Son Bir Kez Gülümse

Hayat Güzel

Hikayeyi yazmamda yardımcı olacak @makustalihi 'ne teşekkürler.

"Yazım Yanlışlarını Belirtirseniz Çok Sevinirim."

Her sabah olduğu gibi saat 10:00'da uyandım. Nedense içimde anneme karşı bir nefret besliyordum. Aslında her ne kadar iyi bir insan olsa da olmuyor, alışamıyorum. Annemi 5 yaşındayken kaybettim. Babama "Annem neden öldü?" diye sorduğumda, bana hep kaçamak cevaplar verirdi.  Acaba anneme ne oldu. Aklımda hep küçüklüğümden kalan soru işaretleri vardı. Bir gün bu soru işaretlerinin cevaplarını bulmak istiyordum. Bütün bunları içimden geçirdikten sonra kalktım, bilgisayarıma oturdum. İnternette gezinirken.

Üvey annem:"Roberta, Yemek Hazır"dedi. Bu kadının sesine tahammül edemiyorum tamam iyi bir kadın olabilir ama bir savaş çıkacak olsa asla onu kurtarmam. Odamdan çıktım merdivenden indim ve mutfağa doğru yürüdüm. Mutfağa girdiğimde geldi ve anlıma bir öpücük kondurmaya çalıştı bende izin vermedim elimle ittim. Üzüldüğü suratından belliydi ama yok yapamıyordum. Sanki iyi geçinirsem annem diğer tarafta bana kızacakmış gibi hissediyorum. Aslında babama da kızgındım, ne diye bu kadınla evlendi ki. Yaptığı yemek tavada yumurtaydı evet bir yemek yapmasını bile beceremiyordu. Tabi ben ittirince tezgaha geri gitti çok üzüldüğü belliydi ve,

Üvey annem:"Afiyet Olsun."dedi. Ağlamaklı ses tonuyla.

Bu söz içimi o kadar çok yakmıştı ki koşarak sarılmak istiyordum kadına ama hayır yapamazdım. Masaya oturdum evet zengin sayılırdık. İstediğim her şeyi babam alırdı. Belki de annemin yokluğunu hissettirmemek için istediğim her şeyi yapıyordu. Yemek yerken karşımda annemi gördüm. Gerçek annemi, o güzel pamuk gibi yüzü karşımdaydı. Aslında annemin yüzünü bilmiyordum. Fotoğraflardan gördüğüm o yüz karşımdaydı, ağlamak üzereydim kendimi tuttum. Sonra o kadın geldi. Oturmak için hazırlanıyordu ama oraya oturma annem gitmesin hep orada kalsın, diyemiyordum. Çünkü gerçek olmadığını biliyorum. Geldi ve tam oturacakken kayboldu. Aslında üvey annemin suratına hiç düzgünce bakmamıştım. Ona o kadar çok benziyordu ki ama yapamam o değil. Yemeğimi bitirdim ve odaya doğru yola koyulacakken arkamdan,

Üvey annem:"Seni seviyorum."dedi.Yine aynı tonla.

İçim o kadar çok kötü olmuştu ki ama umursamamış gibi gözükmeye çalışıp odama gittim. Evet hayatım buydu hiçbir arkadaşım yoktu. Sadece bilgisayar bakardım. Sabahtan akşama kadar. Birden kapı çaldı, galiba babam geldi. Annem kapıyı açtı ve birden eve sessizlik hakim oldu. Ne oldu diye merdivenden yavaşça indim. Nedense ses çıkarmak istemiyordum ve gördüğüm manzara karşısında adeta kanım dondu. İri bir adam annemi tutmuş ve başka bir adam elindeki parlaklığı buradan bile gözüken bıçağı annemin boğazına tutmuş bir şeyler söylüyordu. Dinlemeye çalıştım dediği şey:

Adam:"Eşin nerede?!"

----------Devamı ilgiye göre gelecek. Beğenip yorum atarsanız çok sevinirim :)---------