Prologue

99 2 0
                                    


"คุณเคยได้ยินเรื่องของซาโลเม่ไหม....


เจ้าหญิงชาวยิว...ตกหลุมรักนักบุญผู้ไม่สามารถรับรักเธอได้...
จนคืนหนึ่ง เธอร่ายรำใต้แสงจันทร์ ทูลขอต่อผู้เป็นราชาให้ได้สิ่งที่ตนต้องการ..."

ผมปลดผ้าแพรสีดำ อาภรณ์ชิ้นสุดท้ายบนร่างกายที่ผมนำมันไปผูกตาคุณไว้ออก
เมื่อการเต้นรำร่วมกันของเรามาถึงจังหวะสุดท้าย

..จะว่าไป ผมได้บอกคุณรึยังนะว่าการร่ายรำของเธอคือการเปลื้องผ้า?

"...สิ่งที่เธอขอ มีเพียงการได้จุมพิตจากชายผู้ที่เธอหลงรัก..."

ริมฝีปากของเราสัมผัสกัน จูบของคุณเย็นชืด ทั้งที่ไม่นานก่อนนี้มันยังอบอุ่นมีชีวิตชีวา
ร่างกายผมยังทาบทาไปด้วยหยาดน้ำจากตัวคุณ...ทั้งข้างนอกและข้างใน

ในตัวของผม เต็มเปี่ยมไปด้วยส่วนหนึ่งของคุณ ถึงแม้มันจะไม่สามารถฝากฝังเมล็ดพันธ์ใดๆไปได้ดังเช่นครรภ์ของโอเมก้าที่คุณมุ่งหวัง

แต่คุณจะไม่ทิ้งผมไปใช่ไหม...แม้จะได้รับรู้ความจริงแล้วก็ตาม

ผมรับรู้คำตอบได้แม้คุณจะไม่กล่าวอะไร จากดวงตาที่นิ่งค้างมองไม่ละสายตาราวผมเป็นสิ่งสุดท้ายที่คุณจะได้เห็น

คมเขี้ยวนั้นจะไม่เป็นของใครหน้าไหนอีก รอยแผลที่ฝากไว้บนตัวผมจะเป็นการบอนด์สุดท้าย
ที่คุณจะได้เป็นเจ้าของผม ตราบใดที่มันยังไม่จางหาย
ผมจูบคุณอีกครั้ง สองมือประคองของศีรษะคุณในมือไว้ หยาดเลือดที่หลั่งไหลออกไปชุ่มเต็มถาดเงินที่ผมบรรจงวางคุณลงไป ภายใต้แสงจันทร์แบบนี้มันดูเป็นสีแดงเข้มอย่างที่ผมชอบใจทีเดียว...

คุณคือโยคานานของผม

"..สิ่งที่ซาโลเม่ทูลขอจากราชา คือการตัดหัวของโยคานานมาวางไว้บนถาดเงิน.."

Kiss of SalomeWhere stories live. Discover now