Kiss of Salome

John Doe

กาแฟดำกรุ่นกลิ่นหอม เข้มพอจะขับความง่วงองจอห์นออกจากร่างได้ดีกว่าดิเอ็กซอร์ซิสต์ขับไล่ผี นักสืบหนุ่มยกแก้วจิบดื่มด้วยมือเดียวโดยไม่ละสายตาไปจากสมุดจดเล่มหนาบนเคาน์เตอร์ แปะรูป วงสีแดง ตวัดปากกาเขียนอธิบายใต้รูปร่างกายขาวซีด ที่บางรูปก็ไม่มีศีรษะหรือแขนขา

จอห์น โดที่3

จอห์น โดที่15...

จอห์น โดโนแวนใช้ชื่อเล่นเหล่านี้แทนศพไร้นามในภาพเพื่อเพิ่มแรงบันดาลใจในการทำงานน่าเบื่อ ในบ่ายอันแสนง่วง ณ ร้านกาแฟยามบ่ายแก่ในตรอกซอยที่ดูเข้าถึงยากนี้

จะว่าสงบดีก็ใช่ บาริสต้าชายเจ้าของร้านเพิ่งกลับมาเปิดขายหลังจากหายเงียบไปราวสัปดาห์ สภาวะปกติอาจมีลูกค้ามากกว่านี้หลายเท่า ยิ่งในเวลาที่ร้านกาแฟใกล้จะปิด ชายมากหน้าหลายตาเดินพาเหรดเข้ามา ซื้อกาแฟในร้านราวกับของแจกฟรี

ตอนแรกจอห์นก็โดนมองว่าเป็นหนึ่งในคู่แข่งคนเหล่านั้น แต่เมื่อเขาเริ่มเปิดแฟ้มเล่มหนาคู่กับสมุดรายชื่อเล่มใหญ่ การก้มหน้าก้มตาเล่นเกมจับคู่รายชื่อคนแจ้งหายกับภาพถ่ายจอห์น/เจน โด ที่ไม่น่าดูเท่าไหร่ทำให้รู้ว่าจุดประสงค์ในการเข้ามานั่งในร้านนั้น ไมใช่มาเพื่อผูกมิตรกับคนในร้านเหมือนใครๆ

ยกเว้นอยู่คนหนึ่ง

จอห์นชะงักมือที่หยิบภาพถ่ายโพลารอยด์ ที่แม้เป็นภาพขาวดำก็ไม่สามารถลดความสยดสยองของสภาพศพได้ ถึงขาดไปหลายส่วน แต่จิกซอว์ชิ้นส่วนที่เรียงกันในเตียงเหล็กก็พอมองออกว่านั่นเคยเป็นร่างกายมนุษย์
"โทษนะ..แอร์ที่ห้องทำงานเสียน่ะ"

จอห์นแค่นหัวเราะ ห้องทำงานใต้ดินเฮงซวยนั่นแม้แต่แสงไฟอ่านหนังสือยังไม่ค่อยพอ สมแล้วที่พอมีเจ้าพนักงานคนใหม่มาก็อยู่ไม่ได้ยืดเท่าไหร่ งานน่าเบื่อและไร้อนาคตแบบนี้ใครจะไปอยากทำ

แต่มันก็เหมาะกับเขาล่ะนะ

ชายผมยาวโบกมือเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร พลางเสิร์ฟขนมปังขิงในจานเล็กๆมาให้จอห์นด้วยต่างหาก ยามที่ร้านว่างแบบนี้ บาริสต้าหนุ่มพอมีเวลามาทักทายกับนักสืบได้โดยที่จอห์นไม่ถูกคนในร้านมองตาเขียว

"ทำคดีอะไรอยู่หรือครับคราวนี้...ดู...น่ากลัวจัง..."

ชายหนุ่มถามเสียงเบาตามแบบโอเมก้าหัวอ่อน
บางคราวจอห์นก็สงสัยว่าทำไมคนนุ่มนิ่มแบบนี้ถึงมาเปิดร้านอยู่ในย่านทางเปลี่ยวแบบนี้ได้ แต่อีกฝ่ายคงมีใครคอยช่วยดูแลอยู่ล่ะมั้ง

ขนาดอยู่ห่างปานนี้ จอห์นยังได้กลิ่นอัลฟ่าที่มาร์คติดผิวบาริสต้าหนุ่มชัดเจน

"เอ่อ...หั่นศพน่ะ..แต่ยังไม่รู้ชื่อศพเลย..."

เขาจับรูปคว่ำลงให้พ้นสายตาอีกฝ่าย ที่จริงการตรวจสอบทำได้ยากเพราะลายนิ้วมือนิ้วเท้าถูกลอกออกไปเสียหมด แถมประวัติทำฟันก็ใช้ระบุตัวตนไม่ได้

เพราะศพไร้ที่มานี่ไม่มีส่วนหัวซะด้วยสิ

แน่นอนว่าจอห์นไม่ได้พูดออกไป ถึงเป็นลูกค้าประจำ แต่เจ้าของร้านผู้น่ารัก ก็ไม่ควรฟังเรื่องไม่สบายหูสบายใจจากเจ้าหน้าที่ปลายแถวแบบเขา

บาริสต้าหนุ่มยิ้มแห้ง ไม่แปลกที่อีกคนจะดูกังวลใจ ช่วงนี้มีข่าวโอเมก้าหายตัวไปเงียบๆหลายรายโดยไม่มีเบาะแสให้สืบ แต่คงไม่มีอะไรมากเพราะนักสืบหนุ่มยังไม่ได้รับแจ้งว่าพบศพโอเมก้านิรนามที่ตรงกับคนในรายชื่อบุคคลสูญหาย

ตรงกันข้าม มีศพอัลฟ่าที่ได้รับรายงานว่าพบถูกทิ้งหรือฝังไว้ในหลายๆจุด เพิ่มมาในสมุดงานของเขาอยู่บ่อยครั้ง

อย่างน้อยเจ้าของร้านหนุ่มน่าจะโล่งใจ

"ให้ผมช่วยบอกข่าวได้นะครับ จะได้ช่วยกันระวัง..." ชายหนุ่มกล่าวเสียงอ่อนหวาน

นักสืบหนุ่มยิ้มบางเบา แบบที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็น ตอบแทนความหวังดีของชายหนุ่มโอเมก้าที่ดูจะตกใจตื่นตูมไปสักหน่อย

"ไม่ต้องห่วงครับ..เลฟ คุณไม่ใช่เป้าหมายของพวกนั้นน่า.."

เลฟยิ้มเก้ออาย กลบเกลื่อนความตกใจ ชิ้นส่วนต้นแขนประดับลายสักน่าเกลียดของอังเดรทำให้เขาจำได้ และจ้องภาพนั้นนานเกินไปจนเกือบผิดสังเกต

จอห์นคงไม่รู้ ว่าที่จริงแล้วชายหนุ่มในรูปคืออดีตเป้าหมายของเลฟต่างหาก