Στα δίχτυα του έρωτα... (ΥΠΟ ΔΙΟΡΘΩΣΗ)

Κεφάλαιο 6ο

 Κάθομαι στο κρεβάτι μου ξαπλωμένη.Κλείνω τα μάτια μου για χιλιοστή φορά. Η ώρα είναι μόλις 4 τα ξημερώματα και όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ, αν και νιώθω τόσο μα τόσο κουρασμένη. Όχι σωματικά, αλλά ψυχικά. Όλη αυτή η κατάσταση με τον David με εχει εξαντλήσει. Πώς είναι δυνατόν εγώ, το πιο λογικό και υπάκουο άτομο στον κόσμο να ερωτεύτηκα έναν βλάκα όπως ο David;

Είπα ερωτέυηκα; Όχι όχι! Σημειώστε λάθος!! Δεν είμαι ερωτευμένη με τον David...Ούτε κατά διάνοια... Ούτε με το υπέροχο χαμόγελο του, το αψεγάδιαστο πρόσωπο του, το αστείρευτο χιούμορ του, τα πράσινα μάτια του , την άπειρη ανωριμότητά του! 

Ναι! Αυτό ήταν ο David... Ένας ανώριμος, επιτυχημένος, κούκλος μόλις 17 χρόνων, με τις μαγικές ικανότητες να μετατρέπει τις καρδιές ανυποψίαστων κοριτσιών σε χιλιάδες κομματάκια...

Όχι όχι όχι! Κουνάω το κεφάλι μου ασυναίσθητα δεξιά αριστερά προσπαθώντας να τον διώξω από τις σκέψεις μου. "Σταμάτα να τον σκέφτεσαι" λέω στον εαυτό μου. 

Και ως δια μαγείας οι σκέψεις μου διασκορπίστηκαν... στο επόμενο λεπτό είχα παραδωθεί στη γλυκιά ηδονή του ύπνου.

Ένας εκοφαντικός ήχος με κάνει να ξυπνήσω. Κοιτάζω το κινητό μου να δονείται ενώ η Carly Rae Japsen τραγουδάει "... so call me maybe..." Πετάγομαι από το κρεβάτι και σηκώνομαι όρθια. Όχι επειδή η ώρα ήταν ήδη περασμένη και είχα καταφέρει για μία ακόμη φορά να χάσω την πρώτη ώρα, αλλά γιατί η οθόνη του κινητό μου αναβόσβηνε στο όνομα David.

Δεν είναι δυνατόν! Κάποιος να με ξυπνήσει. Είμαι 101% σίγουρη ότι κοιμάμαι ακόμη. Όμως, ένα πράγμα που μου έχει μάθει το Teen Wolf είναι ότι στον ύπνο σου έχεις παραπάνω από πέντε δάχτυλα. Κοιτάζω τα δάχτυλα των χεριών μου και μου φαίνονται περιέργως φυσιολογικά. 

Μα καλά, τι έχω πάθει; Αρπάζω το κινητό στα χέρια μου και πατάω διστακτικά το πράσινο κουμπί.

- Νόμιζα ότι δεν θα το σήκωνες ποτέ... λέει μια φωνή που ακούγεται από το βάθος.

Δεν μπορούσε να είναι ο David. Κάποιος μου έκανε πλάκα... Το μυαλό μου έπαιζε παιχνίδια. Αυτό ήταν, μετά το μάθημα θα περάσω από το γραφείο της κυρίας Fitz της σχολικής ψυχολόγου. Νομίζω ότι παθαίνω παράνοια.

- Bel μ'ακούς;

Όχι όχι όχι! Πριν λίγα λεπτά νόμιζα ότι είμαι στα πρόθυρα της παράνοιας.Τώρα όμως που σιγουρεύτηκα ότι είναι αυτός ήμουν στα πρόθυρα της υστερίας. Μόνο εκείνος και ο πατέρας με φώναζαν έτσι. Και ήταν τελείως απίθανο να μου τηλεφωνεί ο πατέρας μου, μιας και τον είχα χάσει όταν ήμουν  μόλις 7 χρόνων από καρκίνο. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ο David. Θυμάμαι να με φωνάζει έτσι από την πρώτη μέρα που τον είδα να κάθεται στο ολοκαίνουργιο μπαλκόνι του και να ατενίζει την θέα. (η οποία δεν ήταν παρά το δικό μου μπαλκόνι με μια γλάστρα με τριαντάφυλλα πάνω σε ένα μικρό τραπεζάκι από καλάμια μπαμπού.)