Ben Siyahım

3. Açık Arttırma

Gözlerime inanamıyordum. Kadere inanırdım evet, ama bu kadar da... Yuh!

Bu çocuk dün hırsızlık yaptığım evdeki çocuktu!!

İçimden telaşlansam da dışarıdan hiçbir şey belli etmiyordum. Tüm ifadesizliğimi koruyarak bana doğru yürürken ona dik dik baktım. Sonunda yürüyüşü bitip yanıma ulaştığında yana bile kaymadan telefonuma geri döndüm.
O da boş verip çantasını koydu ve oturdu. Bana umursamazca bir bakış attı ve önüne döndü.

"Otur dedim mi?"diye sordum ona çıkışarak. Sırf sinir olmasını istiyordum nedensizce. Dün akşamki ukala tavırlarını ona yedirmek istiyordum. Her ne kadar benim dün geceki hırsız olduğumu bilme- Biliyor olabilir miydi?

Sorum onun tarafından kâle alınmayınca tekrarlama gereği bile hissetmeden önüme döndüm. Beş on dakika bekledikten sonra yeniden ona döndüm fakat kafasını sıraya yaslamış uyuyordu. Siyahımsı saçları yüzüne düşmüş, gözlerini kapatmıştı. Kemikli yüzünü ellerine yaslamış , günlerdir gözüne uyku girmemiş gibisinden uyuyordu. Ben de takmadan önüme döndüm. Zaten iki üç dakikaya zil çalacaktı ve ben ortadan kaybolacaktım. (Yine görev)

Zil çaldığında eşyalarımı çantama yerleştirdim ve çantamı sırtıma taktım. Tam çıkıcakken bir an da bir şeye toslayınca afalladım.

"İnsan bir kalkar." diye homurdandım ve sıranın üzerine oturdum. Sıranın ucuna doğru arkamla sürüklenerek gittim ve ayaklarımı yere sarkıttım. Sıradan iner inmez Toprak' ın sınıfına gittim. Birkaç arkadaşıyla sohbet ediyordu fakat beni görünce sohbeti bırakıp bana odaklandı. Arkadaşları benim klasik hallerimi bildikleri için tabanları yağladılar.
Toprak' ın yanına doğru geldiğimde soğuk bir ifadeyle "Ben gidiyorum. Atarsın bir şeyler."dedim ve ardından omzuna hafifçe vurdum.

O da "Bana bırak." diye geçiştirdi. Gözlerinin içine baktığımda siyahımsı kahverengi gözleri ışıldıyordu. Kendine has bir çekiciliği vardı. Kahverengi saçları budanmamış orman misali dağınıktı. Boyu normaldi fakat bana göre uzundu. Yüzü kemikli ve yalnızca güldüğünde oluşan çekici gamzeleri vardı.

Teşekkür anlamında gülümsedim. Benim Teşekkür etmeyeceğimi biliyordu. Yıllar önce son teşekkürümü etmiştim. Bunu bildiğinden müthiş gamzeleri eşliğinde sıcacık gülümsedi.

Toprak' ın yanından ayrılır ayrılmaz eve gittim. Babama görünmek istemediğimden arka bahçeden odama kadar süründüm. Tam odaya tırmanıcakken bir devrilme sesiyle arkamı döndüm. Poyraz gözlerini kısmış ruh gibi bana bakıyordu.

"Ne var?"çantamı yere koydum"böyle bakma bana."dedim ve ona garip garip baktım. Böyle bakması bana Selim'i hatırlatıyordu ve kötü oluyordum. Aynı sahne zihnimdeki tiyatroda ezberlenmiş bir skeç gibi tekrar tekrar oynuyordu ve bu benim içimi ürpetiyordu. Suçlu olduğumu öylesine damardan hissediyordum ki...
Sanki ne hissettiğimi anlamış gibi ifadesizliğini bozdu ve mavi gözleri şefkatle ışıldadı. O kadar soğukkanlı olmasına rağmen bir yerlerden açık veriyordu. Ah ağabeyim...

"Pekala."ellerini bana doğru 'gel buraya' dercesine salladı. Ben de hemen gittim ve ona sıkıca sarıldım. Bana sarılmasıyla karşılık verirken başından beri duymayı beklediğim soruyu sordu.

"Neden okuldan kaçmış bakalım bu uyuyan güzel?"diye sordu. Çocukluğumdan beri hep bana 'uyuyan güzel' derdi çünkü ne zaman bir yere gitsek saat kaç olursa olsun uyurdum. Parka gidiceğimizde bankta,  misafirliğe gidiceğimizde bir odada veya uzun yolculuklarda deri bir koltukta... Her türlü uyurdum. Hayattaki ilk aşkım uykuydu ve sinirim bozulmadıkça hep uyumak isterdim. Yarı ölüm değildi uyku benim için... Dünya kapıları bir süreliğine kapanır rüya kapıları 'merhaba' derdi bana. En büyük hayallerimi düşlediğim, en korkutucu kâbuslarımı yendiğim, en akılalmaz şeyleri yaşadığım sihirli bir boyuttu sanki...
Uyuduğumda gerçekler yağmur taneleri gibi yere düşer ve yok olurdu. En azından belli bir süreliğine günlük hayatta yaşadıklarımı unutur, istediğim gibi bir hayat yaşardım. Bu yüzden  ölene kadar gerçeklerle yüzleşmek istemezdim.