Sabaha karşı karabasanı hissederek uyandım. Ayak ucuma doğru duran tv nin ekranindaki yansımadan kendimi ve odayı görebiliyordum.Birden yanıma biri geldi ekrana iyice baktığımda bu kisinin kendim olduğunu gördüm.Yatakta yatıyordum ama başucumda benim bir kopyam dikilmiş bana bakıyordu.
Yaşadıklarım bu kadarla siniri değil ilk etapta aklıma gelenler bunlar.Bazen de sessiz ve görüntüsüz sadece kıpırdayama gibi durumlarla karşılaştım.Geldiğinde önemsemezsem yada korkmadığımı anlarsa üzerimdeki baskıyı iki katına çikarirdi.
Hiç bir sorunum ya da psikolojik problemlerim yoktu. Gençliğimin en güzel en mutlu ve sorunsuz çağlarında baslayiverdi ve 6 yil yogun bir sekilde devam etti.Bunlar rüyada olan şeyler degildi.Bir durtu ile uyaniveriyordum.Gozlerim acik gorebildigim kadar bulundugum ortami goruyordum.Korkunc gunler gecirdim.Ama civi civiyi soker derler.Dogru galiba.Onca basimdan gecen olaya ragmen evde tek basima kapkaranlik odalarda hic korkmadan kalabiliyorum.
YOU ARE READING
AMELİYATHANE :(
HorrorAmeliyathaneden çıkan doktor, dördüncü kattaki ofisine inmek için asansöre bindi. Yanında bir de hasta vardı. Asansör sekizinci kata gelip durdu ve kapıları açıldı. Asansör kapısının önünde küçük bir çocuk dikiliyordu. "Aşağı mı iniyor?" diye sordu...
