Stille nacht

Het was half twee 's nachts. Ik lag naast mijn verloofde Simon in bed. Hij sliep nog. Ik wist niet waar het aan lag maar ik was vreselijk onrustig en kon niet slapen. Ik sloeg de deken van mij af en stapte uit bed. Ik liep naar het raam en tuurde naar de weg die voor ons huis lag. Ik voelde me anders dan normaal, al een tijdje. Ik keek naar de auto's die om de paar minuten voorbij kwamen. Het was een rustige, mooie en stille nacht. Ik bedacht me opeens dat ik heel graag naar buiten wilde. De wereld ontdekken. Normaal zou ik dat nooit gedaan hebben, ik had straatangst en durfde overdag nog niet eens naar buiten maar dit voelde als een kans. Ik keek naar Simon die nog vredig lag te slapen. Hij zou niks merken want hij was een vaste slaper. Ik pakte voorzichtig mijn knuffelbeertje die naast hem lag en sloop zachtjes de deur uit naar beneden. Toen ik eenmaal beneden was opende ik zachtjes de voordeur en besefte ik dat de wereld aan mijn voeten lag. Ik stak de straat over en sprong opzij voor een auto die mij luid toeterend probeerde te ontwijken. Het begon te regenen. Heerlijk die koude druppels op mijn huid. Na een tijdje gelopen te hebben kwam ik aan bij een groepje jongeren. Ze keken allemaal naar mij. Een van de jongens riep wat naar mij. Maar ik kon niet verstaan wat. Ik liep hun richting op. "Wat een mooie nacht he?" Ik lachte vriendelijk naar ze. De jongens begonnen te lachen. "Ben je wel goed wijs meisje?" Zei een van de jongens. Ik haalde mijn schouders op. "Jawel, hoezo?" Hij staarde naar mijn blote voeten en schudde zijn hoofd. "Loop toch door joh.." Ik zuchtte en liep bij de jongens vandaan. Blijkbaar was niet iedereen zo vrolijk als ik. 

Twee uur later was ik nog steeds aan het lopen. Ik had geen idee waar ik was en er was al bijna niemand meer op straat. Ik had het warm gekregen en besloot mijn nachtjapon uit te trekken. Het was gestopt met regenen maar er lagen overal plassen. Ik sprong in de plassen. Ik dacht aan Simon. Wat zou het leuk geweest zijn als we samen in de plassen konden springen. Maar ik wist dat hij dat niet leuk vond. Hij was geen klein kind meer zoals hij altijd zei. Ik ging zitten op de stoeprand en zette mijn knuffelbeertje naast me neer. Er kwam een politieauto aanrijden. Ik vroeg me af wat die hier kwam doen. Totdat de politieauto bij mij stopte. "Jongedame" Zei de vrouw die uit de wagen stapte. Er zat ook een man in de wagen, maar hij bleef zitten. Ik knikte. "Ja mevrouw?" "Het lijkt ons verstandig als je even meekomt naar het bureau." Ik grinnikte. "Ik heb helemaal niks verkeerds gedaan mevrouw. Dus waarom moet ik mee?" De politieagente lachte vriendelijk en haalde een dekentje uit de kofferbak die ze om mij heen sloeg. "Je loopt er een beetje verward bij, we hebben al meerdere meldingen over jou binnen gekregen. Het lijkt ons gewoon verstandig als je even meegaat." Ik knikte en stapte in de politieauto. De vrouwelijke agente ging achterin naast mij zitten en begon mij moeilijke vragen te stellen. De man reed. "Waar zijn we?" Vroeg ik toen we op een gegeven moment stopten. "We zijn bij de Blossom Hills" Antwoordde de vrouw. "De wat?" Ik keek haar verbaasd aan. "Het wordt je zo allemaal duidelijk uitgelegd. Het leek ons het beste om je hierheen te brengen." Stelde ze me gerust. Ik knikte. "Je mag de auto uit." Zei ze en ze stapte zelf ook de auto uit.