Στα δίχτυα του έρωτα... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

Κεφάλαιο 2ο

Ακούγοντας  αυτά τα λόγια να βγαίνουν από το στομά του κύριου Νέλσον η καρδιά μου σφίχτηκε.Πιο το χέρι της Στέφανη και το σφίγγω όσο πιο δυνατά μπορούσα.Η ίδια ήξερε πολυ καλά τον λόγο που το έκανα.

Θα μπορούσα να συνεργαστώ με οποιονδήποτε.Ακόμη και με τον Μπεν που μύριζε από χιλιόμετρο.Αλλά όχι με αυτόν.Όχι με   “το αγόρι με τα πράσινα μάτια” όπως τον αποκαλούσαμε.

Το αποκορύφωμα ήταν όταν οι φόβοι μου έγιναν πραγματικότητα.Ο κύριος Νέλσον είχε την “υπέροχη” ιδέα να κάτσουμε σε διπλανά θρανία έτσι ώστε να μην αναστατώσουμε πολύ την τάξη.

Πότε βρέθηκα δίπλα του δεν το κατάλαβα.Ή μάλλον πότε αυτό βρέθηκε δίπλα μου...Η Στέφανη γεμάτη χαρά που θα καθόταν με ένα όμορφο αγόρι έφυγε από δίπλα μου όσο πιο αθόρυβα μπορούσε.

Νιώθω ένα χέρι να ακουμπάει το πόδι μου.Ξαφνιάστηκα τόσο πολύ που σχεδόν το αίμα μου πάγωσε.Σηκώνω το κεφάλι μου και τον κοιτάω.Καθόταν ακριβώς δίπλα μου, πολύ χαλαρά σαν να μην συνέβαινε τίποτα και έτηνε τον χέρι του προς το μέρος μου.

-David, χάρηκα!

-Μπέλα παρομοίως. (λέω και του δίνω το χέρι μου)

Μόλις άγγιξα το χέρι του ένα ηλεκτρικό κύμα πέρασε από μέσα μου κάνοντας όλες τις τρίχες του σώματος μου να ανασηκωθούν

-Ουπς η καινούργια μου ζακέτα φταίει..(μου λέει χαμογελώντας)

-Ααα μην ανησυχείς δεν ήταν τίποτα.Αυτά συμβαίνουν...(Λέω προσπαθώντας να δείχνω χαλαρή)

Το μάθημα είχε ξεκινήσει εδώ και ώρα αλλά απ'ότι φαίνεται κανένας δεν έδειχνε ιδιαίτερο ενδιαφέρον.Όλοι δουλεύαμε μηχανικά.Κυρίως εγώ.Το μόνο που σκεφτόμουν όλη την ώρα του μαθήματος ήταν αυτός.Δυστυχώς για μένα δεν ήταν δίπλα μου η Στεφ οπότε δεν μπορούσα να σχολιάσω το παραμικρό...

Ζούσα ξανά και ξανά την στιγμή που με χαιρετούσεΤο χέρι του ήταν παγωμένο και το δέρμα του τόσο απαλό.Όλα πάνω του έμοιαζαν παραμυθένια!Αλλά τα μάτια του... αχχχ τα μάτια του ήταν...

Το κουδούνι χτυπάει και εγώ τηνάζομαι ολόκληρη, ένω το συννεφάκι με τις σκέψεις μου διαλύεται.

-Ειι είσαι καλά; λέει ακουπώντας με ελαφρά στην πλάτη.

-Εεε όχι.Εντάξει είμαι.Απλώς αφαιρέθηκα και τρόμαξα όταν χτύπησε το κουδούνι.

Παίρνει την τσάντα του και φεύγει.Και εγώ μένω εκεί να κοιτάω το άπειρο.

-Δεσποινίς Μπράουν σκοπεύεται να μείνετε μέσα στο διάλειμμα;