna. To nie moje cele mamo. Tylko twoje. Przystaję i szybko zapominam o tym, o czym przed chwilą pomyślałam. Przecież mama dała mi wszystko. Nie mam prawa wytykać jej błędów.

- Stacja Hoboken.- z zamyśleń wyrywa mnie dźwięk klaksonu autobusu. Kurczę, nie lubię tego jazgotu. Jednak gdy wstaję z siedzenia, słyszę gorszy odgłos. Dźwięk rozrywanej spódnicy. To się nie dzieje. Oglądam się za siebie i widzę rąbek zerwanego materiału, który przykleił się do zużytej gumy przyklejonej do siedzenia. Świetnie. Przynajmniej nie widać mi majtek. Odgarniam moje kasztanowe włosy z twarzy i dumnie, z podniesioną głową wychodzę z busu.

Moje włosy sięgają mi za ramiona, niestety mam je bardzo gęste, puszą się i dziś nie jest inaczej. Mama zawsze mi powtarzała, że to mój atut, lecz ja nie widzę w nich żadnych pozytywów. Nie jestem przesadnie szczupła, ale problemów z wagą też nie mam. Mam wąską talię, lecz nogi i tyłek to inna sprawa. Ale powiedzcie mi, ile dziewczyn na świecie jest zadowolona ze swojego wyglądu? Mniejszość, to na pewno.

Przechodzę przez tłum ludzi aż w końcu wychodzę na ulice.  Dziesięć minut później dochodzę pod szkołę. Jest dziewiąta siedem. Spóźniłam się godzinę. Mogło być gorzej. Widok budynku szkoły zachwyca. Wygląda trochę jak zamek. Z pewnością nieraz zgubię się w tej ogromnej szkole. Wydaje się większy niż na zdjęciach.

-Słucham panienko, w czymś pomóc?- Pani w sekretariacie na pewno wydaje się milsza od mojej pani z poprzedniej szkoły. Tyle dobrego.

- Ja przyszłam na zajęcia, jednak trochę się spóźniłam. 

- Jeden dzień nieobecności nic nie zmieni. Wróć jutro, panienko.

- Tyle że jest pewien problem. Ważne były dla mnie pierwsze zajęcia, ponieważ ja wcześniej nie dostałam żadnego spisu lekcji ani sal. Dostałam się tutaj jako osoba z listy oczekujących. Gdy rozmawiałam z niejaką Panią Douglas przez telefon, powiedziała mi że wszystkie materiały dostanę dzisiaj. Lecz miałam pewien wypadek i nie zdążyłam.- od razu widać ten błysk w jej oku mówiący o zmianie stosunku. Ze to mnie nie dziwi? Lista oczekujących to nadal kandydaci do szkoły, tak? Jednak rozumiecie, to są ci gorsi którzy dostali się tutaj dzięki szczęściu. Rozumiem ją.

- Powinna pani wiedzieć ze pierwszy dzień przeważa o wyborze grup i zajęć. Tą szkołę reprezentujemy uczniami odpowiedzialnymi i bardzo poświęconymi nauce. Pani wykazała się niezmierną ....- cofam to o byciu miłym.

- Proszę wpisać ja do grupy pana Stevena.- zza drzwi wyłania się chłopak.

- Ale jak to? Grupa pana Stevena jest już pełna, Panie Connorze. 

- Mój ojciec wszystkim się zajmie, proszę wykonać polecenie.- muszę przyznać, że emanuje z niego zarazem uprzejmość i stanowczość. Jednak po twarzy widzę że nie może mieć więcej lat niż uczeń szkoły, więc dziwię się ze zwraca się do tej pani jak ktoś ważniejszy od niej.