Yarım Kalanlara Rağmen

***

Yağan yoğun kara aldırmadan ve yerdeki kar birikintilerine bata çıka ilerliyordu.Boş bakışlarından süzülen gözyaşları,suratına çarpan kar tanelerinin eriyen sularına karışıyordu.Yüreğindeki yangın tüm vücudunu sarmıştı.Yoldan geçen insanların meraklı ve bir o kadarda şaşkın bakışlarını hiç umursamadan yavaş adımlarını hızlandırdı. Deliler gibi koşuyordu.Aslında neden koştuğuna kendisi de anlam yükleyememişti. En sonunda kendini bir kar birikintisinin üzerine çökmüş halde buldu.Hıçkıra hıçkıra , bağıra bağıra çılgınlar gibi ağlıyordu.Aklına birlikte iyisiyle kötüsüyle geçirdikleri anıları geliyordu ve bu onun acısını katlıyordu.Güçlükle ayağa kalkabildi,afalladı.Ama güçlüydü o , güçlü.Her zamanki gibi kolay pes etmeyecek ve güçlülüğünü iliklerine kadar hissedecekti.Daha doğrusu yapmak zorundaydı. Zorluklara karşı dik durmaktan yorulmuş,tükenmişti.Artık  kendinde o gücü bulamıyordu ama bulmalıydı, bulmak zorundaydı.Deminki halinden daha kötü bir surat ifadesiyle eskisinden daha yavaş olan adımları oturduğu binanın ön kapısına gelene kadar sürdürdü.Önce kafasını gökyüzüne çevirip derin bir nefes aldı.Sonra boş ve anlamsız bakışlarını 6'ncı kattaki oturdukları daireye yöneltti.Gözyaşlarına eşlik eden derin ama hızlı solukları başını döndürmeye başlayınca hızlı adımlarla kendini binanın içine attı.Asansörün çağırma butonuna bir yumruk darbesi indirdikten sonra eli cebindeki telefona ilişti.Eline aldığında 32 cevapsız arama ve 14 okunmamış mesaj kayıtlarını gördü.Ekrana acı bir  tebessümle baktıktan sonra geri cebine koydu.Nedense asansör katları çıktıkça içindeki stres daha da artıyordu.

                                                                                                      ****