The soccer boy

H 1.

"Ga je nog helpen Tessa, we hebben haast". Een zucht verlaat me mond. "Ik wil hier niet eens weg dus waarom zou ik helpen". Ik pak een van de laatste koffers en leg ze in de auto. Me vader kijkt me medelevend aan, terwijl ik hem geïrriteerd aan kijk. Het is niet dat ik boos op hem ben maar ik wil hier gewoon niet weg. Ik stap in de auto en zwaai voor de laatste keer mijn vrienden uit. Me vader start de auto en niet veel later rijden we weg. We moeten bijna drie uur rijden. Kon me vader niet gewoon werk ergens dichtbij vinden.

Een halfuur gaat voorbij zonder maar een woord tegen elkaar te zeggen. Ik kijk naar links en zie mijn vaders gezicht. Hij kijkt verdrietig. Nu heb ik het weer gedaan. Dalijk voelt hij zich schuldig omdat we moeten verhuizen. Ughh ik moet aardig doen. "Pap is ons nieuwe huis groot?". "Het is redelijk groot. En de buurt is leuk". Ik knik. Dit gaat nog lang duren.

~~ 3 uur later ~~

"We zijn er". Ik ga recht op zitten en kijk uit het raam. De buurt zit er wel leuk uit ja. De auto stopt bij een losstaand wit huis. "Is dit het?". Me vader knikt. Ik stap opgewonden de auto uit en loop meteen naar de deur. Me vader komt me lachend achteraan gelopen en maakt de deur open. "Je mag zelf je kamer kiezen". Ik ren naar boven en kijk in alle kamers. Er zijn zo veel kamers. Ik pak de kamer waar er een balkon aan zit. Ik loop weer naar beneden en zeg tegen me vader dat die kamer van mij is. De verhuiswagen komt eraan gereden. Ze zetten alle meubels op de juiste plek en gaan dan weer weg. Ik pak al me koffers en dozen en leg ze op mijn nieuwe kamer neer. Nu kan me leven opnieuw beginnen.

Ik maak de koffers open en hang al me kleren in de kast. Dan gaat de bel. Ik gooi de overgebleven kleren op me bed en loop naar beneden. Me vader doet de deur open. Er staat een vrouw, een man en een jongen voor de deur. De vrouw heeft een taart vast. Ze lopen naar binnen en lopen meteen naar de keuken. Ze kennen de weg beter dan ik. De jongen blijft bij mij staan. "Hoi ik ben Tessa". Hij steekt zijn hand uit, "Ik ben Cody". Hij is schattig, maar er is iets aan hem. "Wil je mee naar mijn kamer?". Hij knikt en samen lopen we naar boven. Hij kijkt me kamer zoekend rond. "Sorry voor de rommel, maar ik moet nog alles op de juiste plek zetten". Hij loopt naar de kleren toe die op bed liggen, "je hebt een aparte kleding smaak". Ik kijk hem raar aan. "Ik hou van me stijl, het is anders dan dat iedereen heeft". Hij knikt en geeft een lachje. Wat is er met hem. Cody helpt me met uit pakken. Uren later gaat hij weer naar zijn huis toe. Ik heb denk ik een nieuwe vriend gemaakt. En dat ook nog op de eerste dag! Misschien valt het toch nog mee hoe erg het is dat ik moest verhuizen.

sorry voor het liedje. Ik was aan het rondzoeken en kon geen betere vinden dan deze. Dit is het eerste deel van me eerste boek. Ik hoop dat jullie het leuk gaan vind. XX