Hope

Hoofdstuk 7

Zo kwamen Tom en Hope als een van de laatste in het klaslokaal. "Net op tijd meneer Johnson en mevrouw Mc Caine" Hope nam niet eens de moeite om zich af te vragen waardoor de docent haar naam wist. Ze ging zichzelf hier echter niks meer afvragen. Een verassing kon hier immers in elke hoek opduiken. Naast haar hoorde ze Tom zachtjes grinniken wat er voor zorgde dat Hope haar wangen een zachte kleur rood kregen. Hij is een docent hoop, hij hoort onze naam te kennen.. Hope schudde met een glimlach haar hoofd en haalde haar schouders op. Samen namen ze plaats op een van de bankjes link bovenaan. Hope had een raar gevoel in haar maag, ze voelde zich onrustig zoals ze vaak had gevoeld... maar niet op een slechte manier. Er was een gevoel van voldoening bij, net alsof ze blij was dat ze eindelijk ergens bij bleek te horen. Het leek alsof ze eindelijk iets van de wereld begon te begrijpen, ze had de wereld immers altijd op een compleet andere manier dan de rest gezien.

"Goed, mijn naam is meneer Smith. Welkom bij jullie eerste les in verdediging" stelde hij zichzelf voor terwijl hij rustig op de rand van het bureau zat. Hij had felgroene ogen en het meeste blonde haar die ze ooit had gezien. Heel zijn uitstraling was kalm en hij leek elke stap die hij zette te overzien. Even keek hij het lokaal rond. "Ik wil bij voorbaat jullie alvast allemaal waarschuwen dat dit de les is waar jullie elke dag tegenop gaan zien" sprak hij rustig. " Verdediging is niet iets wat je uit een boek kan leren. Ik kan jullie wel uit een boek leren hoe je het beste kan handelen , maar in de praktijk gaat het altijd anders zijn. Je weet nooit precies wat de tegenstander gaat doen en weet nooit precies wat de kracht van de ander is" zei hij terwijl hij het balletje die hij in zijn hand had richting Tom gooide. Tom ving deze met gemak op, duidelijk al bewust van het feit dat meneer Smit deze zou gooien. "Behalve als je kracht wellicht is dat je in andermans geest kan kruipen.... zoals ik" zei hij waarna hij door de rijen van de stoelen heen bewoog. "En dat is wat ik jullie vandaag wil gaan leren. Hoe je iemand buiten je gedachten houd. Eigen gedachten is het geen wat een mens het sterkste maar ook het zwakste kan maken" sprak hij terwijl hij stopte voor Hope haar tafel. "Goed, laten we vandaag beginnen bij mevrouw Mc Caine". Even werden haar ogen groot. "B..bij mij?" . Een zacht lachje verliet Smith zijn mond. "Geen zorgen, het is voorbij voordat je het weet. Het enige wat je moet doen is zoveel mogelijk terugvechten en proberen jezelf af te sluiten". Hij sprak alsof dit het simpelste was wat iemand kon doen. "Maar ik weet niet.." begon ze maar hij schudde zijn hoofd. "Bereid je voor, 3...2...1"

"Jij klein ondankbaar wicht! "  een klap tegen haar slaap was het gevolg dat ze op de grond terecht kwam. Langzaam keek Hope op en werd het beeld dat haar vader een bier fles kapot sloeg en op haar af kwam scherper. Het voordeel dat was dat hij dronken was, dus Hope sneller was met opstaan. Behendig stond ze op, de pijn in haar hoofd negerend. Echter was haar stief vader sneller en had hij haar aan der haren terug getrokken. "Maaam! MAAAM !" schreeuwde ze in paniek, bang voor de pijn die er ging komen. "MAM PLEASE!" geen gehoor. De deur van haar moeder bleef dicht zoals deze al weken dicht had gebleven. Haar moeder kwam tegenwoordig niet eens meer naar buiten en bleef op haar kamer zitten, stil en afgesloten van de wereld. De liefdevolle blik van haar moeder die ze altijd had gezien was compleet verdwenen, het leek haast tegenwoordig wel of er geen ziel meer in haar zat. Een steek in haar  onderbuik liet haar happen naar adem.

"Hope! Hope ! Concentreer je!" het was de stem van de leraar die door leek te breken in haar gedachten. Ze had haar ogen stevig dicht geknepen en paniekzweet was op haar voorhoofd ontstaan. Haar ademhaling ging snel en gehaast terwijl haar handen trilde.  "Hope probeer haar te dwingen om uit je gedachten te gaan, concentreer je Hope" herhaalde de leerkracht. Hope begon lijkbleek te zien terwijl haar hartslag steeds sneller ging. "Hope! Hope! HOPE!" de stem van de docent leek steeds meer om te slaan naar die van haar stiefvader. Dit was het moment waarop Hope haar ogen opende en op de tafel sloeg. "Dat is genoeg!" zei ze luid terwijl er een soort van schrok van de tafel kwam, gevolgd door een harde schrokkend geluid. De hele klas was doodstil en de rust leek weder te keren in haar hoofd. Gehaast en zoekend keek ze om haar heen, haar ademhaling was nog steeds op topsnelheid terwijl ze haar hoofd voelde bonken. De stilte werd verbroken door het geklap van de docent. "Goed gedaan Hope!"  zei hij met een glimlach terwijl hij weer voor de klas ging staan. "En dat studenten, is hoe je iemand uit je hoofd houd en een blokkade omhoog zet". Het duurde een tijdje tot Hope realiseerde wat ze net had gedaan. Maar hoe ?! Hoe had ze hem uit haar hoofd gedreven? Rustig liep de docent naar haar toe en pakte hij haar hand vast terwijl hij haar doordringend aankeek. "En even voor de duidelijkheid Hope... wat ik zonet had gezien blijft tussen ons" probeerde hij haar gerust te stellen. Echter voelde ze langs haar de blik van Tom op haar gericht en als Hope hem aankijkt , kijkt hij ook meteen weg. Juist ja... tussen hun 3.